หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 785

อัญชสาขมวดคิ้วเมื่อได้ยินศศิตาเห็นด้วยกับข้อตกลงของเลอศิลป์ เธออยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่หญิงชราก็ไม่ได้มองเธอ

“นั่งลงและกินข้าวกับเราก่อน” ศศิตาพูดกับเลอศิลป์

ดวงตาของอัญชสาเป็นประกายเมื่อเธอได้ยินเช่นนั้น เธอคิดว่าศศิตาจะใช้โอกาสนี้พูดสิ่งดีๆ เกี่ยวกับเธอ

เมื่อคิดเช่นนั้น เธอจึงมองเลอศิลป์ด้วยความคาดหวัง “คุณยุ่งมาทั้งเช้าแล้วนะ เลอศิลป์ ฉันพนันได้เลยว่าคุณคงเหนื่อย มาหาอะไรกินสักหน่อยเถอะค่ะ”

เลอศิลป์มองผู้หญิงสองคนอย่างไร้ความรู้สึกและพูดว่า "ไม่เป็นไร ขอบคุณนะ ผมยังต้องไปรับไอวี่ด้วย เชิญคุณกับแม่กินข้าวกันได้เลย”

จากนั้นเขาก็หันหลังกลับด้วยความตั้งใจที่จะจากไป

ขณะที่เขาทำอย่างนั้น ศศิตาก็ร้องเรียกและห้ามเขา

“ลูกควรมาเยี่ยมอัญชสาบ้างเมื่อมีเวลา และช่วยพูดถึงเธอดีๆ ต่อหน้าคุณสุเมธด้วยหากทำได้” ศศิตากล่าว

เลอศิลป์หันหลังให้พวกเธอ เขาขมวดคิ้วด้วยความรำคาญ ก่อนจะตอบด้วยเสียงฮึดฮัดและเดินจากไป

เขาลังเลอยู่พักหนึ่งขณะอยู่ในรถก่อนที่จะขับไปที่บ้านของรษิกา

รษิกากำลังทานอาหารกลางวันกับเด็กๆ อยู่

เนื่องจากสิ่งที่เบนนี่พูดก่อนหน้านี้ เด็กๆ จึงจ้องมองเธออย่างอยากรู้อยากเห็นตลอดทั้งเช้าและคอยเดินตามเธอไปทุกที่

รษิกากลัวว่าพวกเขาจะหยิบยกเหตุการณ์เมื่อคืนขึ้นมาอีกครั้ง จึงทำได้เพียงพยายามอย่างเต็มที่เพื่อหาอะไรให้พวกเขาทำ

เธอรู้สึกเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกเหนื่อยมากกับการดูแลเด็กๆ ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเลอศิลป์คนเดียว

เขาจำได้ว่าแม่ของเขาแค่บอกให้พ่อกลับไปที่คฤหาสน์เพื่อฆ่าเชื้อโรคที่นั่นเท่านั้น ในเมื่อไอวี่อยู่ที่บ้านของเราตอนนี้ พ่อก็คงจะมาหาเราตอนเที่ยงวัน!

รษิกาพูดไม่ออกชั่วขณะหนึ่ง ทำไมเขาถึงคิดว่าเลอศิลป์จะมากินมื้อเที่ยงกับเราแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย?

รษิกาผงะและลุกขึ้นมองไปทางประตู

เธอเห็นเลอศิลป์ยืนอย่างสงบตรงนั้น เขาสวมเสื้อเชิ้ตแบบเดียวกับที่เขาใส่เมื่อเช้า มือใหญ่ๆ ของเขาวางอยู่บนหัวของเบนนี่ขณะที่เขามองเธอ

เมื่อสบตากัน รษิกาก็หลบสายตา เธอนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้และสงสัยว่าจะเผชิญหน้ากับเขาอย่างไร

จังหวะเวลาของเลอศิลป์นั้นไร้ที่ติ ฉันไม่สามารถปล่อยให้ไอวี่กลับไปกับเขาระหว่างกำลังกินข้าวอยู่ได้ แต่หากฉันกินข้าวร่วมกับเขา เด็กๆ จะสังเกตเห็นพฤติกรรมแปลกๆ ของฉันได้อย่างไม่ต้องสงสัย

ขณะที่เธอกำลังตัดสินใจว่าจะทำอะไรดี เบนนี่ก็ชวนเลอศิลป์อย่างกระตือรือร้น “มากินข้าวกับเราสิครับ คุณเลอศิลป์!”

หัวใจของรษิกาเต้นรัวเมื่อเธอได้ยินเช่นนั้น

เลอศิลป์ขมวดคิ้วและตอบอย่างมีนัยยะว่า “ฉันก็อยากกินนะ แต่ฉันคิดว่าเธอควรถามแม่ดูก่อน”