หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 766

ช่วงดึกของคืนนั้น เลอศิลป์ออกจากห้องทำงานหลังจากทำงานเสร็จ

ไฟที่ชั้นล่างปิดหมดแล้ว และมีเพียงไฟตามทางเดินบนชั้นสองเท่านั้นที่ยังคงเปิดอยู่

ขณะที่เดินผ่านประตูห้องของไอรดา เขาได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวบางอย่างภายในห้องและหัวใจของเขาก็จมดิ่งลง

เมื่อนึกถึงความเกลียดชังที่ไอรดามีต่ออัญชสา เขาก็กังวลว่าไอรดาอาจจะแอบร้องไห้อยู่ในห้องของเธอ เพราะเสียใจที่เขาไม่ได้ให้อัญชสาออกไปจากบ้านสักที

พอคิดถึงเรื่องนั้น เลอศิลป์ก็เปิดประตูห้องของไอรดาอย่างเงียบๆ แล้วนั่งลงข้างเตียงก่อนจะจ้องมองเธอ

ภายใต้แสงไฟที่ส่องสว่างตรงทางเดิน ทำให้เขาเห็นว่าเธอดูเหมือนกำลังหลับอยู่ แต่เหมือนว่าเธอจะไม่ได้พักผ่อนอย่างสบายตลอดทั้งคืน ขณะที่เธอพลิกตัวไปมา เธอยังเการ่างกายของเธอจนชุดนอนของเธอเลิกขึ้นมา

คิ้วของเลอศิลป์ขมวดเข้าหากันอย่างรวดเร็วขณะเห็นภาพที่อยู่ตรงหน้าเขา

ตอนแรกฉันคิดว่าเธอคงจะฝันร้าย แต่ทำไมเธอถึงมีพฤติกรรมแปลกๆ ล่ะ? นอกจากนี้ ดูเหมือนเธอจะหยุดเกาตัวเองไม่ได้เลยด้วย

เขาขมวดคิ้วและคว้าข้อมือของไอรดาเพื่อพยายามห้ามไม่ให้เธอเกา

เขาต้องประหลาดใจมากเพราะเธอพยายามดิ้นรนเพื่อหลุดออกจากมือเขาทั้งที่ยังหลับอยู่ เธอร้องออกมาด้วยความคับข้องใจ และเริ่มจะดิ้นอย่างแรงอยู่บนเตียงด้วยซ้ำ

ดูเหมือนเธอจะคันจนแทบบ้า!

หลังจากปล่อยข้อมือของเธอช้าๆ เขาเห็นว่าเธอไม่สามารถหยุดขูดเล็บลงบนผิวหนังของเธออีกครั้ง และเธอก็เริ่มใช้แรงมากขึ้นด้วย

“ไอวี่ ไอวี่” เลอศิลป์เรียกชื่อเธอสองครั้งด้วยเสียงทุ้มต่ำ แต่เธอก็ไม่ตื่น

ไอรดาหันไปหาเขาอย่างน่าอนาถ “แต่มันคันมากเลยเหมือนว่ามียุงมากัดหนู”

หลังจากพูดอย่างนั้น เธอก็ก้มหน้าลงด้วยทีท่าที่ไร้เดียงสาเพื่อดูว่ามียุงอยู่บนตัวเธอจริงๆ หรือไม่

เมื่อตระหนักถึงความตั้งใจของเธอ เลอศิลป์จึงรีบเอามือปิดตาของเธอไว้ “มันอาจเป็นแค่อาการแพ้ อย่ามองนะ พ่อจะพาลูกไปหาคุณรษิกาและให้เธอตรวจดูลูกหน่อย”

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอต้องเจอเรื่องแบบนี้ จุดแดงบนผิวหนังของเธอดูน่ากลัว และฉันไม่อยากทำให้เธอกลัวเลย ถึงเราจะไปโรงพยาบาลก็อาจจะไม่มีแพทย์ที่เชื่อถือได้ในเวลาแบบนี้ คนเดียวที่ฉันนึกได้คือรษิกา ตอนนี้ลองมาคิดดูแล้ว มันอาจทำให้ไอวี่รู้สึกสบายใจขึ้นถ้ารษิกาเป็นคนดูแลเธอ

ดวงตาของไอรดาแดงก่ำ เธออารมณ์เสียที่เธอมองไม่เห็นอะไรเลย และรู้สึกราวกับว่ากำลังทุกข์ทรมานอย่างยิ่ง เธอพูดทั้งน้ำตาว่า “พ่อคะ หนูไม่สบายตัวเลย!”

เลอศิลป์รวบตัวไอรดาไว้ในอ้อมแขนของเขา จากนั้นก็ใช้มือข้างหนึ่งจับข้อมือของเธอ ไว้และอีกมือหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วกดหมายเลขของรษิกา