หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 746

อัญชสามารออยู่ที่โต๊ะทานอาหารที่ชั้นล่างแล้ว

เมื่อเธอเห็นเลอศิลป์และไอรดาเดินลงมาข้างล่าง เธอก็เผชิญหน้ากับเด็กหญิงคนนั้นด้วยความอยากจะขอโทษ “ฉันขอโทษนะไอวรา ฉันคิดว่าฉันพูดผิดไปอีกแล้วก่อนหน้านี้”

ไอรดาจับมือพ่อของเธอแน่นขณะที่เหลือบมองเขา สายตาของเธอเหมือนกับเป็นคำถามโดยที่เธอไม่ได้พูดว่าเธอนั้นสามารถเมินเฉยต่อผู้หญิงคนนั้นได้จริงๆ หรือไม่

เขาลูบหัวเธออย่างความปลอบใจแล้วดึงเธอไปข้างๆ เขา

ทั้งคู่ไม่สนใจอัญชสา

บรรยากาศที่โต๊ะอาหารช่างน่าอึดอัดอย่างเหลือเชื่อ

อัญชสาโกรธมากเมื่อเห็นคู่พ่อลูกนั่งกินข้าวโดยไม่สนใจเธอเลยแม้แต่น้อยราวกับว่าเธอไม่ได้อยู่ที่นั่น แต่เธอก็ไม่สามารถระบายความโกรธออกมาได้ และต้องพยายามทำให้สาวน้อยพอใจเสียด้วยซ้ำ

“หนูอยู่ในช่วงเติบโตนะไอวี่ ต้องกินให้มากขึ้นเพื่อที่หนูจะได้สูงขึ้นด้วยจ้ะ” เธอตักหมูใส่ในจานของเด็กน้อยพลางยิ้มจอมปลอม

ไอรดาชะงักไปชั่วครู่ขณะที่เธอจ้องมองเนื้อหมูในจานของเธอ

เลอศิลป์ขมวดคิ้วขณะที่หยิบหมูออกจากจานของลูกสาว และอธิบายอย่างไม่แยแสว่า “ไอวี่ไม่ชอบกินหมู”

สีหน้าของอัญชสาเปลี่ยนไปเล็กน้อย นี่คือบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์ ไม่มีทางที่พ่อครัวจะทำอะไรที่ไอวี่ไม่ชอบกินหรอก! นังเด็กบ้านี่แค่ไม่ชอบอาหารที่ฉันตักให้เธอน่ะสิ!

แม้ว่าเธอจะรู้ตัว แต่เธอก็ปริปากบ่นไม่ได้ ดังนั้นเธอจึงกัดฟันและขอโทษ “จริงเหรอ? ฉันไม่รู้เลย ขอโทษนะ”

เลอศิลป์พยักหน้าอย่างไร้อารมณ์ “เมื่อผมไม่อยู่ คติยาจะดูแลไอวี่เอง ดังนั้นคุณไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเธอ หากคุณมีเวลาว่างมาก ก็ใช้เวลานั้นพูดคุยกับครอบครัวของคุณเถอะ”

อัญชสาจิกฝ่ามือของเธอไว้ขณะที่ตอบตกลง

หลังจากอาหารเย็นที่น่าอึดอัดจบลง เลอศิลป์ก็พาไอรดากลับขึ้นไปข้างบน

หลังจากขอบคุณคติยาแล้ว อัญชสาก็กลับไปที่ห้องของเธอพร้อมไวน์แดงหนึ่งขวด ตอนนี้มีเพียงไวน์เท่านั้นที่ช่วยให้ฉันรู้สึกดีขึ้นกว่านี้ และทำให้ฉันลืมเลอศิลป์ไปได้ชั่วคราว...

ด้วยความคิดนั้น เธอก็กระดกขวดไวน์เหมือนน้ำเปล่า เธอไม่สนใจว่าจะดื่มไวน์แดงอย่างไรและได้แต่กลืนมันลงไป

ไม่นานหลังจากนั้น ผลของไวน์แดงก็เริ่มออกฤทธิ์

แก้มของอัญชสาเปลี่ยนเป็นสีแดง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเมามาย สิ่งเดียวที่เธอคิดได้คือเลอศิลป์

เนื่องจากอาการเมาเหล้าของเธอ เธอจึงมีอาการแดงไปทั่วตัวมากกว่าปกติ ขณะที่เธอคิดถึงเลอศิลป์ เธอก็เดินโซเซออกจากห้องไปอย่างเมามาย ตอนนี้เขาน่าจะอยู่ในห้องทำงานแล้ว...

ด้วยมือข้างหนึ่งที่ยันบนผนังไว้เพื่อพยุงตัวเอง เธอก็เดินไปที่ห้องทำงานและพึมพำว่า “เลอศิลป์... เลอศิลป์...”

โดยปกติแล้ว เลอศิลป์จะต้องทำงานแม้ว่าเขาจะอยู่ที่บ้าน ดังนั้นชั้นสองจึงมักจะไม่มีแม่บ้านอยู่แถวนี้ นั่นคือเหตุผลที่ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าอัญชสามีพฤติกรรมแปลกๆ

เธอมาถึงประตูห้องทำงานโดยไม่มีปัญหาใดๆ อัญชสาจ้องมองประตูที่ปิดแน่นก่อนจะเคาะประตูท่ามกลางอาการมึนเมา