หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 646

“รษิกาบอกผมไว้ว่าเธอต้องไปพูดคุยกับคุณรณภพและคุณเจตนินเกี่ยวกับเรื่องความร่วมมือกันทางธุรกิจ แต่ไม่คิดเลยว่าการพูดคุยครั้งนี้จะยืดเยื้อยาวนานขนาดนี้”

น้ำเสียงของเลอศิลป์เรียบนิ่งขณะที่เขาพูดกับเจตนินและรณภพ และการที่เขาเรียกชื่อรษิกาเฉยๆ มันก็สื่อให้เห็นถึงความใกล้ชิดสนิทสนม

มันฟังดูราวกับรษิกาเป็นผู้หญิงของเขาจริงๆ และยังเหมือนว่าเธอออกมาคุยงานกับพวกเขาหลังจากได้รับการอนุญาตจากเลอศิลป์แล้ว

นาทีที่เลอศิลป์พูดอย่างนั้น ดวงตาของคนที่มามุงดูก็เบิกกว้าง

หลายคนรู้ว่าเลอศิลป์หมั้นอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง และพวกเขาก็รู้ว่าคู่หมั้นของเขาคือลูกสาวตระกูลภักดีสรวง

แต่ท่าทีของเลอศิลป์ก็ทำให้พวกเขาเริ่มสงสัยเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเขากับรษิกา

เมื่อพวกเขาคิดถึงสถานะของเลอศิลป์และผู้หญิงที่สวยราวเทพธิดาคนนี้ มันก็ไม่น่าแปลกใจเท่าไรที่พวกเขาจะคบหากันอยู่

ผู้คนต่างกลั้นหายใจเมื่อนึกถึงว่าพวกเขาได้รู้เรื่องบางอย่างที่น่าตกตะลึง พวกเขาปิดปากเงียบและไม่พูดอะไรกับใครเลย

รษิกากังวลมากขณะที่เธอเห็นสีหน้าพวกเขาเปลี่ยนแปลงไป เธอต้องการจะเปิดปากตอบโต้สิ่งที่เลอศิลป์พูดออกมาเมื่อครู่นี้ แต่เธอก็พูดอะไรออกไปไม่ได้

เพราะอย่างไรแล้ว เลอศิลป์ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอย่างชัดเจน

มันแค่ทำให้คนเข้าใจผิด

หากเธอพูดอะไรออกไปโดยไม่คิด ชายคนนั้นอาจพลิกความหมายของคำพูดเธอก็ได้

เมื่อเธอคิดถึงเรื่องที่อาจจะเกิดขึ้นได้แล้ว รษิกาก็กัดปากเอาไว้ด้วยความรู้สึกพ่ายแพ้

เช่นเดียวกับคนอื่น สีหน้าของรณภพและเจตนินก็เปลี่ยนไปเหมือนกันเมื่อพวกเขาได้ยินที่เลอศิลป์พูด

แต่พวกเขาก็ต้องยอมรับว่าการปรากฏตัวของเลอศิลป์และสิ่งที่เขาพูดนั้นเป็นหนทางที่ดีที่สุดที่จะทำให้รษิกาหลุดออกจากความยุ่งเหยิงนี้ได้

แต่มันก็จะไม่เหมาะเท่าไรที่เขาจะเป็นคนเริ่มเคลื่อนไหวก่อนในตอนนี้

ดังนั้นเขาจึงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องยืนอยู่กับที่ขณะที่มองจรรยาภรณ์กระแทกตัวเองเข้ากับกำแพง

รณภพเองยิ่งไม่มีสิทธิ์ที่จะทำอะไรเลย

ในทางกลับกัน เพื่อนของจรรยาภรณ์ต่างก็แตกตื่นตกใจ แต่การปรากฏตัวที่น่าเกรงขามของเลอศิลป์ก็ทำให้พวกเธอไม่กล้าพอที่จะรั้งจรรยาภรณ์เอาไว้ ดังนั้นพวกเธอจึงทำได้แค่ยืนมองสถานการณ์นั้นอยู่เฉยๆ

“แก…” จรรยาภรณ์พุ่งเข้ามาหารษิกาจนกระทั่งอยู่ใกล้เธอแค่ไม่กี่ก้าว “นังจิ้งจอก! แกมีทักษะการแพทย์อะไรเหรอทั้งที่มีน้ำหน้าอย่างนี้? แกมันก็มีดีแค่หน้าตาเท่านั้นแหละ!”

รษิกาเคยเจอกับคำถามแบบนี้มาก่อน แต่คำถามพวกนั้นถูกส่งมาผ่านแววตาก็เท่านั้น ไม่มีใครกล้าพูดออกมาเช่นนี้ นับประสาอะไรกับในสถานการณ์ที่กำลังเจออยู่

แม้ว่าเธออยากจะปกป้องตัวเองมากแค่ไหน แต่เธอก็ไม่สามารถพูดเพื่อพิสูจน์ทักษะทางการแพทย์ของเธอว่าไม่ได้แย่อย่างที่จรรยาภรณ์พูดออกมาเลยแม้แต่น้อย