หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 822

ไอรดาพยักหน้าอย่างว่าง่ายเมื่อได้ยินที่พ่อพูด

เลอศิลป์อุ้มไอรดาไว้ในอ้อมแขนก่อนที่จะกลับไปยังบ้านของรษิกา

ทันทีที่พวกเขามาถึงประตูทางเข้า พวกเขาก็เห็นรถของรษิกาแล่นออกไปจากประตูทางเข้าหมู่บ้านแล้ว

เลอศิลป์จำรถของรษิกาได้ในทันที และนาทีที่เขาเห็น อารมณ์ของเขาก็ปั่นป่วนไปหมด

ไอวี่ร้องไห้จะเป็นจะตายก็เพราะเธอ แต่สิ่งเดียวที่อยู่ในใจเธอคือเรื่องการนัดพบกับเจตนิน งานนี่มันสำคัญกับเธอมากเลยใช่ไหม?

ในห้องนั่งเล่น อชิกับเบนนี่กำลังจะเปิดประตูเพื่อตรวจดูไอรดาหลังจากรอคอยอยู่นาน

แล้วพวกเขาก็ต้องประหลาดใจ ทันทีที่ประตูเปิดออก พวกเขาก็พบกับพ่อที่กำลังเคร่งเครียดโดยไอรดาอยู่ในอ้อมแขนเขา

ไอรดาแอบมองเข้าไปในห้องนั่งเล่นเมื่อประตูเปิดออก แต่เธอก็ไม่เห็นว่ารษิกาอยู่ในนั้น

“คุณรษิกาไปไหน?” ไอรดาถาม ตาเธอยังแดงก่ำอยู่ “คุณรษิกายังไม่กลับมาเพราะออกไปตามหาฉันเหรอ?”

หลังจากนั้น เธอก็ตบไหล่พ่อเบาๆ และพูดด้วยความกังวล “พ่อคะ รีบโทรหาคุณรษิกาแล้วบอกให้เธอกลับมาเถอะค่ะ!”

เธอกลัวว่ารษิกาจะตกใจถ้าหาเธอไม่เจอข้างนอกนั่น

เลอศิลป์หยิบโทรศัพท์ออกมา เขาทำตามที่ลูกสาวต้องการ

อชิและเบนนี่มองหน้ากันก่อนจะเริ่มขอโทษ “คุณเลอศิลป์ครับ คุณไม่ต้องโทรหาแม่หรอก แม่เขา… ออกไปแล้ว”

หลังจากนั้น พวกเขาก็รีบอธิบายการกระทำของแม่ “แม่อยากจะอยู่ต่อและรอให้พวกคุณกลับมานะครับ แต่เราเห็นว่าแม่กระวนกระวายมากแค่ไหนก็เลยโน้มน้าวให้แม่ไปทำงานก่อน”

สิ้นคำนั้น ไอรดาก็ร้องไห้ออกมาอีกครั้ง

เห็นได้ชัดว่าเธออยากรอรษิกากลับมา

เลอศิลป์อ่านใจเธอออก และนั่นก็ทำให้เขายิ่งหงุดหงิดรษิกามากขึ้น กระนั้น น้ำเสียงของเขายังคงมั่นคงอยู่ขณะที่พูดว่า “เป็นเด็กดีแล้วอยู่ที่บ้านกันนะ อย่าเปิดประตูให้คนแปลกหน้าเด็ดขาด”

เด็กๆ รับรู้ถึงความยินยอมในคำตอบของเขา จึงพยักหน้าให้เขาอย่างว่าง่าย

หลังจากเลอศิลป์เห็นพวกเขาเข้าไปในบ้านและปิดประตูแล้ว เขาก็ขึ้นรถขับออกไปทันที

ไม่นานนัก รถเบนท์ลีย์สีดำก็เร่งเข้ามาในบ้านคชาเรศ

ระหว่างทางที่มาที่นี่ ความโกรธของเลอศิลป์ก็ยิ่งทวีคูณขึ้น

รษิกาคิดอะไรอยู่? เธอปล่อยให้เด็กๆ มาแก้ไขเรื่องวุ่นวายที่เธอก่อไว้ได้ยังไง? งานมันคือชีวิตสำหรับเธอหรือไงนะ?