หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 685

ในอีกด้านหนึ่ง เลอศิลป์กับอัญชสาออกไปจากบ้านภักดีสรวงด้วยกัน

ขณะที่อัญชสานั่งอยู่ในที่นั่งผู้โดยสาร เธอก็ยังแสดงอาการสะอื้นไห้ไม่หยุดและเช็ดน้ำตาด้วยความหวังว่าจะได้รับความสนใจจากเลอศิลป์

เลอศิลป์ไม่ได้สังเกตเห็นผู้หญิงที่ร้องไห้อยู่ข้างๆ เขาเลย เขาไม่อยากจะพูดอะไรด้วยซ้ำ

อย่างไรเสีย เขาก็รู้เหตุผลที่อัญชสาทะเลาะกับสุเมธแล้ว หากเขาพูดมากไปกว่านี้ เขาก็กลัวว่าจะทำให้อัญชสาร้องไห้หนักกว่าเดิม

จนกระทั่งอัญชสาสังเกตเห็นว่าที่เธอสะอื้นและร้องไห้อยู่นั้นไม่ได้มีผลอะไรต่อเลอศิลป์ผู้ซึ่งไม่ได้พูดอะไรออกมาเลยแม้แต่น้อย เธอจึงค่อยๆ สงบสติอารมณ์และหยุดร้องไห้ ก่อนจะหันไปมองนอกหน้าต่างรถด้วยความผิดหวัง

เมื่อเห็นทิวทัศน์ข้างนอก สีหน้าของอัญชสาก็เปลี่ยนไปในทันที เสียงของเธออู้อี้จากการร้องไห้ เธอหันกลับมาและถามว่า “เลอศิลป์ มันดึกมากแล้ว เราจะไม่กลับบ้านกันเหรอคะ?”

เลอศิลป์เพียงแค่นั่งอยู่กับที่อย่างเฉยเมยขณะที่เขาตอบว่า “ผมจองห้องไว้ให้คุณแล้วสองคืน”

เขาบอกเป็นนัยๆ ว่าเขาไม่มีความตั้งใจแม้แต่น้อยที่จะพาเธอกลับไปบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์

เมื่อได้ยินอย่างนั้น อัญชสาก็รู้สึกราวกับโดนน้ำเย็นเทใส่หัวอย่างรุนแรง เธอตั้งใจแน่วแน่ที่จะยืนหยัดเพื่อตัวเอง จึงถามว่า “ฉันจะอยู่ที่นั่นคนเดียวได้ยังไง?”

เลอศิลป์แค่เลิกคิ้วขึ้นมาและพึมพำตอบกลับไป

จากที่จันทราบอก อัญชสาแค่ต้องอยู่ให้ห่างจากพ่อเธอในช่วงเวลาสั้นๆ การที่เขาหาโรงแรมให้เธอพักจึงเป็นการตอบแทนที่เหมาะสมกับความดีที่ครอบครัวภักดีสรวงมีต่อเขาเมื่อก่อนนี้

เมื่อเขายืนยันมาแล้ว อัญชสาก็มีสีหน้านิ่งขึงไป เธอพูดอะไรไม่ออกไปพักหนึ่ง

ก่อนหน้านี้ตอนที่ออกมาจากบ้านภักดีสรวง เธอกับพ่อแม่คิดว่าเรื่องมันจะเป็นไปตามแผน

อนิจจา เธอทำพลาดเสียแล้ว ขณะที่เลอศิลป์ตกลงว่าจะพาเธอไป เขาไม่ได้สัญญาไว้ว่าจะพาเธอกลับบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์ เธอไม่คิดเลยว่าเขาจะจองโรงแรมไว้ให้เธออีกด้วย

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน? ฉันจะจองโรงแรมเองไม่ได้หรือไงถ้าฉันอยากจะไปพักที่โรงแรมน่ะ?

เลอศิลป์เลิกคิ้วขึ้นอย่างหมดความอดทนและหันกลับมามองหน้าหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างหลังก่อนจะถามว่า “มีอะไรอีกหรือเปล่า?”

อัญชสาเงยหน้ามามองเขาอย่างอายๆ และลังเลที่จะพูด สักพักต่อมาเธอก็พึมพำว่า “ฉันไม่ชอบที่ต้องนอนในโรงแรมเลยจริงๆ แล้วมันก็ดึกมากด้วย ฉันกลัวที่จะต้องอยู่คนเดียว” เธอพูดต่อไปพลางส่งสายตาวิงวอน “คุณช่วยพาฉันขึ้นไปข้างบนได้ไหม?”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น เลอศิลป์ก็มองเธออีกครั้งอย่างระแวดระวังแต่ก็ไม่เห็นสิ่งผิดปกติใด เขารู้ว่าเธอเพิ่งทะเลาะกับสุเมธมา มันจึงไม่แปลกที่เธอจะเป็นเช่นนี้ ดังนั้นเขาจึงพูดไปว่า “ไปกันเถอะ”

พอเห็นว่าเขาตอบตกลง อัญชสาก็ยิ้มให้เขาอย่างยากลำบาก เธอก้มหน้าลงอย่างอับอายอีกครั้งและเดินตามหลังเขาไป

เมื่อเขาไม่เห็นเธอแล้ว ความชั่วร้ายก็ฉายแวบในแววตาของอัญชสา

จากนั้นทั้งสองคนก็เดินเข้าไปในลิฟต์ ระหว่างทางขึ้นไปข้างบน อัญชสาไม่พูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว

เลอศิลป์ยุ่งมาทั้งวันแล้ว ดูจากที่เขาเหนื่อยล้ามากแค่ไหน เขาก็ขมวดคิ้วและเริ่มจะใจลอยไปไกล