หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 643

ทันทีที่เธอพูดเช่นนั้น และก่อนที่คนอื่นจะทันได้ตอบโต้ จรรยาภรณ์ก็พุ่งเข้าไปหารษิกา

เจตนินผลักเธอออกไปทำให้เธอเข้าไปใกล้รษิกามากขึ้น ดังนั้นจึงไม่มีใครเข้ามาขวางระหว่างหญิงสาวทั้งสองแล้ว

ในตอนนั้น รณภพหันหลังกลับมาเมื่อได้ยินเสียงเอะอะ จรรยาภรณ์เข้ามาใกล้จนจะหายใจรดต้นคอรษิกาแล้ว

“รษิกา ระวัง!” รณภพร้องเรียกขณะพยายามจะดึงตัวรษิกาให้มาหลบหลังเขา

ในเวลาเดียวกัน เจตนินก็เดินเข้ามาคว้าแขนของจรรยาภรณ์ “พอหรือยัง?”

จรรยาภรณ์ลงเอยด้วยการพุ่งเข้าไปหาความว่างเปล่า และกระทั่งถูกเจตนินพูดจาหยามเหยียด ความโกรธของเธอพุ่งถึงขีดสุด และเธอก็น้ำตาไหลออกมา ขณะที่เธอตะคอกอยู่นั้น เธอก็ชี้รษิกาและก่นด่าต่อไป

มีคนเดินออกมาจากโรงแรม และเมื่อพวกเขาเห็นความวุ่นวายนั้น พวกเขาก็หยุดเดินและดูคนทะเลาะกัน

รษิกายืนอยู่ข้างหลังรณภพ ใจเธอเต้นไม่เป็นส่ำ เธอสังเกตเห็นว่ามีคนมามุงดูมากขึ้นเรื่อยๆ และเธอรู้ว่าเธอจะต้องก้าวออกไปจบเรื่องนี้เสียที

เรื่องยังคงดำเนินต่อไป รษิกาอดคิดไม่ได้ว่าข่าวอื้อฉาวจะแพร่ออกไปอย่างไรบ้างในวันพรุ่งนี้

เมื่อคิดได้เช่นนั้น รษิกาก็หายใจเข้าลึกและตั้งสติก่อนจะก้าวออกมาจากข้างหลังรณภพ

“แกกล้าเดินออกมาได้ยังไง? ทั้งหมดนี่ก็เป็นเพราะแก แกยั่วเจตนิน!” จรรยาภรณ์ร้องเสียงหลง

เจตนินขมวดคิ้วและคว้าแขนเธอไว้แน่นขึ้นกว่าเดิม

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เจอสถานการณ์แบบนี้ และเขาก็ไม่รู้เลยว่าจะต้องจัดการกับเรื่องนี้ให้จบไปอย่างไรดี

ทันใดนั้น ก็มีกลุ่มชายใส่สูทออกมาจากโรงแรม

ชายที่เดินนำหน้ามากำลังคุยอยู่กับคนอื่นขณะที่เขาหันมาเห็นว่ามีคนมุงอะไรกันอยู่ที่หน้าทางเข้าโรงแรมซึ่งขวางทางผู้อื่นมาก ทันใดนั้นสีหน้าของเขาก็เย็นชา และหันไปถามผู้จัดการโรงแรมว่า “คนพวกนั้นทำอะไรกันอยู่? ทำไมถึงมายืนขวางทางเข้าโรงแรมในกลางดึกอย่างนี้?”

ผู้จัดการเหลือบไปมองชายที่เอ่ยถามและอธิบายอย่างอ่อนแรงว่า “มีคนเมาแล้วมีเรื่องกันที่หน้าทางเข้าครับ เราส่งเจ้าหน้าที่ไปจัดการให้แล้วแต่ว่า…”

ลูกค้าที่โรงแรมให้บริการนั้นร่ำรวยและมีอำนาจ ดังนั้นไม่มีพนักงานคนใดกล้าที่จะใช้กำลัง และความพยายามของพวกเขาที่จะเกลี้ยกล่อมให้จรรยาภรณ์หยุดโวยวายก็ล้มเหลว

ผู้จัดการโรงแรมลังเลอยู่พักหนึ่งก่อนจะเสนอทางเลือกออกไปว่า “คุณเลอศิลป์ครับ หากไม่รังเกียจ คุณจะออกไปโดยใช้ทางออกของพนักงานก็ได้นะครับ มันน่าจะเร็วกว่า”

เลอศิลป์เหลือบไปมองผู้คนที่อยู่ไกลๆ และขมวดคิ้วด้วยความรังเกียจ