หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 668

คอนเสิร์ตยังไม่เริ่มขณะที่เลอศิลป์กับรษิกาพาเด็กๆ เข้าไปข้างใน

ที่นั่งของพวกเขาเป็นที่นั่งวีไอพี และมันก็โต๊ะกลมเล็กๆ ที่ดูโดดเด่นตั้งอยู่ โดยมีเก้าอี้เพียงสองตัวอยู่คนละฝั่งของโต๊ะตัวนั้น

รษิกาขอให้บริกรช่วยหยิบเก้าอี้มาเพิ่มอีกสามตัวเพื่อให้เด็กๆ ได้นั่งระหว่างเธอกับเลอศิลป์ เมื่อเป็นเช่นนั้นมันจะง่ายกว่าในการดูแลเด็กๆ ตลอดเวลา

เมื่อมองดูการจัดที่นั่งแล้ว ไอรดาก็เหลือบมองพ่อของเธอพร้อมกับมีไอเดียผุดขึ้นมาในหัว เธอหันมาดึงแขนรษิกาอย่างระแวดระวัง

รษิกามองไอรดาด้วยความสับสน

“หนูมองเวทีไม่ค่อยเห็นเลยค่ะ คุณรษิกา…” ไอรดามองรษิกาด้วยแววตาน่าสงสาร

เมื่อได้ยินอย่างนั้น รษิกาก็ขมวดคิ้วและเหลือบมองที่นั่งของทุกคน เธอให้ไอรดานั่งตรงนั้นเพราะจะได้ดูแลกันง่ายๆ แต่เธอก็ไม่ได้สังเกตว่ามันทำให้เด็กหญิงมองไม่เห็นเวที

เธอยืนขึ้นและสลับที่กับไอรดาอย่างไม่ลังเลใจ

ไอรดาแอบยิ้มเมื่อเห็นว่าพ่อของเธอกับรษิกาได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น

อชิกับเบนนี่รู้เจตนาของน้องสาวพวกเขาดี จึงมองหน้ากันก่อนจะหันไปมองแม่ของพวกเขาอย่างพร้อมเพรียงกัน

“แม่ครับ เราอยากจะนั่งข้างๆ ไอวี่!” เด็กชายทั้งสองดึงชายกระโปรงของรษิกา

รษิกากำลังจะตอบตกลงแต่เธอก็ตระหนักได้ในทันทีว่าถ้าเธอทำอย่างนั้น เธอก็จะนั่งอยู่ใกล้กับเลอศิลป์มาก

เธอจึงลังเลใจ

แต่เด็กๆ ก็มองหน้าเธอด้วยสายตาที่น่าสงสารราวกับว่าพวกเขากำลังจะร้องไห้

รษิกาลดกำแพงในใจลงและรู้สึกผิดด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอรีบอธิบายออกไปว่า “เด็กๆ มองไม่เห็นเวทีค่ะ ฉันก็เลย…”

แม้ว่าเด็กๆ จะเป็นคนขอสลับที่กับเธอ แต่เธอก็กังวลว่าเขาจะเข้าใจอะไรผิดไป เพราะดูเหมือนเขาไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง

โชคดีที่เมื่อได้ฟังเธออธิบายแล้ว เลอศิลป์ก็แค่เหลือบมองเด็กๆ ที่อยู่ข้างหลังเธอพลางขมวดคิ้วแน่น

ไอรดาแลบลิ้นใส่พ่อของเธอเพื่อเป็นการบ่งชี้ว่านี่คือแผนของเธอเอง

เลอศิลป์เลิกคิ้วอย่างไม่เข้าใจเมื่อเห็นภาพนั้น จากนั้นเขาก็ละสายตาจากลูกสาวมามองผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขา “ผมว่ามันคงยากที่พวกเขาจะมองเห็นเพราะยังไม่สูงพอกัน ผมเองก็ไม่ได้คิดให้รอบคอบมากกว่านี้”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น รษิกาก็ลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอกและยิ้มให้เขาบางๆ

เด็กทั้งสามนั่งอยู่ข้างหลังและมองผู้ใหญ่ที่ได้ใกล้ชิดกัน จากนั้นพวกเขาก็มองหน้ากันและยิ้มกว้างออกมา