หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 818

หลังจากนั้น เด็กๆ ก็มองเลอศิลป์อย่างเป็นทุกข์ โดยหวังว่าเขาจะพูดอะไรบางอย่างแทนพวกเขาได้เช่นกัน

รษิกาเห็นว่าเด็กๆ กำลังมองใครบางคนอยู่ และเธอก็จ้องมองเลอศิลป์อยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าชายคนนั้นไม่อยากพูดอะไร เธอก็รู้สึกแปลกๆ อยู่ในใจ

“แม่นัดเวลากับคุณเจตนินแล้ว ไปสายไม่ได้” จากนั้นรษิกาก็ก้มหน้ามองลูกๆ ของเธอ น้ำเสียงของเธอฟังดูสำนึกผิด

เด็กๆ รู้ว่าพวกเขาไม่สามารถทำอะไรเพื่อห้ามรษิกาได้อีก เมื่อพวกเขาเห็นว่าเธอยืนกรานที่จะไป ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความผิดหวัง

รษิการู้สึกเสียใจไปกับเด็กๆ ขณะที่เธอเห็นสีหน้าตกตะลึงของพวกเขา แต่เธอรู้ว่าเธอทำอะไรได้มากไม่ได้ เธอทำได้แค่ลูบหัวพวกเขาแล้วพูดกับไอรดาว่า “อบเสร็จแล้ว เหลือไว้ให้ฉันบ้างนะ ฉันจะได้ลองชิมดู”

ต่อจากนั้น รษิกาก็หันหลังเดินจากไป

เธอก้าวไปได้แค่สองก้าว เสียงของชายคนนั้นก็ดังขึ้นมา

“ในเมื่อคุณต้องไปจริงๆ เราอาจจะอบเค้กวันอื่นก็ได้นะ คุณรษิกา”

เลอศิลป์วางตระกร้อมือลง เขาดึงแขนเสื้อลงแล้วมองดูเธออย่างเยาะเย้ย “ทุกคนก็เห็นแล้วว่าการนัดหมายของคุณกับคุณเจตนินมีความสำคัญมากกว่าคำสัญญาที่คุณให้ไว้กับเด็กๆ”

เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด รษิกาก็หยุดเดินและหันกลับไปมองชายคนนั้นด้วยความสับสน

เลอศิลป์กล่าวต่ออย่างไม่ไยดี “เด็กๆ หวังว่าเราจะทำเรื่องเล็กๆ แบบนี้ร่วมกับพวกเขาได้ แต่เนื่องจากคุณต้องไปจริงๆ มันก็ไม่มีความหมายอะไรเลยถ้าผมจะอยู่ช่วยพวกเขาที่นี่”

จากนั้น เลอศิลป์ก็เหลือบมองเด็กๆ ที่ดูผิดหวังมากขึ้นเรื่อยๆ

ฉันตอบตกลงออกไปเพราะได้ยินมาว่าคุณจุลพัฒน์กำลังจะไปที่นั่น ฉันไม่สามารถปล่อยให้เขารอได้ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทิ้งเด็กๆ ไป แต่เขาพูดถูก ฉันวางแผนกับเด็กๆ ไว้ก่อน

ท่าทีของเลอศิลป์อ่อนลงเมื่อเห็นความสับสนของเธอ เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึกว่า “เค้กนี่จะเสร็จภายในครึ่งชั่วโมง คุณอธิบายสถานการณ์ให้คุณเจตนินฟังได้อย่างแน่นอน”

เมื่อได้ยินแบบนี้ สีหน้าของเด็กๆ ก็สดใสขึ้น และพวกเขาดูมีความหวังอีกครั้ง

ภายใต้สายตาที่คาดหวังของเด็กๆ รษิกาลังเลอยู่ครู่หนึ่งแต่ยังคงดึงโทรศัพท์ของเธอออกมาโทรหาเจตนินเพื่ออธิบายสถานการณ์ เธอบอกเขาว่าเธอจะไปสายประมาณสามสิบนาที แต่คมสันจะอยู่ที่นั่นเพื่อรับรองพวกเขาก่อน

โชคดีที่เจตนินตอบตกลงทันที

หลังจากได้รับการยืนยันจากเจตนินแล้ว รษิกาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและเดินกลับเข้าไปในห้องทานอาหารอีกครั้ง เธอลูบหัวเด็กๆ แล้วพูดว่า “ฉันขอโทษนะ มาอบขนมต่อกันเถอะ”

เมื่อเห็นว่าเธอเต็มใจที่จะอยู่ต่อ พวกเขาก็พยักหน้าและนำเค้กเข้าเตาอบอย่างเชื่อฟัง