หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 662

เสียงของไอรดาทำให้รษิกากลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง

รษิการู้สึกผิดอย่างประหลาดขณะเหลือบมองเลอศิลป์ที่ยืนอยู่ตรงมุมห้อง เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดออกมาอย่างอ่อนโยนว่า “มากินข้าวกับเราสิคะ คุณเลอศิลป์ คุณเองก็ยังไม่ได้กินอะไรมาเหมือนกันใช่ไหมคะ?”

เลอศิลป์ขมวดคิ้วแน่น แต่เขาก็ยังคงเดินมานั่งลงข้างๆ เด็กๆ

ความจริงก็คือเขาคิดแผนกำหนดการทุกอย่างในวันนี้ไว้แล้ว เขาไม่คิดว่ารษิกาจะตรงไปที่ห้องครัวก่อนที่เขาจะได้บอกกำหนดการนั้นให้เธอรู้

บรรยากาศในมื้อเช้านั้นเป็นเหมือนปกติ รษิกากับเด็กๆ ทานข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อยขณะที่เลอศิลป์นั่งอยู่ตรงนั้นเงียบๆ เขาดูเหม่อลอยมาก

เมื่อพวกเขาทานมื้อเช้ากันเสร็จแล้ว มันก็ยังเร็วเกินกว่าจะเดินทางไปดูคอนเสิร์ต ดังนั้น รษิกาจึงเล่นกับเด็กๆ อยู่ที่บ้านในช่วงเช้า

ไม่นานนักก็เที่ยงแล้ว เลอศิลป์แนะนำว่าจะพาพวกเขาไปทานมื้อกลางวันกันข้างนอก ซึ่งรษิกาก็เห็นด้วย แม้ว่าจะนึกถึงภาพความเข้าใจผิดเมื่อตอนเช้าอยู่ก็ตาม

ขณะที่พวกเขาออกจากบ้าน รษิกาก็คิดว่าจะขับรถไปที่ร้านอาหารกับเด็กๆ เอง แต่เมื่อเธอสบตาไอรดา ใจเธอก็อ่อนยวบ และเธอก็สั่งให้เด็กชายทั้งสองขึ้นรถของเลอศิลป์ไป

เธอนั่งตรงเบาะผู้โดยสารด้านหน้า ส่วนเด็กๆ นั่งกันอยู่ข้างหลังอย่างพึงพอใจขณะที่พูดคุยกันเกี่ยวกับคอนเสิร์ตคืนนี้ด้วยความตื่นเต้นอย่างมาก

ขณะที่เธอกำลังฟังพวกเด็กๆ คุยกัน เธอก็รู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นและรอยยิ้มก็แผ่กระจายบนใบหน้าของเธอ

สายตาของเลอศิลป์อ่อนโยนลงเช่นกันเมื่อเขาเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของรษิกาและเด็กๆ

ร้านอาหารที่เลอศิลป์จองไว้นั้นตั้งอยู่บนถนนย่านใจกลางเมืองที่มีการจราจรหนาแน่น ซึ่งมันค่อนข้างไกลจากบ้านรษิกาพอสมควร

พวกเขาใช้เวลาสักพักกว่าจะได้จอดรถที่ใกล้ๆ ห้าง

ในเวลาที่พวกเขามาถึงทางเข้าร้านอาหาร มันก็เป็นเวลาที่มีลูกค้ามาทานมื้อเที่ยงกันจนแน่นร้านแล้ว

หิรัญไม่เข้าใจว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น

กระนั้น ฝนทิพย์ก็ดูเหมือนไม่ได้ยินเขา เธอเอาแต่จ้องมองทั้งห้าคนที่นั่งอยู่ริมหน้าต่าง

นังบ้านั่น นี่คุณศศิตากับอัญชสาไม่ได้สั่งสอนเธอไปแล้วเหรอ? กล้าดียังไงถึงมานั่งร่วมโต๊ะกับเลอศิลป์และไอวี่? แล้วทำไมพวกเขาถึงได้ดูใกล้ชิดกันมากนักล่ะ?

เมื่อสัมผัสได้ถึงความไม่พอใจของฝนทิพย์ หิรัญก็มองตามสายตาเธอไปด้วยความงุนงงเพียงเพื่อจะได้เห็นคนทั้งห้า ซึ่งยิ่งทำให้เขาสับสนมากเข้าไปใหญ่

ครอบครัวของเขาเพิ่งจะสร้างเนื้อสร้างตัวได้ เขาจึงแทบไม่รู้จักคนร่ำรวยมากนัก และในฐานะที่เขาเป็นทายาทคนที่สองของตระกูลซึ่งยังเป็นหน้าใหม่ในวงการอยู่ เขาจึงไม่รู้เลยว่าเลอศิลป์เป็นใคร เมื่อเขามองคนทั้งห้าแล้ว เขาก็คิดว่าคนกลุ่มนั้นดูเป็นครอบครัวที่เป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันดีและดูน่ารักมาก

เขาไม่รู้เลยว่าทำไมฝนทิพย์ถึงได้มองพวกเขาด้วยสายตาดุดันอย่างนี้