หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 628

เช้าวันต่อมา หลังจากอาบน้ำอาบท่าเรียบร้อยแล้ว รษิกาก็ออกมาจากห้องนอนและเห็นว่าอชิกับเบนนี่มารออยู่ที่หน้าห้อง

“แม่ครับ!” เด็กๆ ต่างตื่นเต้นกันใหญ่ พวกเขาคาดหวังว่ารษิกาจะไปส่งที่โรงเรียน เหมือนกับที่เธอเคยทำเมื่อก่อนนี้

เมื่อคิดถึงบทสนทนากับอชิและเบนนี่เมื่อคืนนี้ รษิกาก็รู้สึกใจอ่อน เธอก้มลงมาลูบหัวเด็กๆ “รีบลงไปกินข้าวเช้ากันได้แล้วค่ะ เดี๋ยวแม่จะไปส่งที่โรงเรียนนะ”

เด็กชายทั้งสองพยักหน้ากันรัวๆ

ระหว่างทานมื้อเช้า เด็กๆ ก็เชื่อฟังกันเป็นอย่างมาก

เมื่อทานเสร็จแล้ว รษิกาก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและพาเด็กๆ ไปส่งที่โรงเรียน

พอมาถึงด้านนอกโรงเรียน รษิกาแค่เหลือบมอง เธอก็เห็นเด็กหลายคนอยู่กับพ่อแม่ของพวกเขา

มีพ่อแม่หลายคนจริงๆ ที่มาส่งลูกที่โรงเรียน

เธอนึกได้ว่าเธอบอกให้ลูกๆ มาโรงเรียนกับลิสาก็เพราะอยากจะหลบหน้าเลอศิลป์มาได้สักพักแล้ว อชิกับเบนนี่คงอารมณ์เสียกับเรื่องนี้น่าดู

เมื่อคิดได้อย่างนั้น รษิกาก็รู้สึกผิด

“คุณรษิกา” พิมพ์รภาทักทายรษิกาอย่างร่าเริงเมื่อได้เห็นเธอมาส่งเด็กๆ ที่โรงเรียน “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ ฉันได้ยินอชิกับเบนนี่บอกว่าเท้าคุณเจ็บ เป็นยังไงบ้างคะตอนนี้?”

รษิกายิ้มให้เธอ “ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ ครูพิมพ์รภา แผลใกล้จะหายสนิทแล้วล่ะค่ะ”

ขณะที่หญิงสาวสองคนกำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน อชิกับเบนนี่ก็จับมือรษิกาไว้แน่นขณะที่มองไปรอบๆ เพื่อหาตัวไอรดา

ไอวี่ตั้งหน้าตั้งตารออยากจะเห็นแม่มารับพวกเราเมื่อวานนี้ ถ้าวันนี้ไอวี่ได้เจอแม่ เธอคงดีใจมากเลย

กระนั้น พวกเขาก็ไม่เห็นเธอเลยไม่ว่าจะมองหาทุกทิศทุกทางอยู่นาน

ในเวลานั้น รษิกาก็สังเกตเห็นพฤติกรรมของลูกชายทั้งสอง เธอเข้าใจดีว่าเธอจะต้องเจอเลอศิลป์และไอรดาแน่ถ้าเธอยังอยู่ที่นี่ต่อไป

ถ้าแค่ไอวี่ก็ไม่เป็นไรหรอก แต่ฉันจะเผชิญหน้ากับเลอศิลป์ได้ยังไงหลังจากเกิดเรื่องเมื่อวานนี้ขึ้น?

สิ่งที่เธอเห็นคือเด็กหญิงตัวน้อยที่มีแต่ความตื่นเต้นบนใบหน้า เลอศิลป์อยู่ข้างหลังเด็กหญิงคนนั้นพร้อมกับกระเป๋านักเรียนในมือเขา พวกเขากำลังเดินเข้ามาขณะจ้องมองรษิกาด้วยความอยากรู้อยากเห็น

เมื่อทั้งคู่สบตากัน รษิกาก็กะพริบตาและรีบละสายตาไปทันที

ในตอนนี้ ไอรดาก็วิ่งมาถึงตัวเธอแล้วและกอดขาเธอไว้แน่น “คุณรษิกาคะ เท้าของคุณ…” สีหน้าของเด็กหญิงมีแต่ความกังวล

กระนั้น ความสนใจของรษิกายังพุ่งตรงอยู่กับเลอศิลป์ ราวกับเธอสัมผัสได้ว่าชายคนนั้นกำลังจ้องมองเธอแม้จะอยู่ไกลกันพอสมควรก็ตาม

ความจริงแล้วเธอรู้สึกเสียสมาธิเล็กน้อย แม้แต่รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็ยังดูฝืนๆเมื่อไอรดาแสดงออกถึงความเป็นห่วงที่มีต่อเธอ “ตอนนี้ฉันรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว หนูไม่ต้องเป็นห่วงนะจ๊ะ ไอวี่”

แม้กระนั้น เด็กหญิงก็ยังคงจับจ้องไปที่เท้าของรษิกา

เมื่อรู้ว่าไอรดาเป็นห่วงเธอมาก รษิกาก็พยายามจะยิ้มออกมาและหมุนตัวหนึ่งครั้งด้วยท่าทีสบายๆ “เห็นไหมไอวี่ ฉันไม่เจ็บเลย”

ทันใดนั้นเด็กหญิงก็รู้สึกสบายใจขึ้นและเงยหน้ามาส่งยิ้มหวานให้รษิกา