หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 824

จุลพัฒน์ชื่นชมรษิกาต่อไปสักพัก และบทสนทนาก็กลับมาเป็นเรื่องธุรกิจอีกครั้งขณะที่เธอเดินนำจุลพัฒน์กับเจตนินเข้าไปเยี่ยมชมสถานที่

การเยี่ยมชมสถาบันวิจับเสร็จสิ้นในช่วงเกือบเที่ยง และพวกเขาก็เดินทางไปที่ร้านอาหารซึ่งเธอจองไว้เรียบร้อยแล้ว

เจตนินเดินเข้าไปหารษิกาอย่างเงียบๆ หลังจากที่พวกเขาออกจากสถาบันวิจัยและถามด้วยความเป็นกังวลว่า “คุณบอกว่าคุณต้องจัดการเรื่องครอบครัว ถ้าคุณไม่รังเกียจผมขอถามได้ไหมว่ามันคือเรื่องอะไรเหรอครับ? คุณหมอรษิกาที่ผมรู้จักจะไม่มีวันมาสายแน่ๆ”

เธอยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะพูดว่า “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พอดีอชิกับเบนนี่งอแงกันนิดหน่อย”

เจตนินไม่ได้สงสัยอะไรกับคำตอบของเธอและยิ้มอย่างเห็นอกเห็นใจพลางพยักหน้า “มันก็เป็นปัญหาที่เกิดขึ้นได้เสมอเมื่อคุณมีลูกอยู่ที่บ้านนะครับ”

จุลพัฒน์หันไปหาพวกเขาทั้งสองคน “พูดเรื่องอะไรกันเหรอ? คนแก่แล้วหูก็ไม่ค่อยได้ยินเลย”

พวกเขารีบฉาบรอยยิ้มไว้บนหน้าและรีบเดินไปข้างๆ จุลพัฒน์

คมสันไม่คุ้นเคยกับเจตนินและรู้สึกว่าตัวเองต้อยต่ำมากเมื่อเทียบกับพวกเขา คมสันจึงเดินตามหลังไป

อารมณ์บางอย่างที่อธิบายไม่ถูกจับเข้าขั้วหัวใจของคมสันขณะที่เขาสังเกตเห็นการสนทนากันอย่างเป็นธรรมชาติระหว่างรษิกากับเจตนินและคำชื่นชมที่จุลพัฒน์มีให้เธอ

เขาเป็นได้แค่คนที่ชื่นชมรษิกา และได้แต่มองรษิกาอยู่เงียบๆ ในที่ไกลๆ

เขารู้ว่าเธอมีแต่ชายหนุ่มเข้ามาให้ความสนใจมากมายในชีวิต ตั้งแต่รณภพไปจนถึงเลอศิลป์ และตอนนี้ก็มีเจตนินเข้ามาอีกคน

เมื่อเทียบกับพวกเขาแล้ว ฉันไม่มีค่าอะไรเลย ดูจากที่คุณจุลพัฒน์ปฏิบัติต่อรษิกาแล้ว เขาคงจะยินยอมโดยไม่ลังเลเลยหากว่าเจตนินจะคบกับเธอ!

ฉันยอมรับว่าฉันอิจฉา ฉันอยากจะเป็นหนึ่งในผู้ชายที่ไม่ธรรมดาซึ่งรายล้อมรษิกาอยู่ อย่างน้อยก็อยากจะยืนอยู่เคียงข้างเธอ หรือไม่ก็ทำให้เธอได้หันมามองฉันบ้าง

รษิกาปฏิเสธในทันที “มันเกี่ยวกับฉันเองค่ะ ดังนั้นคุณจรรยาภรณ์ก็จะต้องหาวิธีอื่นมาโจมตีฉันอยู่ดีถึงแม้เราจะไม่ต้องไปเจอกัน อย่าโทษตัวเองเลยนะคะ คุณจุลพัฒน์”

จุลพัฒน์พูดต่อไปราวกับว่าเขาไม่ได้ยินเธอ “ตระกูลดำรงกุลต้องรับผิดชอบที่ทำให้เรื่องนี้เกิดขึ้น แต่ว่าเราก็ยืนดูอยู่ห่างๆ โดยไม่ได้ลงมืออะไรเลย แล้วลูกชายบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์คนนั้นก็ก้าวเข้ามาจัดการให้เรื่องมันราบรื่นขึ้น พอพูดถึง ผมก็ต้องไปขอบคุณเขาเหมือนกันนะ”

ใจเธอบีบแน่นและเธอก็ขมวดคิ้วด้วย รษิกาเปิดปากจะพูดแต่ก็ไม่มีคำใดหลุดออกมาจากปากเธอ

ฉันเป็นใครถึงจะไปคัดค้านไม่ให้คุณจุลพัฒน์แสดงความซาบซึ้งต่อเลอศิลป์กันล่ะ?

คมสันเพิ่งค้นพบว่าเลอศิลป์เป็นคนที่เข้ามาแก้ไขสถานการณ์เอาไว้ และความอิจฉาก็กัดกินจิตใจเขาราวกับน้ำกรดหยดลงไปบนก้อนหิน