หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 661

รษิกายิ้มตอบให้ไอรดาก่อนจะเงยหน้ามามองเลอศิลป์

เขาสวมชุดสูทสั่งตัดสีดำ และผมของเขาก็ใส่เจลแต่งผมมาด้วย เผยให้เห็นรูปลักษณ์ที่หล่อเหลาของเขา

เมื่อพวกเขาสบตากัน ความเป็นปรปักษ์ในดวงตาเลอศิลป์ก็ดูลดลงไปมาก “อรุณสวัสดิ์ครับ”

รษิกาเม้มปากและพยักหน้าตอบ “อรุณสวัสดิ์ค่ะ ทำไมคุณถึงได้…”

ไอรดาตอบคำถามออกมาอย่างตื่นเต้นก่อนที่รษิกาจะถามจบเสียอีก “หนูกับพ่อมารับคุณที่นี่ค่ะ!”

ขณะที่พูดอยู่นั้น เธอก็มองเข้าไปในบ้านด้วยความอยากรู้อยากเห็น “อชิกับเบนนี่ไปไหนล่ะคะ? ยังนอนกันอยู่เหรอ?”

รษิกาก้มลงมามองและลูบหัวเด็กหญิง จากนั้นเธอก็เงยหน้ามามองชายตรงหน้าก่อนจะเบี่ยงตัวหลบไปให้ทั้งคู่เข้ามาในบ้าน “พวกเขาตื่นกันแล้วและกำลังเตรียมตัวกันอยู่ข้างบน ไม่นานก็ลงมาแล้วล่ะจ้ะ เข้ามาในบ้านก่อนสิไอวี่ หนูมารอข้างในก่อนก็ได้

ไอรดาพยักหน้าและดึงเลอศิลป์เข้าไปในบ้าน

ขณะที่พวกเขาเดินผ่านรษิกาไป เลอศิลป์ก็ส่งสายตาที่ดูลึกลับให้กับรษิกา

เมื่อเห็นอย่างั้น รษิกาก็ขมวดคิ้วและหรี่ตามองโดยไม่ได้พูดอะไร

ฉันบอกว่าฉันจะพาเด็กๆ ไปที่นั่นเอง เขาตอบตกลงกับเรื่องนั้นเสียด้วยซ้ำ แล้วตอนนี้เขากลับมารับฉันที่บ้านเนี่ยนะ? ฉันปฏิเสธก็ไม่ได้ด้วยซ้ำเพราะเขาพาไอรดามากับเขาด้วย

เมื่อสองวันก่อน เธอรู้สึกลังเลตอนที่เลอศิลป์ยินดีที่จะประนีประนอมกับเธอ แต่เมื่อคิดย้อนไป เธอก็เสียใจที่รู้สึกอย่างนั้น

ชัดเจนว่าเขายังคงบงการคนอื่นอยู่ร่ำไป!

หลังจากบอกพวกเขาให้นั่งลงในห้องนั่งเล่นก่อนแล้ว เธอก็รินน้ำมาให้พวกเขาด้วยความสุภาพก่อนที่จะกลับไปในครัวเพื่อเตรียมมื้อเช้าให้เด็กๆ ต่อ

ไม่นานหลังจากนั้น อชิกับเบนนี่ก็ลงบันไดมา

รษิกาดูสับสนเมื่อเห็นไอรดามานั่งข้างเธอ “หนูยังไม่ได้กินข้าวเช้าเหรอจ๊ะ? ไอวี่”

ไอรดาพยักหน้าอย่างไร้เดียงสา “พ่อบอกว่าเราจะออกไปกินมื้อเช้าด้วยกันค่ะ”

รษิกาผงะไปที่ได้ยินอย่างนั้น

มันสายเกินกว่าที่เลอศิลป์จะห้ามไอรดาไม่ให้พูดอย่างนั้น เพราะเธอคายความลับออกไปหมดแล้ว ท้ายที่สุดแล้วเขาก็ทำได้แค่ขมวดคิ้วและเลี่ยงสายตาของรษิกา โดยแสร้งทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ระหว่างนั้น รษิกาก็เข้าใจสถานการณ์แล้ว งั้นเลอศิลป์ก็คิดกำหนดการทุกอย่างในวันนี้เอาไว้แล้วโดยไม่บอกฉันก่อนเลย ไม่แปลกใจที่เขาไม่รักษาสัญญาและพาไอรดามารับฉันที่นี่ แต่ดูเหมือนว่าฉันจะบังเอิญทำลายแผนการของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ

พักหนึ่งต่อมา รษิกาก็ไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไรเพื่อให้บรรยากาศลดความกระอักกระอ่วนลง

เห็นได้ชัดว่ามันเป็นความกระอักกระอ่วนระหว่างผู้ใหญ่ทั้งสอง เพราะไอรดาทานอาหารที่รษิกาทำและพูดออกมาอย่างมีความสุขว่า “อื้ม! คุณรษิกาทำอาหารอร่อยที่สุดเลยค่ะ!”