หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 815

รษิกายืนอยู่ตรงประตูหลังจากแขกทั้งสองคนเข้ามาในบ้าน แต่แววเยาะเย้ยก็ฉายผ่านใบหน้าเธอ

พวกเขาไม่ได้เจอกันมาเป็นสัปดาห์แล้ว ดังนั้นเธอจึงน่าจะรู้แล้วว่าในใจของชายหนุ่มคิดอะไรอยู่

เมื่อเธอเห็นเขาในตอนนี้ เธอก็รู้สึกเหมือนชายคนนั้นกำลังใช้ไอรดาเป็นข้ออ้างในการมาหาเธอ

เธอเกือบลืมไปแล้วว่าเรื่องระหว่างพวกเขาต้องจบลงหลังจากการแข่งขันของเลอศิลป์กับเจตนิน

เดาว่าพวกเขามาที่นี่ในวันนี้เพราะเลอศิลป์ถูกไอรดาอ้อนวอนให้มาที่นี่ ดังนั้นจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องตกลง

เมื่อรู้ตัวว่าเธอกำลังจมอยู่ในห้วงความคิด รษิกาก็ฝืนตัวเองให้มีสติและปิดประตูก่อนจะเข้าไปในบ้าน

ในห้องทานอาหาร อชิกับเบนนี่เห็นว่าเลอศิลป์กับไอรดามาถึงแล้ว ใบหน้าเล็กๆ ของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้นขณะที่ถามด้วยความเป็นห่วงว่า “กินข้าวมาหรือยัง? ไอวี่”

ไอรดาเพียงแค่ส่ายหน้า

ฉันอยากจะมาหาคุณรษิกาที่นี่ ฉันจะไปมีเวลากินได้ยังไง? แม้แต่พ่อก็ยังไม่ได้กินอะไรมาเลย!

เมื่อเห็นว่าไอรดาส่ายหน้า เด็กๆ ก็ประสานเสียงกันตอบไปว่า “งั้นมากินข้าวด้วยกันสิ!”

หลังจากพูดเช่นนั้น เด็กชายทั้งสองก็มองรษิกาด้วยความคาดหวัง

เมื่อเห็นสายตาของเด็กๆ รษิกาก็ยิ้มให้พวกเขาและหันไปมองเลอศิลป์ “ฉันเข้าใจว่าคุณก็ยังไม่ได้กินข้าวเลยสินะคุณเลอศิลป์ ทำไมไม่นั่งลงหาอะไรกินก่อนล่ะ?”

เนื่องจากความสัมพันธ์อันคลุมเครือของพวกเขาสิ้นสุดลงแล้ว ในที่สุดรษิกาก็สามารถปฏิบัติต่อเลอศิลป์เหมือนเขาเป็นเพื่อนของเธอได้ในที่สุดโดยไม่ต้องลังเลใจใดๆ อีก

ความรู้สึกแปลกๆ ผุดขึ้นในใจของเลอศิลป์ เมื่อเขาสังเกตเห็นว่ารษิกาเริ่มเชิญเขาให้ร่วมรับประทานอาหารด้วยกัน เขาพยายามรับรู้สิ่งที่อยู่ในใจของเธอผ่านสีหน้าของเธอ แต่เธอก็เข้าไปในครัวแล้ว

แม้ไอรดาจะบอกว่าเธออยากมาขอบคุณ แต่จริงๆ แล้วเธอกำลังวางแผนหาวิธีที่จะทำให้รษิกากับเลอศิลป์ได้ใกล้ชิดกัน เพื่อให้มีโอกาสที่พวกเขาได้อยู่ด้วยกันมากขึ้น

ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพ่อจะไม่คว้าโอกาสทองนี้ไว้! เดาว่าฉันจะต้องช่วยเขาสินะ

เลอศิลป์เห็นว่าไอรดาดึงบทสนทนามาที่เขา และในไม่ช้าก็เข้าใจว่าไอรดาจะสื่ออะไร เขาพยักหน้าให้ความร่วมมือ “เธอไปขอให้คติยาให้สอนเธอตลอดทั้งอาทิตย์เลย คติยาบอกว่าเธอเรียนรู้ได้ค่อนข้างดีเลยล่ะ”

รษิกาพยักหน้าอย่างกระอักกระอ่วนเมื่อได้ยินเขาพูด แต่สีหน้าของเธอยังคงร่าเริงขณะที่เธอหันไปมองไอรดา “หนูรู้วิธีอบขนมเหรอ? ฉลาดขนาดนี้เชียวนะ!”

อชิและเบนนี่เข้าใจความหมายเบื้องหลังการกระตุ้นเตือนของไอรดาเช่นกัน พวกเขาพูดอย่างตื่นเต้นว่า “เราก็อยากเรียนเหมือนกัน! สอนเราหน่อยสิไอวี่!”

ไอรดาพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

ในเสี้ยววินาที เด็กๆ เปลี่ยนน้ำเสียงไปทันทีขณะมองเลอศิลป์และรษิกาด้วยสายตาที่น่าเว้าวอน “แต่เรากลัวจะทำลายความพยายามอย่างหนักของไอวี่ แม่กับคุณเลอศิลป์ช่วยเราหน่อยได้ไหมครับ?”