หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 642

“จรรยาภรณ์ นี่คุณกำลังทำอะไร?” เจตนินเข้ามายืนขวางหน้ารษิกาด้วยท่าทีเคร่งขรึม

จรรยาภรณ์เมามาก และเธอก็ขาดความยับยั้งชั่งใจและไม่มีเหตุผลไปแล้ว ดังนั้น เมื่อเธอเห็นเจตนินปกป้องรษิกา เธอก็ยิ่งโมโหมากกว่าเดิม

แม้กระนั้น จรรยาภรณ์ก็ยังคงอ่อนโยนต่อเจตนิน “ถอยไปก่อน เจตนิน! เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ” อันที่จริงเธอยังพยายามฝืนยิ้มให้เจตนินด้วย

เจตนินขมวดคิ้ว “จรรยาภรณ์ เราอยู่ในที่สาธารณะนะ ดังนั้นช่วยดูพฤติกรรมของคุณด้วย กลับบ้านได้แล้วถ้าคุณเมา!”

สิ้นคำนั้น เขาก็เหลือบไปมองทางเพื่อนๆ ของจรรยาภรณ์ เป็นสัญญาณบอกว่าเขาต้องการให้พวกเธอพาจรรยาภรณ์กลับไป

พวกเธอเข้าใจได้ทันทีว่าเขาจะสื่ออะไร จึงค่อยๆ เดินเข้ามา

แต่ขณะที่พวกเธอจะเอื้อมมือไปจับจรรยาภรณ์ หญิงสาวก็หันมาเห็นพวกเธอเข้าเสียก่อน

“ไสหัวไปเลย พวกเธอน่ะ!” จรรยาภรณ์ตะคอกอย่างหัวเสียก่อนจะหันไปมองข้างหลังเจตนิน “ออกมาสิ รษิกา! คุณจะกลัวอะไรล่ะ?”

รษิกามองสบตาเธอพลางขมวดคิ้ว “คุณจรรยาภรณ์คะ ตั้งสติหน่อยนะคะ ฉันเป็นแค่เพื่อนกับคุณเจตนินเท่านั้น”

แม้ว่าพวกเขาจะกำลังคบกันอยู่จริงๆ จรรยาภรณ์ก็ไม่มีสิทธิ์มาแทรกแซงความเป็นเพื่อนของเธอกับเจตนินอยู่ดี

เพราะอย่างไรแล้ว สิ่งเดียวที่มีระหว่างจรรยาภรณ์กับเจตนินก็คือจรรยาภรณ์ตกหลุมรักเขาอยู่ฝ่ายเดียว

แต่เธอก็ยังพูดคำเหล่านั้นออกมาไม่ได้อยู่ดี

“เพื่อนเหรอ?” จรรยาภรณ์หัวเราะเยาะ “คุณมีเพื่อนตั้งมากมายไม่ใช่เหรอ? นี่ก็ดึกมากแล้ว แต่คุณรณภพกับเจตนินยังคงอยู่เป็นเพื่อนคุณ ฉันรู้ คุณน่ะมันก็เป็นแค่นางจิ้งจอกที่จะควงผู้ชายถึงสองคนในคราวเดียว คุณนี่มันแย่จริงๆ นะ ใช่ไหมล่ะ?”

นาทีที่คำเหล่านั้นหลุดปากของเธอออกมา ท่าทีของทั้งสามคนก็เคร่งเครียดในทันใด

“จรรยาภรณ์ หัถยวุฒิ” เจตนินตะคอก “ระวังปากหน่อย คุณกับผมไม่ได้มีความสัมพันธ์ฉันคนรักจนจะมาพูดอย่างนี้ได้นะ คุณรษิกาเป็นแค่หุ้นส่วนในธุรกิจและเป็นเพื่อนของเราเท่านั้น คุณพูดจาไร้สาระอะไรออกมา?”

“จรรยาภรณ์ คุณเจตนินเขาโมโหแล้วนะ รีบออกไปจากที่นี่กันเถอะ”

“คุณเจตนิน คุณหมอรษิกา พวกเราขอโทษจริงๆ นะคะ จรรยาภรณ์เมามาก อย่าถือสาเธอเลยนะคะ”

คำพวกนั้นพูดออกมาในทำนองเกลี้ยกล่อมและขอโทษในเวลาเดียวกัน

จากนั้นหญิงสาวทั้งหลายก็รีบพยุงจรรยาภรณ์อีกที

แต่ก่อนที่พวกเธอจะแตะต้องจรรยาภรณ์ได้ จรรยาภรณ์ก็ยันกำแพงลุกขึ้นมาอย่างงุ่มง่าม

สาวๆ ต่างถอนหายใจโล่งอก เพราะคิดว่าจรรยาภรณ์เริ่มมีสติแล้ว “จรรยาภรณ์…”

“มันเป็นเพราะแกคนเดียว!” จรรยาภรณ์จ้องมองรษิกา “นังบ้า! ถ้าไม่ใช่เพราะแก เจตนินก็คงไม่ทำกับฉันอย่างนี้!”