หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 783

เมื่อได้ยินเช่นนั้น อัญชสาก็ปัดความรู้สึกผิดของเธอออกไปแล้วขึ้นเสียง “คุณพูดอะไรนะ? เลอศิลป์ ตอนนี้พ่อของฉันยังโกรธอยู่ ฉันจะกลับไปได้ยังไง?”

ฉันจะจากไปอย่างง่ายดายได้ยังไง ในเมื่อต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการย้ายเข้ามาในคฤหาสน์นี้?

เลอศิลป์มองหน้าเธออย่างไม่สะทกสะท้าน “งั้นก็ไปอยู่โรงแรมเถอะ คฤหาสน์ทั้งหมดได้รับการฆ่าเชื้อเพียงครั้งเดียวเท่านั้น ผมไม่รู้ว่ามีเชื้อแบคทีเรียซ่อนอยู่อีกหรือเปล่า แต่สิ่งที่ผมรู้คือถ้าผมปล่อยให้คุณอยู่ที่นี่ทั้งๆ ที่รู้ว่าคุณอาจติดเชื้อ ผมก็ไม่รู้จะบอกพ่อแม่คุณและแม่ผมยังไง”

แม้ว่าคำที่เขาพูดจะแสดงความกังวล แต่เขาก็ดูไม่แยแสอะไร

ความเยือกเย็นไหลลงมาตามกระดูกสันหลังของอัญชสา

เธอไม่ได้โง่ เธอจึงรู้ว่านั่นเป็นเพียงข้อแก้ตัวของเลอศิลป์ที่จะไล่เธอออกไปจากบ้าน

น่าเศร้าที่เธอไม่มีเหตุผลที่เหมาะสมในการจะอยู่ที่นี่ต่อ

เมื่อตระหนักได้เช่นนั้น เธอก็เริ่มเกลียดไอรดาที่ฟื้นตัวเร็วมาก ฉันควรจะทำให้เธอต้องทรมานมากกว่านี้!

“ผมจะรอคุณอยู่ที่รถ” เลอศิลป์ไม่คิดจะให้โอกาสอัญชสาพูดเลย เขาเดินออกจากคฤหาสน์ทันทีหลังจากที่เขาพูดจบ

อัญชสากัดฟันด้วยความโกรธขณะที่เธอมองดูเขาเดินออกไป ฉันทำทั้งหมดนี้เพราะอยากจะสอนบทเรียนให้นังเด็กนั่น แต่ฉันกลับโดนกรรมตามสนองเสียเอง และมันกลายเป็นเหตุผลที่ถูกต้องที่เลอศิลป์จะไล่ฉันออกไปจากบ้านนี้! ดูเหมือนว่าฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องจากไป

อัญชสายืนนิ่งอยู่กับที่สักพักก่อนจะขึ้นไปข้างบนเพื่อเก็บข้าวของโดยไม่เต็มใจ

เมื่อเธอเห็นผ้าเช็ดตัวของไอรดาที่เธอเปลี่ยนไว้เมื่อคืนนี้ เธอก็กัดฟันและยัดมันลงในกระเป๋าเดินทางอย่างโกรธจัด

เธอวางแผนที่จะกำจัดมันในตอนเช้าจนกระทั่งเลอศิลป์กลับมา เธอจึงไม่มีโอกาสได้ทำเช่นนั้น

ด้วยเหตุนี้ เธอจึงทำได้เพียงรับความเสี่ยงและออกจากบ้านไปพร้อมหลักฐาน

อัญชสาไม่อยากจากไปจึงตั้งใจเก็บข้าวของของเธอช้าๆ

ผ่านไประยะหนึ่ง คติยาก็ปรากฏตัวที่ประตูและถามอย่างสุภาพว่า “คุณต้องการให้ฉันช่วยไหมคะ? คุณอัญชสา คุณเลอศิลป์รอคุณอยู่ข้างล่างมานานแล้ว”

นังรษิกามันทำให้เขาเปลี่ยนไปมากขนาดนี้เลยเหรอ?

เลอศิลป์ไม่สนใจเธอเลย

เขาล็อกประตูตรงที่นั่งผู้โดยสารเพราะเขาไม่อยากเห็นเธอเสแสร้งต่อหน้าเขาอีกต่อไป

ทั้งสองนิ่งขึงกันไปเป็นเวลานาน เมื่อเห็นว่าชายคนนั้นจะไม่เปลี่ยนใจ อัญชสาจึงเปิดประตูเบาะหลังอย่างไม่เต็มใจและเข้าไปนั่งข้างใน

เลอศิลป์เหลือบมองเธอผ่านกระจกมองหลังแล้วถามว่า "คุณคิดหรือยังว่าจะไปที่ไหน?"

อัญชสากัดริมฝีปากแล้วตอบว่า “ฉัน... ไม่รู้”

ในรถมีแต่ความเงียบ

แทนที่จะรอให้เธอพูดอะไรบางอย่าง เลอศิลป์กลับทำลายความเงียบ “งั้นผมจะตัดสินใจให้คุณเอง”

เขาสตาร์ทเครื่องยนต์และขับออกจากคฤหาสน์ทันที