หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 814

รษิกายังคงไม่รู้ถึงสิ่งที่อัญชสาวางแผนอยู่

ในทางกลับกัน ไอรดาปรารถนาอย่างยิ่งให้รษิการับรักที่พ่อของเธอมีให้

ไอรดาจะเทียวไล้เทียวขื่อคติยาอยู่เป็นเวลาหลายวันเพื่อให้สอนวิธีอบเค้กเมื่อเธอกลับจากโรงเรียน

เป็นปกติที่คติยาอยากรู้ว่าทำไมเด็กหญิงถึงสนใจเรื่องนี้ อย่างไรก็ตาม เด็กหญิงตัวน้อยก็ไม่ยอมอธิบาย และเธอจะตอบด้วยรอยยิ้มเขินๆ แทนในแต่ละครั้ง

ใจของคติยาละลายเมื่อเธอเห็นสีหน้าของไอรดา เธอจึงตัดสินใจทำตามคำขอของเด็กน้อยคนนั้น

เธอคิดว่าไอรดาอยากเรียนอบขนมเพื่อความสนุกสนานเท่านั้น

ท้ายที่สุดแล้วไอรดาก็ตัวเล็กมากจนไม่สามารถเอื้อมมือไปถึงเคาน์เตอร์ได้ เธอจำเป็นต้องใช้เก้าอี้ ซึ่งทำให้กิจกรรมนี้ค่อนข้างไม่สะดวก

แต่เธอก็ต้องประหลาดใจที่ไอรดาได้เรียนรู้วิธีอบขนมให้พอเหมาะได้ในเวลาเพียงไม่กี่วัน

ในตอนเช้า เมื่อใกล้ถึงวันหยุดสุดสัปดาห์ ไอรดาก็รอเลอศิลป์อยู่ที่ประตูห้องนอนของเขา

"พ่อ!"

เลอศิลป์เพิ่งเปิดประตูเมื่อเขาได้ยินเสียงน่ารักๆ ของไอรดา

เมื่อเขามองไอรดา เขาก็เห็นความตื่นเต้นแผ่อยู่ทั่วใบหน้าของเธอ

"อะไรเหรอ? ลูก" เลอศิลป์ถาม

เด็กหญิงตัวน้อยดึงแขนเสื้อของเขาแล้วพูดว่า “ไปหาคุณรษิกากันเถอะ! หนูยังไม่ได้ขอบคุณเธอเลย!”

เมื่อพูดถึงรษิกา เลอศิลป์ก็ขมวดคิ้ว

ตั้งแต่เขาคุยกับจักรภพเรื่องเธอ เขาก็ยังไม่ได้ไปหารษิกาเลย

เขายังไม่ได้คิดถึงท่าทีโรแมนติกใดๆ เลยด้วยซ้ำ

เมื่อรู้ว่าไอรดาต้องการพบรษิกา เลอศิลป์จึงตกที่นั่งลำบาก

ไอรดายังคงดึงแขนเสื้อของเขาต่อไปด้วยความคาดหวัง โดยส่งสัญญาณว่าเธอต้องการให้พ่อตามเธอลงไปชั้นล่าง

พวกเขาได้ยินเสียงมาจากประตู แต่มันเบาและนุ่มนวลมากจนพวกเขาคิดว่าหูแว่วไป

ไม่นานหลังจากนั้น กริ่งประตูก็ดังขึ้น

รษิกาขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดประตู

"คุณรษิกา!”

เสียงน่ารักของไอรดาดังมาจากด้านล่างทันทีที่เธอเปิดประตู

รษิกายิ้มให้เด็กหญิงตัวน้อยและลูบหัวเธอ จากนั้นเธอก็หันไปมองชายข้างๆ เด็กหญิงด้วยความรู้สึกผสมปนเป

ทันใดนั้นบรรยากาศก็หนักหน่วงขึ้นมาด้วยความเงียบและความเก้อเขิน

“ไอวี่อยากพบคุณ ผมก็เลยพาเธอมา” เลอศิลป์เอ่ยขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ

รษิกากลับมามีสติอีกครั้ง เธอฝืนยิ้ม ก่อนจะพยักหน้าแล้วพูดว่า “เข้ามาข้างในก่อนสิ”