หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 644

“คุณเลอศิลป์ครับ งั้นเราไป…” คนหนึ่งในกลุ่มเริ่มถามความเห็นของเลอศิลป์

เลอศิลป์เงียบไปขณะที่หันไปมองทางออกของพนักงานที่ผู้จัดการพูดถึง

ขณะที่เขากำลังจะก้าวเข้าไป เขาก็ได้ยินเสียงเยาะเย้ยของผู้หญิงคนหนึ่งพูดว่า “รษิกา จารุวิทย์ ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของแก! ถ้าไม่ใช่เพราะแก เจตนินก็คงจะไม่ทอดทิ้งฉันอย่างนี้!”

เลอศิลป์ชะงักไป

เมื่อเป็นเช่นนั้น คนอื่นรอบๆ ตัวเขาก็หยุดเดินไปเช่นกันก่อนที่จะมองหน้าเขาด้วยความสับสน

มีเพียงครรชิตเท่านั้นที่รู้ว่าเลอศิลป์กำลังคิดอะไรอยู่ และเขาก็รีบพูดว่า “คุณเลอศิลป์ครับ ผมจะเดินไปดูให้ก่อนนะครับ”

เลอศิลป์เอียงคอมองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเคร่งเครียด

หลังจากได้รับอนุญาตจากเจ้านายแล้ว ครรชิตก็เดินไปยังทางเข้าโรงแรมทันที

ในระหว่างนั้น คนอื่นๆ ก็รออยู่กับเลอศิลป์ตรงที่เดิมด้วยความงุนงง

คุณเลอศิลป์ไม่พอใจกับเหตุการณ์ที่ทางเข้าเมื่อครู่นี้ไม่ใช่เหรอ? ทำไมเขาถึงสนใจแล้วล่ะ?

เวลาต่อมา ครรชิตก็กลับมาจากทางเข้าโรงแรมและกระซิบบางอย่างกับเลอศิลป์

วินาทีนั้น ท่าทีของเลอศิลป์ก็ยิ่งเคร่งเครียดมากอย่างเห็นได้ชัด

อันที่จริงแม้แต่อุณหภูมิรอบๆ ตัวเขาก็เย็นลงด้วยเหมือนกัน

ผู้คนต่างก็กลั้นหายใจ

“วันนี้พอแค่นี้ก่อนแหละ เราแยกกันตรงนี้เลยก็ได้” เลอศิลป์พูดกับคนที่อยู่ข้างเขาหลังจากเหลือบมองไปทางผู้คนที่อยู่ตรงทางเข้าโรงแรมด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

จากนั้นเขาก็เดินไปทางประตู

คนเหล่านั้นมองหน้ากันด้วยความไม่แน่ใจว่าพวกเขาจะกลับไปเลยดีหรือเปล่า

“ขอโทษด้วยนะครับ คุณเลอศิลป์มีเรื่องที่ต้องไปจัดการ เอาไว้เราค่อยคุยกันต่อวันอื่นนะครับ” ครรชิตยืนยันด้วยความสุภาพ

เรื่องบังเอิญขนาดนี้เกิดขึ้นมาได้ยังไง?

ฉันล่ะสงสัยจริงๆ ว่าเรื่องจะเป็นยังไงต่อหลังจากที่คุณเลอศิลป์เดินไปถึงตัวพวกเขาแล้ว

คนเหล่านั้นมีไม่มากนัก แต่ทุกคนก็มีสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย

อาจเป็นเพราะพวกเขารู้สึกว่าพวกเขาเหนือกว่าพวกที่กำลังก่อปัญหากันอยู่ตอนนี้ ผู้คนจึงละสายตาไปทางอื่นเมื่อเห็นรษิกามองมาทางพวกเขา

รษิกาบอกไม่ได้ว่าพวกเขากำลังคิดอะไรกันอยู่ และเธอก็รู้สึกสิ้นหวังมากกว่าเดิม

“คุณจรรยาภรณ์คะ…” แม้เธอจะรู้ว่ามันไม่ง่ายเลยที่จะเกลี้ยกล่อมคนเมา แต่รษิกาก็ยังอยากจะลองปกป้องตัวเองดูก่อน

แต่ขณะที่เธอเรียกจรรยาภรณ์ เธอก็ได้ยินเสียงเอะอะมาจากผู้คนที่ล้อมรอบเธออยู่

ดังนั้น เธอจึงเงียบไป และหันมองไปทางเสียงนั้นตามสัญชาตญาณ

ตอนนั้นเองที่เธอได้เห็นร่างสูงเดินเข้ามาทางเธอ

ทุกคนหันไปมองชายคนนั้นที่เสยผมไปด้านหลังซึ่งเผยให้เห็นใบหน้าที่เฉียบคมของเขา

คิ้วของชายคนนั้นขมวดแน่น และริมฝีปากบางก็เม้มแน่นจนเป็นเส้นตรงซึ่งทำให้ทุกคนมองเห็นความขุ่นเคืองของเขาได้อย่างชัดเจน ยิ่งไปกว่านั้น สูทสั่งตัดที่เขาสวมอยู่ก็ยิ่งขับเน้นรูปร่างของเขาและทำให้เขาดูสูงส่งมากขึ้นไปอีก