หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 675

รษิกาไม่รู้เลยว่าฝนทิพย์คอยตามพวกเขามาตลอดทั้งวัน

หลังจากขึ้นรถไปแล้ว รษิกากับเด็กๆ ก็นั่งในที่ของตนเอง ขณะที่รษิกานั่งลงที่เบาะโดยสารด้านหน้าโดยมีช่อดอกไม้ที่เลอศิลป์ซื้อมาให้อยู่ในอ้อมแขน ความรู้สึกแปลกๆ ก็แล่นเข้ามาในใจเธอ

ดอกไม้ที่เธอได้รับมาในครั้งนี้มันไม่เหมือนกับดอกกุหลาบที่เลอศิลป์เคยส่งมาให้เธอทุกวัน แต่รษิกากลับรู้สึกดีกับมันมากกว่าที่เคยเป็น

ระหว่างนั้น เด็กๆ นั้นเหนื่อยมากอย่างเห็นได้ชัด ไม่นานหลังจากที่พวกเขาขึ้นรถมาและคุยกันไปได้สักพัก เด็กๆ ก็เงียบไป

เลอศิลป์ชำเลืองมองพวกเขาผ่านกระจกมองหลังและเห็นว่าเด็กๆ ต่างก็นอนหลับกันอยู่ในเบาะรถสำหรับเด็ก

หญิงสาวข้างๆ เขาดูเหมือนจะง่วงงุนอยู่เหมือนกัน เธอกำลังพิงเบาะรถและจ้องมองไปข้างนอก เขาสงสัยเหลือเกินว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

เมื่อเห็นเช่นนั้น เลอศิลป์ก็ขับรถช้าลงหน่อยเพราะเขาอยากให้เด็กๆ ได้นอนหลับสบายๆ ขึ้น

รษิกาสัมผัสได้ว่าเขาขับรถช้าลง และในตอนนั้นเอง เธอก็รู้สึกว่าการใช้ชีวิตแบบนั้นก็ดีเหมือนกัน

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อหกปีก่อนมันเป็นอดีตไปแล้ว และเด็กทั้งสองคนที่เธอเลี้ยงดูมาก็เป็นเด็กดี

ยิ่งไปกว่านั้น ความสงสัยของเด็กๆ เกี่ยวกับพ่อของพวกเขาก็ยิ่งรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อก่อนนี้ รษิกากลัวมากว่าเลอศิลป์จะมาแย่งเด็กๆ ไปจากเธอหากเขารู้สถานการณ์ในตอนที่เด็กๆ เกิดมา

แต่การกระทำของเขาทำให้เธอสบายใจมากขึ้นเรื่อยๆ

คำแนะนำของเมธินีก็ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวเธอซ้ำๆ

แม้ว่ารษิกาจะไม่เต็มใจที่จะยอมรับ แต่ในที่สุดเธอก็ต้องเผชิญหน้ากับความลังเลใจของเธอเอง

ตลอดการเดินทางนั้นเงียบมาก

หลังจากผ่านไปสักพัก รถก็ค่อยๆ มาจอดอยู่ที่หน้าบ้านของรษิกา

จากนั้นเลอศิลป์ก็หันมาหาหญิงสาวด้วยคิดว่าเธอกำลังหลับ

ดูเหมือนว่าฉันจะพูดแทงใจดำเธอเข้าแล้ว

เมื่อรู้เช่นนั้น เลอศิลป์ก็ปรับหน้าตาบูดบึ้งของเขาให้อ่อนลง ความสุขพลุ่งพล่านอยู่ในใจของเขา

แม้เขาจะไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ แต่อย่างน้อยที่สุดมันก็เป็นเรื่องเกี่ยวกับเขา นั่นหมายความว่าความพยายามของเขาตลอดสองสามวันที่ผ่านมามันไม่สูญเปล่าไปเลย

สีหน้าของเลอศิลป์ไม่แสดงความรู้สึกใดและเขาก็พูดต่อไปว่า “คุณรษิกาครับ คุณเคยรู้บ้างไหมว่าผมจริงจังเรื่องการตามจีบคุณจริงๆ?”

สิ้นคำนั้น รษิกาก็หันไปมองเด็กๆ อย่างไม่รู้ตัวเพราะกลัวว่าพวกเขาจะบังเอิญได้ยินบทสนทนาของพวกเขาและทำให้เข้าใจผิดกันไปอีก

“ไม่ต้องห่วงหรอก พวกเขาหลับสนิท” เลอศิลป์ย้ำกับเธอเมื่อเห็นว่าเธอตกใจ

เด็กๆ ไม่มีอาการหรือทีท่าใดว่าจะตื่นเลย

รษิกาถอนหายใจโล่งอกก่อนจะหันมามองชายหนุ่ม หลังจากเตรียมใจอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็แสร้งทำเป็นสงบใจ “ก่อนที่ฉันจะตอบคำถามคุณ ฉันว่าคุณควรจะชี้แจงเรื่องคุณอัญชสาให้ฉันเข้าใจสักหน่อยนะคะ”