หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 781

ในขณะเดียวกันที่บ้านฟ้าศิริสวัสดิ์ คติยาก็ไม่ได้นอนมาเกือบทั้งคืน

เมื่อคืนนับตั้งแต่เลอศิลป์พาไอรดาออกไป ร่างกายของคติยาก็เริ่มรู้สึกคัน แต่เธอก็ไม่ได้คิดมากกับอาการนี้และคิดว่าจะนอนต่อ

เธอไม่คาดคิดว่าหลังจากผ่านไประยะหนึ่ง อาการคันก็ยิ่งแย่ลงจนทำให้เธอนอนไม่หลับ

เธอต้องทนทุกข์ทรมานจนถึงวันรุ่งขึ้น เมื่อตื่นขึ้นมา คติยาก็สังเกตเห็นว่าร่างกายของเธอมีจุดสีแดงคล้ายกับของไอรดาไม่มีผิด

แม่บ้านอีกสองสามคนที่คุ้นเคยกับคติยาก็เข้ามาดูเธอ หลังจากนั้นไม่นาน ร่างกายของพวกเขาก็เริ่มคันเช่นกัน

คติยาตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่าอาการนั้นเป็นโรคติดต่อ เธอสั่งห้ามทุกคนไม่ให้มีการสัมผัสกันทันที และจัดให้คนที่ยังไม่ติดเชื้อออกไปอยู่ในลานบ้าน

หลังจากที่จัดการอย่างง่ายๆ กับสถานการณ์ที่บ้านเสร็จแแล้ว เธอจึงนึกได้ว่าต้องติดต่อเลอศิลป์เพื่อแจ้งเรื่องนี้ให้เขาทราบ

ขณะที่เธอหยิบโทรศัพท์ออกมา คติยาก็เห็นรถของเขาขับเข้ามาในบริเวณบ้าน

ทุกคนก้าวถอยหลังและมองดูเลอศิลป์จอดและลงจากรถ

"คุณเลอศิลป์คะ ที่คุณหนูไอรดาเป็นเมื่อคืนนี้มันคือโรคติดต่อ คุณ...” คติยาก้าวไปข้างหน้าและแสดงความกังวลต่อเลอศิลป์ ในขณะที่ต้องทนกับความไม่สบายตัวของเธอเอง

เธอรับใช้ครอบครัวฟ้าศิริสวัสดิ์มาหลายปีแล้ว และถือว่าเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ได้เห็นการเติบโตของเลอศิลป์และไอรดา จนกระทั่งถือว่าพวกเขาเป็นครอบครัวของเธอมานานแล้ว

เมื่อเห็นว่าเลอศิลป์อุ้มไอรดาไว้ในอ้อมแขนของเขาเมื่อออกจากบ้านไปเมื่อคืนนี้ คติยาก็คิดว่าเขาคงจะติดเชื้อเช่นกัน แต่เธอก็ต้องประหลาดใจเมื่อเห็นว่าเขาดูเหมือนจะไม่เป็นไรเลย

เลอศิลป์มองหน้าเธอพลางทำสีหน้าเคร่งขรึม “มีคนติดโรคนี้กี่คนแล้ว?”

เธอตั้งสติและนึกถึงจำนวนคนที่ติดเชื้อก่อนจะรายงานว่า “ประมาณสี่ถึงห้าคนค่ะ ฉันขอให้พวกเขาอยู่ในบ้าน ส่วนคนที่อยู่ในลานบ้านเป็นคนที่ยังไม่ติดเชื้อ”

นังเด็กบ้านั่นน่าจะมีอาการรุนแรงหลังจากติดเชื้อโรคนี้ ดังนั้นฉันคิดว่าเลอศิลป์คงจะยังไม่กลับบ้านเร็วๆ นี้หรอก

เมื่อมาถึงห้องนั่งเล่น เธอก็เห็นแม่บ้านสองสามคนยังคงดำเนินการฆ่าเชื้ออยู่ เธอถามพลางขมวดคิ้ว “เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

หลังจากที่เธอพูดจบ แม่บ้านคนหนึ่งก็ฉีดสารบางอย่างในขวดใส่เธอ

อัญชสาก้มหน้าลงด้วยความไม่พอใจอย่างยิ่งในทันที "นี่แกทำอะไร!"

"คุณเลอศิลป์บอกว่าในบ้านมีเชื้อแบคทีเรียที่ติดต่อได้ง่ายมาก เขาจึงบอกให้เราฆ่าเชื้อทั่วทั้งบริเวณค่ะ” แม่บ้านตอบอย่างใจเย็น

สีหน้าของอัญชสานิ่งขึงไปหลังจากที่เธอได้ยินคำอธิบายของแม่บ้าน “นี่จะบอกว่าเลอศิลป์กลับมาแล้วเหรอ?” เป็นไปได้ยังไง? ฝนทิพย์บอกฉันว่าเชื้อแบคทีเรียกระตุ้นให้เกิดปฏิกิริยาภูมิแพ้อย่างรุนแรงได้ และมันก็ไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ง่ายๆ ด้วย ตามหลักแล้ว นังเด็กบ้านั่นก็น่าจะยังป่วยอยู่ แต่ทำไมเลอศิลป์ถึงกลับมาเร็วขนาดนี้?

เธอเงยหน้าขึ้นมองด้วยความงุนงงและกวาดตาไปรอบๆ ห้องนั่งเล่น

หัวใจของอัญชสาตกไปอยู่ตาตุ่ม และสีหน้าของเธอก็แข็งทื่ออยู่อย่างนั้นเมื่อเห็นเลอศิลป์ยืนอยู่หน้าโซฟา เขากลับมาแล้วจริงๆ นั่นหมายความว่านังตัวแสบนั่นหายดีแล้วเหรอ?