หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 679

รษิกาตื่นจากภวังค์ความคิดและรับช่อดอกไม้มาเพราะเสียงเรียกของเด็กหญิง เธอชำเลืองมองชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าและพูดอย่างแผ่วเบาว่า “ขอบใจจ้ะ”

เด็กหญิงยิ้มกว้างอย่างอ่อนหวานเมื่อรษิการับช่อดอกไม้ไป

กระนั้น เลอศิลป์ก็ยังคงเฉยเมยและบอกไอรดาว่า “ปิดประตู เราควรกลับบ้านกันได้แล้ว”

ไอรดาพยักหน้าและเอื้อมมือไปปิดประตูรถ

“คุณเลอศิลป์ ไอวี่ยังเด็กมากอยู่เลย ช่วยอ่อนโยนเวลาพูดกับเธอหน่อยนะคะ” รษิกาอดใจเตือนเลอศิลป์อีกครั้งไม่ได้

หลังจากใช้เวลาไปสักพักกับพ่อและลูกสาว รษิกาก็รู้ว่าแม้เลอศิลป์จะใส่ใจดูแลเด็กหญิงตัวน้อยจริงๆ แต่น้ำเสียงของเขาก็รุนแรงกับเธอไปบ้างในบางครั้ง

ลูกๆ ของรษิกาเองก็อึ้งไปกับเสียงที่เข้มงวดของชายหนุ่ม ไม่ต้องพูดถึงไอรดาที่ต้องการความใส่ใจที่มากกว่าพวกเขาเสียอีก

เธอเตือนเขาด้วยความปรารถนาดีเท่านั้น แต่เธอก็ได้รับคำตอบที่ค่อนข้างกำกวมจากชายคนนั้น “ไอวี่ไม่ต้องการให้ผมอ่อนโยนมากกว่านี้หรอก เธอต้องการแม่ต่างหาก ถ้าคุณเป็นห่วงเธอจริงๆ ทำไมคุณไม่พิจารณาสิ่งที่ผมพูดเสียใหม่ล่ะ?”

ใบหน้าของรษิกาแข็งทื่อ เธอเหลือบไปมองไอรดาที่ได้ยินบทสนทนานั้นด้วย

เด็กหญิงเงยหน้าขึ้นมาและกะพริบตาด้วยความสับสน เธอแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจอะไรเลยสักเรื่องเดียว

รษิกาถอนหายใจโล่งอก กระนั้นเธอก็ยังไม่รู้ว่าจะตอบเขาอย่างไรดี

“ไอวี่ ปิดประตู” เลอศิลป์ไม่คาดหวังจะให้เธอตอบและขอให้เด็กหญิงปิดประตูรถ

รษิกาถอยหลังไปพร้อมกับอชิและเบนนี่ หลังจากประตูรถปิดไปแล้ว เลอศิลป์ก็ค่อยๆ ขับรถออกไป

เขาบอกว่าเขาจะไม่ฝืนใจฉัน แต่เขาก็พูดเรื่องแบบนี้ต่อหน้าไอรดา

เอาล่ะ ฉันดันวิ่งเข้าใส่กองไฟไปแล้วสินะ

ในเวลานั้น ระหว่างทางกลับบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์ ไอรดาก็นั่งอยู่ในเบาะสำหรับเด็กและเม้มปากเป็นเส้นตรงขณะที่จ้องมองด้านหลังหัวของพ่อเธอ

เลอศิลป์รู้สึกได้ถึงสายตาที่แผดเผาของเด็กหญิง เขาขมวดคิ้วและถามว่า “เป็นอะไรไป? เมื่อกี้หนูยังดีๆ อยู่เลยไม่ใช่เหรอ?”

เมื่อเห็นว่าในที่สุดพ่อก็เปิดปากคุยกับเธอ ไอรดาจึงฮึดฮัดตอบกลับไปว่า “ทำไมพ่อต้องเข้มงวดมากนักต่อหน้าคุณรษิกาคะ? เธอจะหนีพ่อไปนะถ้ายังทำแบบนั้นเรื่อยๆ!”

เลอศิลป์ขมวดคิ้วแน่น เขาอดไม่ได้ที่จะสังเกตเห็นว่าไอรดานั้นถอดแบบรษิกามาไม่มีผิด อย่างไรแล้วรษิกาก็เพิ่งจะเตือนเขาให้อ่อนโยนกับไอรดามากกว่านี้ด้วย

คู่แม่ลูกนี่หนุนหลังกันอยู่เรื่อยเลยสินะ

“ไม่หรอก พ่อแค่อยากให้เธอพิจารณาข้อเสนอของพ่อใหม่ พ่อแค่พูดแบบนั้นเพื่อที่เธอจะได้คิดเรื่องนี้ให้จริงจัง” เลอศิลป์อธิบาย เขาค่อนข้างโกรธตัวเอง