หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 701

“ปู่คิดว่าปู่เองก็มีเบอร์โทรศัพท์ของคุณรษิกานะ ถ้าหลานติดต่อเธอไม่ได้ เดี๋ยวปู่ทำเอง” จุลพัฒน์ผู้เป็นปู่เอ่ยขึ้นเบาๆ

เจตนินมีอาการกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเมื่อเขาได้ยินเช่นนั้น เพราะเขารู้ดีว่าปู่ของเขากำลังบังคับเขาอยู่ แทนที่จะปล่อยให้รษิกาและจรรยาภรณ์ได้พบกันโดยไม่ต้องมีเขา กลับกลายเป็นว่าเขาต้องไปอยู่ตรงนั้นด้วยเพื่อจับตาดูจรรยาภรณ์

สุดท้ายเจตนินก็ตอบตกลง “ก็ได้ครับ ผมจะลองติดต่อคุณรษิกาดู แต่ผมไม่รับปากนะครับว่าเธอจะตอบตกลง”

เสถียรเอ่ยขึ้นพร้อมด้วยรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า “ขอบคุณมากนะครับ ยังไงรบกวนคุณช่วยบอกผมด้วยละกันถ้าเธอตอบตกลง”

เจตนินพยักหน้าตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย

เสถียรคุยธุระต่อกับจุลพัฒน์อยู่ครู่หนึ่ง เขาถามไถ่สารทุกข์สุกดิบของตระกูลดำรงกุลอีกเล็กน้อยก่อนที่จะลุกขึ้นและขอตัวกลับ

ทันทีที่เสถียรพ้นจากหน้าประตูบ้านของตระกูลดำรงกุลใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มของเขาก็แทนที่ด้วยความเคร่งขรึม

ในคืนนั้น มีชายฉกรรจ์สองสามคนพาจรรยาภรณ์ที่เมามายไม่ได้สติมาส่งที่บ้าน เสถียรตกใจมากเมื่อได้เห็นภาพนั้น เขาคิดว่าลูกสาวของเขาโดนรังแก

และยิ่งประหลาดใจมากยิ่งขึ้นไปอีก เมื่อชายฉกรรจ์เหล่านั้นบอกกับเขาว่าพวกเขาเป็นคนของตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์และเลอศิลป์เป็นคนสั่งให้พาเธอมาส่งที่บ้าน

ดังนั้น เสถียรก็รู้ในทันทีว่าลูกสาวของเขานั้นไปสร้างเรื่องกับคนที่ไม่สมควรเข้าไปยุ่งเกี่ยว

ยิ่งไปกว่านั้นหุ้นส่วนธุรกิจของตระกูลหัตถวุฒินั้นได้เรียกร้องให้ยกเลิกสัญญาธุรกิจที่ทำร่วมกันในอีกไม่กี่วันข้างหน้า และพวกเขายังไม่สามารถหาคนมาร่วมธุรกิจในโครงการล่าสุดที่พวกเขากำลังทำได้เลย

เมื่อเห็นแนวโน้มว่าบริษัทกำลังประสบกับปัญหาวิกฤติทางการเงิน เสถียรจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากไปขอร้องให้เลอศิลป์ช่วยเหลือ เขาขอโทษเลอศิลป์กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแต่เลอศิลป์กลับบอกว่ามีใครอีกคนที่เขาต้องขอโทษ

เสถียรกลับมาบ้านด้วยความสงสัย เขาจึงคาดคั้นกับลูกสาวของตัวเอง ทำให้เขาได้รู้ว่าคนที่เขาควรต้องขอโทษคนนั้นคือใคร

รษิกาเกี่ยวข้องอะไรกับเลอศิลป์? ทำไมเลอศิลป์ถึงได้ดูเต็มใจที่จะทำอะไรเพื่อเธอถึงขนาดนั้น?

ขณะเดียวกันนั้นเอง หลังจากที่เลอศิลป์เสร็จสิ้นจากงานของเขา เขาก็คิดถึงเด็กๆ ทั้งสามคนที่อยู่ที่บ้านของรษิกา เธอกลับไปที่บ้านเพื่อทำอาหารกลางวันให้เด็กๆ แล้วใช่ไหมนะ?

เมื่อได้ยินเสียงกริ่งที่หน้าประตูบ้าน เด็กๆ ก็คิดว่าแม่ของพวกเขากลับมาถึงบ้านแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้ตรวจสอบกล้องวงจรปิดก่อนที่จะเปิดประตู

เมื่อพวกเขาเห็นว่าบุคคลที่อยู่ตรงหน้าประตู พวกเขาก็ถึงกับผงะตกใจ

“คุณพ่อขา!” ไอรดาเป็นคนแรกที่พูดขึ้น เธอวิ่งเข้าไปกอดขาพ่อของเธอ เลอศิลป์สังเกตเห็นว่ามือของเธอนั้นมีความมันวาว และเมื่อมองอย่างถนัดถนี่เขาสังเกตเห็นว่าลูกสาวของเขาสวมถุงมือพลาสติกสำหรับทานอาหารที่เปื้อนน้ำมัน

เขาคว้าข้อมือลูกสาวตัวน้อยโดยสัญชาตญาณและดันเธอออกห่างจากตัว

นั่นเป็นครั้งแรกที่ไอรดาถูกพ่อของเธอปฏิเสธการกอด เธอเบิกตากว้างด้วยความงุนงง

เลอศิลป์ขมวดคิ้วและสังเกตเด็กๆ มุมปากของพวกเขานั้นเปื้อนคราบมัน เด็กๆ ทานอะไรกันอยู่?