หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 821

จิตใจของรษิกายุ่งเหยิงด้วยเรื่องของไอรดา เธอจึงนึกได้ว่าเจตนินและจุลพัฒน์รอเธออยู่ที่สถาบันวิจัยก็ตอนที่ลูกๆ เตือน

เธอเหลือบมองที่ประตู และยังเป็นห่วงความปลอดภัยของเด็กหญิงอยู่

“แม่ครับ ไปเถอะ” เด็กชายทั้งสองเร่งเร้า

ทันใดนั้น เจตนินก็โทรมา

รษิการับสายขณะที่ขมวดคิ้วแน่น “ขอโทษนะคะ ฉันจะไปถึงในอีกไม่นาน” เธอกล่าวด้วยความรู้สึกผิด

พอได้ยินว่ามีบางอย่างผิดปกติในน้ำเสียงของเธอ เจตนินก็ถามด้วยความเป็นห่วงว่า “มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่าครับ?”

เขาเป็นห่วงอยู่แล้วเมื่อรษิกาบอกเขาอย่างกะทันหันว่าเธอจะมาช้าประมาณครึ่งชั่วโมง

ขณะที่รษิกากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง เธอก็ได้ยินเสียงจุลพัฒน์กับคมสันคุยกัน

เธอลังเล จากนั้นก็หัวเราะไปอย่างไม่ใส่ใจมากนักขณะบอกเขาว่า “ไม่มีอะไรค่ะ เดี๋ยวฉันก็ไปถึงแล้วนะคะ”

เจตนินถามอีกสองสามคำถามด้วยความเป็นห่วง แต่รษิกาก็บอกปัดไปทั้งหมด

เธอต้องการรอจนกว่าไอรดาจะกลับมา แต่เธอก็ปล่อยให้จุลพัฒน์ต้องรอเธออยู่นานแล้ว เธอจึงไม่สามารถยืดเวลาการนัดพบออกไปได้อีก

หลังจากวางสายไป รษิกาก็ย่อตัวลงนั่งและยีผมเด็กชายทั้งสอง “ขอโทษไอวี่แทนแม่ด้วยนะถ้าเธอกลับมา โอเคไหม?”

เด็กชายทั้งคู่พยักหน้าพร้อมกัน

รษิกาทำได้แค่ยืนขึ้นและเดินออกไปหลังจากเห็นเด็กชายสองคนตอบตกลงแล้ว

ระหว่างนั้น เลอศิลป์เห็นเด็กหญิงกำลังร้องไห้อยู่เงียบๆ เธอซ่อนตัวอยู่ในสวน

แม้เขาจะมาถึงแล้ว แต่ไอรดาก็ยังคงร้องไห้อยู่

“ไอวี่ พ่อมาแล้ว” เลอศิลป์ถอนหายใจและก้มลงมาจนสบตาลูกสาวได้ เขาเอื้อมมือออกมาลูบหัวเธอเบาๆ

สีหน้าของเลอศิลป์ค่อยๆ เคร่งเครียดขึ้น

ไอรดาเองก็คิดเช่นกัน เธอรอให้รษิกาตามมาปลอบเธอ แต่รษิกาก็ไม่มา ในที่สุดไอรดาก็หยุดร้องไห้

“พ่อคะ” เด็กหญิงพูดอย่างเศร้าโศกขณะที่เงยหน้ามามองพ่อของเธอ “คุณรษิกาเขาไม่ชอบหนูเหรอคะ?”

ไม่งั้นทำไมเธอถึงไม่มาปลอบฉันล่ะ?

ดวงตาของเลอศิลป์หม่นหมองเมื่อเขามองหน้าเธอ เขาระงับความไม่พอใจที่รู้สึกต่อรษิกาลงและยืนยันกับลูกสาวว่า “มันเป็นความผิดพ่อเอง คุณรษิกายังไม่ยอมรับพ่อ นั่นเป็นเหตุผลที่เธอปฏิเสธลูก”

แต่ดวงตาไอรดายังคงแดงก่ำ “แต่ทำไมคุณรษิกาถึงไม่มาหาหนูล่ะคะ?”

คราวก่อนที่เธอหายตัวไป รษิกาเป็นคนแรกที่ออกตามหาเธอ

เลอศิลป์ค่อยๆ ลูบหัวลูกสาวและพูดว่า “บางทีคุณรษิกาอาจจะยังหาลูกไม่เจอนะ เรากลับบ้านไปรอเธอกันดีกว่า”