หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 700

รษิกาเรียกสติของตัวเองกลับมาก่อนที่จะพิมพ์ข้อความตอบกลับไปว่า ขอบคุณนะคะ แต่อันที่จริงฉันควรเป็นฝ่ายเลี้ยงอาหารคุณ ในอนาคตเราคงต้องทำงานร่วมกัน ดังนั้นคุณไม่ควรเลี้ยงอาหารฉันแบบนี้ทุกครั้งนะคะ

เจตนินยิ้มอย่างมีเลศนัยและตอบกลับไปว่า ครับ ผมจะไม่ทำแบบนั้นอีก

มีเสียงเคลื่อนไหวดังขึ้นมาจากชั้นบนขณะที่เขาพิมพ์ข้อความตอบกลับ

เจตนินเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าของเขาและสายตาก็เหลือบไปเห็นชายวัยกลางคนกำลังช่วยพยุงปู่ของเขาให้ค่อยๆ ลงบันได ทั้งสองกำลังคุยอะไรบางอย่างกันอยู่

การปรากฏตัวขึ้นของชายคนนี้ทำให้เจตนินถึงกับขมวดคิ้ว แต่เนื่องจากการเลี้ยงดูอย่างดีที่เขาได้รับ เขาจึงเอ่ยทักทายอย่างสุภาพว่า “สวัสดีครับคุณปู่ คุณสเถียร”

ชายคนนั้นคือคุณเสถียร หัถยวุฒิ ผู้เป็นพ่อของจรรยาภรณ์

ใครๆ ก็มองออกว่าทำไมเขาถึงต้องการให้คุณปู่ตามตัวฉันให้กลับมาที่บ้าน ความเป็นไปได้เดียวก็เพียงเพื่อมาขอโทษขอโพยแทนลูกสาวของเขาหลังจากที่เธอก่อเรื่องวุ่นวาย

เจตนินรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเขานึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในคืนนั้น

จุลพัฒน์และเสถียรหันมามองที่เขาทันทีที่เขาเอ่ยทักทาย

“ทำไมถึงกลับมาเร็วล่ะ?” จุลพัฒน์มองหลานชายของเขาด้วยรอยยิ้ม เห็นได้ชัดว่าเขานั้นคุยกับเสถียรอย่างอารมณ์ดี

เจตนินขมวดคิ้วและพยักหน้าให้คุณปู่ของเขา “ครับ คุณปู่เรียกตัวผมกลับมามีอะไรหรือเปล่าครับ?”

จุลพัฒน์สบตากับเสถียร

“ผมหวังว่าเราคงจะไม่ได้รบกวนคุณที่เรียกตัวคุณกลับบ้านด่วนนะครับ” เสถียรเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงขอโทษขอโพย

เดี๋ยวสิ อันที่จริงจรรยาภรณ์ควรที่จะต้องขอโทษคนอื่นที่ไม่ใช่ฉัน ความวุ่นวายที่เธอสร้างขึ้นในคืนนั้นสำหรับฉันมันก็เป็นเพียงเรื่องเล็กๆ น่ารำคาญใจ แต่รษิกาต่างหากที่ได้รับผลกระทบจากการกระทำของเธอมากที่สุด เธอควรจะขอโทษให้ถูกคน

แววตาของเจตนินเต็มไปด้วยความประหลาดใจขณะที่เขากำลังสงสัยว่าจรรยาภรณ์กลายเป็นคนมีเหตุผลตั้งแต่เมื่อไร

“คุณน่าจะรู้จักผู้หญิงคนนั้น ถ้าคืนนั้นคุณทั้งสองคนอยู่ด้วยกัน ทำไมคุณถึงไม่นัดหมายให้ลูกสาวของผมได้เจอกับเธอเพื่อขอโทษเธอล่ะ?” เสถียรเอ่ยแนะนำ

ความสงสัยของเจตนินยิ่งทวีคูณเมื่อเขาได้ยินเช่นนั้น

เท่าที่ฉันรู้จักเธอมา จรรยาภรณ์มักจะเอาแต่ใจตัวเองและไม่เคยยอมรับความผิดใดๆ เมื่อเธอทำผิด ทำไมจู่ๆเธอถึงอยากแสดงความขอโทษด้วยความจริงใจ โดยเฉพาะกับคนที่เธอไม่ได้ชอบหน้าเท่าไรนัก

เสียงของปู่เขาพูดขึ้นขณะที่เจตนินกำลังครุ่นคิด “ในเมื่อคุณเสถียรมาขอร้องถึงขนาดนี้ หลานน่าจะช่วยเขาหน่อยนะ ปู่เดาว่าผู้หญิงคนนั้นคือคุณรษิกา แม้ว่าปู่จะเคยเจอเธอแค่ครั้งเดียว แต่ปู่รู้ว่าเธอไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้นอะไร”

“มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกครับคุณปู่” เจตนินตอบพลางขมวดคิ้ว