หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 647

ทุกคนได้ยินที่จรรยาภรณ์พูดอย่างชัดเจน

แน่นอนว่าพวกเขาไม่รู้อะไรมากนักในวงการแพทย์ ดังนั้นพวกเขาจึงได้แต่พยักหน้าไปกับสิ่งที่จรรยาภรณ์พูด

อย่างไรแล้วพวกเขาก็มีภาพจำว่าหมอที่ประสบความสำเร็จจะต้องอายุราวห้าสิบปี ผู้คนต่างก็นึกภาพไม่ออกว่าสาวสวยอย่างรษิกาจะมาเป็นหมอที่มากความสามารถและประสบความสำเร็จในวงการแพทย์ได้อย่างไร

มือของจรรยาภรณ์เข้ามาใกล้ใบหน้าของรษิกามากขึ้นเรื่อยๆ สีหน้าของรษิกาเริ่มเย็นชา เธอพร้อมที่จะปัดมือของจรรยาภรณ์ออกไปได้ทุกเมื่อในตอนนั้น

แต่ก่อนที่รษิกาจะได้ทำอย่างที่คิด มือใหญ่ๆ ก็พุ่งเข้ามาฟาดเข้าไปที่มือของจรรยาภรณ์เสียก่อน

ชายคนนั้นออกแรงจับมือของเธออย่างมากจนเห็นได้ชัด จนกระทั่งทำให้จรรยาภรณ์เสียการทรงตัวและเซถอยหลังไปสองสามก้าว ซึ่งมือของเธอก็ไม่ได้โดนใบหน้าของรษิกาแต่อย่างใด

“คุณควรจะไปปรึกษาคุณหมอหาญชัยนะ ถ้าคุณสงสัยเกี่ยวกับทักษะทางการแพทย์ของเธอ หรือว่าคุณจะไปถามคุณอัครพลดูก็ได้ ผมเชื่อว่าเขามีคำตอบให้คุณอย่างแน่นอน” เลอศิลป์มองผู้หญิงที่เมามายตรงหน้าเขาด้วยสายตาเหยียดหยาม “อีกอย่าง ถ้าคุณดื่มเข้าไปแล้วควบคุมตัวเองไม่ได้ คุณก็ไม่ควรไปร่วมงานอะไรแบบนี้”

ก่อนที่จรรยาภรณ์จะทันได้ตอบ เลอศิลป์ก็หันไปมองผู้คนและจ้องหน้าครรชิตขณะที่ออกคำสั่ง “หาคนไปส่งคุณจรรยาภรณ์ที่บ้านที”

ครรชิตรีบตอบรับในทันที

เลอศิลป์คว้าข้อมือของจรรยาภรณ์ไว้จนเธอเจ็บ และเธอก็ค่อยๆ มีสติขึ้นมา สายตาที่พร่าเลือนเริ่มจะจับจุดได้ ขณะที่เธอเริ่มนึกออกแล้วว่าชายที่อยู่ตรงหน้านี้เป็นใคร

“คุณ… คุณเลอศิลป์เหรอคะ?” เสียงของเธอสั่นขณะที่นึกออกแล้วว่าเขาคือเลอศิลป์

เลอศิลป์ส่งสายตาคมกริบให้เธอ เมื่อรู้ว่าเธอสร่างเมาแล้วในที่สุด เขาก็เหวี่ยงตัวเธอไปข้างๆ พลางทำสีหน้าเหยียดหยัน “ผมดีใจที่คุณสร่างจนได้นะครับ คุณจรรยาภรณ์ ผมว่าทางที่ดีคุณควรจะเลิกดื่มเหล้านับจากวันนี้ไป”

จรรยาภรณ์แข้งขาอ่อนไปทันทีที่ตระหนักได้ เธอเซถอยหลังไปสองสามก้าวก่อนที่จะยืนได้อย่างมั่นคง

รษิกายิ้มให้ทุกคนเป็นการขอบคุณ ขณะที่เธอหลุบตาลงไปนั้น แววตาของเธอก็ฉายความเหนื่อยล้าออกมาอย่างเห็นได้ชัด

เธอดื่มเหล้าไปพอสมควรเมื่อครู่นี้ เป็นผลให้เธอเริ่มจะมึนเมา หลังจากผ่านการทะเลาะเบาะแว้งมา รษิกาก็รู้สึกหมดแรง

เลอศิลป์สังเกตเห็นว่าเธอเหนื่อยล้า และสายตาเขาก็เคร่งเครียดในทันที เขาหันไปหาครรชิตและพูดว่า “ไปส่งคุณจรรยาภรณ์ที่บ้าน แล้วบอกพ่อของเธอให้รู้ไว้ด้วยว่าฉันสั่งให้มาส่งเธอ”

จรรยาภรณ์ยังไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่เลอศิลป์พูด

แต่จะบอกเช่นนั้นกับคนอื่นที่ได้ยินคำนี้ไม่ได้ พวกเขาคิดว่าชีวิตของจรรยาภรณ์หลังจากนี้คงจะไม่ได้สุขสบายนักหลังจากที่ทำตัวเป็นตัวตลกในสถานการณ์เมื่อครู่นี้

ถ้าหากเสถียร หัถยวุฒิผู้เป็นพ่อของจรรยาภรณ์รู้ว่าลูกสาวของเขาทำให้เลอศิลป์ต้องหมองใจ โอกาสที่จรรยาภรณ์จะได้มาลอยหน้าลอยตาในสังคมหลังจากนี้ก็คงจะเหลือน้อยเต็มที