หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 669

ไม่นานหลังจากนั้น คอนเสิร์ตก็เริ่มแสดงอย่างเป็นทางการ

ม่านค่อยๆ เปิดออกมาและเพลงที่ไพเราะก็เริ่มบรรเลง

ธีมของคอนเสิร์ตนี้เป็นดนตรีซิมโฟนีแบบตะวันตก บนเวทีมีเครื่องดนตรีหลากหลายชนิด นักดนตรีทุกคนยิ้มให้วาทยกร พวกเขาแต่งกายด้วยชุดสูทและหวีผมอย่างเรียบร้อย

มันเป็นภาพที่น่าพอใจมาก

เมื่อม่านเปิดออกจนหมด วาทยากรก็ยกมือขึ้นและปล่อยมือ จากนั้นการแสดงก็เริ่มต้นขึ้นอย่างนุ่มนวล

รษิกาตั้งใจดูบนเวที ความสนใจของเธอพุ่งไปที่ดนตรีอันสอดประสานกัน

แม้ว่าเลอศิลป์จะกำลังจ้องมองบนเวที แต่ความสนใจของเขากลับอยู่ที่หญิงสาวข้างๆ เขาแทน

เมื่อเห็นว่าเธอกำลังตั้งใจฟังเพลงอยู่ เลอศิลป์ก็ขมวดคิ้วแน่น ความรู้สึกสิ้นไร้หนทางเกาะกุมอยู่ในใจเขา

ตามที่จักรภพพูด การมาดูคอนเสิร์ตเป็นช่วงเวลาที่ดีในการทำอะไรบางอย่างที่จะช่วยให้พวกเขาใกล้ชิดกันมากขึ้น

แต่รษิกาก็หลงใหลอยู่กับการแสดงมากเสียจนไม่สามารถขัดจังหวะเธอได้ในทันที

ขณะที่เขากำลังสงสัยว่าควรจะทำอะไรต่อดี ก็มีคนดึงเสื้อเขาจากข้างหลัง

เลอศิลป์หันกลับไปมองเด็กๆ

“ผมอยากดื่มน้ำครับ คุณเลอศิลป์” เบนนี่กระซิบที่ข้างหูเขา

เลอศิลป์พยักหน้าเล็กน้อยและรินน้ำจากเหยือกบนโต๊ะให้เด็กชายแก้วหนึ่ง

ไอรดาเองก็ขอให้รษิกาทำเช่นนั้นเหมือนกัน

แต่พวกเขาก็ผิดหวังเมื่อมือเหล่านั้นผละออกจากกันอย่างรวดเร็วหลังจากนั้น พวกเขาเม้มปากและจ้องมองแผ่นหลังของรษิกาอย่างขมขื่น

ไอรดารู้อยู่นานแล้วว่าพ่อของเธอกำลังตามจีบรษิกา ขณะที่อชิกับเบนนี่นั้นรู้เรื่องนี้ได้เอง เมื่อรู้ว่าพ่อของพวกเขาอยากจะตามจีบแม่อีกครั้ง พวกเขาเองก็พยายามช่วย

แต่สิ่งหนึ่งที่พวกเขาไม่ได้คาดไว้ก่อนก็คือความยากของการที่พ่อจะจีบแม่

เด็กๆ แตกตื่นเมื่อเห็นแม่ของพวกเขามองพ่ออย่างระแวดระวัง

รษิกาไม่รู้เลยว่าเด็กๆ อยู่ข้างเลอศิลป์กันหมด เธอแค่คิดว่าการสัมผัสกันโดยบังเอิญนั้นแปลกอยู่หน่อยๆ อันที่จริงเธอถึงกับสงสัยว่าเลอศิลป์จงใจทำแบบนั้นด้วยซ้ำ

แต่เธอก็รีบสลัดความคิดนั้นทิ้งไป เนื่องจากเธอรู้จักบุคลิกนิสัยของเลอศิลป์ดี เขาจะไม่ทำอะไรน่าอึดอัดใจเพื่อจีบเธออย่างแน่นอน

เธอสรุปเอาเองในใจว่ามันเป็นแค่เรื่องบังเอิญ รษิการะงับความรู้สึกแปลกๆ และรินน้ำให้ไอรดาก่อนจะส่งไปให้เด็กหญิง