หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 828

ฝนทิพย์พยักหน้าอย่างลวกๆ ก่อนจะหันหลังกลับเข้าไปในห้องของเธอ

หลังจากเห็นเธอหายตัวไปหลังประตูแล้ว จักรภพจึงเดินลงไปข้างล่าง เมื่อเขามาถึงสวนหลังบ้าน เขาก็เห็นว่าเลอศิลป์กำลังคุยกับอัครพลแล้ว

“ฉันทำอย่างนั้นเพื่อช่วยคุณหมอรษิกาจากสถานการณ์เลวร้าย แล้วทำไมคุณถึงขอบคุณฉันล่ะ” อัครพลจ้องมองเลอศิลป์ด้วยความงุนงงขณะที่เลอศิลป์เริ่มกล่าวขอบคุณหลังจากคุยกันไปได้สักพัก

เลอศิลป์รักษาท่าทางสุภาพต่อหน้าอัครพล หลังจากฟังคำพูดของชายชราแล้ว เขาก็เพียงแต่ยิ้มจางๆ “ผมคุ้นเคยกับคุณหมอรษิกาเป็นอย่างดี ดังนั้นผมจึงคิดว่ามันสมเหตุสมผลแล้วที่ผมจะขอบคุณแทนเธอ”

อัครพลโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ “ทั้งหมดที่ฉันทำคือพูดความจริงเท่านั้นแหละ คุณหมอรษิกาช่วยชีวิตฉันไว้ ฉันจึงควรช่วยเธอในเรื่องเล็กๆ แบบนี้”

หลังจากพูดอย่างนั้น อัครพลก็ถามเลอศิลป์เกี่ยวกับการแต่งงานของเขากับอัญชสา “คุณวางแผนที่จะลงหลักปักฐานกับอัญชสาเมื่อไรล่ะ? คุณทั้งคู่ไม่ได้อายุน้อยๆ แล้วนะ โดยเฉพาะอัญชสา ยังไงเธอก็เป็นผู้หญิง เธอจะรอนานเกินไปไม่ได้”

ดวงตาของเลอศิลป์หม่นหมองลง เขาไม่ได้อธิบายรายละเอียดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนั้นต่อหน้าอัครพล และเพียงแค่ตอบด้วยรอยยิ้มที่สุภาพ

เมื่อได้ยินอัครพลพูดถึงงานแต่งงานของเลอศิลป์ จักรภพก็รีบเดินหน้าเพื่อจัดการเรื่องต่างๆ ให้คลี่คลาย

ในไม่ช้า จักรภพก็สามารถเปลี่ยนหัวข้อสนทนาได้ เลอศิลป์ไม่สนใจการสนทนาและเริ่มตอบแบบใจลอย

เมื่อเห็นสภาพจิตใจของเขาแล้ว อัครพลก็โบกมือแล้วพูดว่า “ฉันเหนื่อยนิดหน่อย อยากจะขึ้นไปข้างบนและพักผ่อนตอนนี้ ทั้งสองคนคุยกันต่อได้นะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เลอศิลป์และจักรภพก็กล่าวลาอัครพลด้วยความเคารพ จากนั้นจักรภพก็ติดตามเลอศิลป์ไปยังทางเข้าคฤหาสน์และส่งเขากลับไป

ทันทีที่เขากลับมาในคฤหาสน์ จักรภพก็เห็นฝนทิพย์ซึ่งลงมาชั้นล่างและเตรียมพร้อมที่จะออกไปข้างนอก

ตามที่ปรากฎในภาพ มีคนสี่คนอยู่ที่นั่นด้วย แต่รษิกาเลือกที่จะเดินเคียงข้างกับเจตนิน ดูเหมือนพวกเขาจะคุยกันอย่างมีความสุขและละเลยจุลพัฒน์ไปด้วยซ้ำ

ภาพนั้นมีเจตนินเปิดประตูรถให้รษิกาอย่างเปิดเผยในขณะที่เธอยืนอยู่ข้างรถและยิ้มบางๆ พวกเขาทั้งสองดูเหมือนเป็นคู่สร้างคู่สมกัน

เมื่อนึกถึงรูปถ่ายที่ถ่ายที่แพร่ออกมาก่อนหน้านี้ ฉันกลัวว่าจะไม่มีใครเชื่ออีกต่อไปแล้วว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างรษิกากับเจตนิน

อัญชสาเยาะเย้ยอย่างเย็นชาขณะที่เธอจ้องมองภาพเหล่านั้น

นังบ้ารษิกา เธอกล้าปล่อยให้เลอศิลป์เข้าหาทั้งที่ยั่วยวนเจตนินอยู่ได้ยังไง? ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอหลุดรอดไปจากเรื่องนี้อีกต่อไป เพราะฉันจับเธอได้คาหนังคาเขาแล้ว ฉันอยากให้เลอศิลป์ได้เห็นธาตุแท้ของนังนั่น!