หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 829

“อัญชสา!”

ฝนทิพย์รีบเดินเข้าไปหาอัญชสาและนั่งตรงข้ามกับเธอเนื่องจากเธอมาช้ากว่าเวลานัด

หลังจากฝนทิพย์ได้ยินการสนทนาระหว่างจักรภพกับเลอศิลป์ สิ่งแรกที่เธอทำเมื่อกลับเข้าห้องของเธอคือนัดพบกับอัญชสา จักรภพเข้ามาขวางเธอไว้โดยไม่คาดคิด ทำให้เธอมาถึงช้ากว่าที่นัดหมาย

อัญชสากลับจากภวังค์หลังจากได้ยินเสียงของฝนทิพย์ เธอเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวผู้มาสายด้วยความไม่พอใจ “ทำไมคุณถึงช้าจังเลย? และทำไมคุณถึงอยากเจอฉัน?”

จากนั้น อัญชสาก็หยิบกระเป๋าสีขาวอันงดงามออกมาจากด้านหลัง "นี่คือกระเป๋าที่ฉันสัญญาไว้ว่าจะให้คุณ”

ฝนทิพย์ตาเป็นประกายเมื่อเธอเห็นกระเป๋าที่อัญชสาส่งมาให้เธอ เธอรีบรับของแล้วพูดอย่างร่าเริง “ขอบคุณนะ อัญชสา!”

อัญชสายิ้มอย่างไม่ใส่ใจ “บอกฉันมาสิว่ามีเรื่องอะไร?”

ฝนทิพย์จ้องมองโทรศัพท์ของอัญชสาอย่างสงสัย “ฉันเห็นคุณมองอะไรบางอย่างตอนที่ฉันเดินเข้ามาเมื่อกี้นี้ ฉันขอดูด้วยได้ไหม?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น อัญชสาก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ไม่กี่วินาทีต่อมา เธอก็ดันโทรศัพท์ไปบนโต๊ะ “เอาสิ”

ฝนทิพย์เหลือบมองด้วยความอยากรู้อยากเห็นและเห็นภาพปฏิสัมพันธ์ใกล้ชิดของรษิกากับเจตนินบนหน้าจอ สีหน้าประหลาดใจแพร่กระจายไปทั่วใบหน้าของเธอ “รษิกาเหรอ? เธอกับเจตนิน...”

ตอนที่เรื่องอื้อฉาวของรษิกาแพร่สะพัดไปก่อนหน้านี้ ฝนทิพย์ไม่ได้สนใจเรื่องนี้มากนัก และเธอก็ไม่สนใจว่าความสัมพันธ์ของรษิกากับเจตนินจะเป็นเรื่องจริงหรือไม่

พูดตามหลักเหตุผลแล้ว คุณจุลพัฒน์ก็อยู่ที่นั่นด้วย รษิกาน่าจะเดินกับคุณจุลพัฒน์ แต่เธอกลับไปเดินเคียงข้างเจตนินแทน ยิ่งไปกว่านั้น คุณจุลพัฒน์ก็ดูไม่ได้มีปัญหาอะไรกับการกระทำของเธอ คนที่ไม่รู้จักอาจคิดว่าคุณจุลพัฒน์เห็นชอบที่รษิกากับเจตนินอยู่ด้วยกัน

เมื่อนึกถึงจุดมุ่งหมายของการพบปะกับอัญชสาในวันนั้น ฝนทิพย์ก็ขมวดคิ้ว “ฉันคิดว่าคุณควรส่งรูปให้เขาโดยเร็วที่สุด ก่อนที่ฉันจะออกมานี่ เลอศิลป์ก็ไปหาพี่ชายของฉันอีกครั้ง ฉันแอบฟังอยู่ครู่หนึ่งและได้ยินพวกเขาคุยกันเรื่องรษิกาอีกแล้ว”

ท่าทีของอัญชสาหม่นหมองลง “พวกเขาคุยกันเรื่องอะไร?”

“เลอศิลป์จะให้พี่ชายของฉันคิดหาวิธีเข้าซื้อกิจการของมโหสถกรุ๊ป ฉันยังได้ยินเขาพูดถึงว่าตอนนี้รษิกาทำงานที่มโหสถกรุ๊ปในตำแหน่งที่ปรึกษาทางเทคนิค ถ้าพวกเขาทำได้สำเร็จล่ะก็ เลอศิลป์จะเข้าไปเกี่ยวข้องกับนังสารเลวนั่นมากขึ้น!”

หลังจากนั้น ฝนทิพย์เหลือบมองโทรศัพท์ของอัญชสาบนโต๊ะแล้วแนะนำว่า "ทำไมคุณไม่ส่งรูปพวกนี้ไปให้เลอศิลป์โดยไม่เปิดเผยตัวตนในทันทีล่ะ เพื่อที่เขาจะได้ล้มเลิกความคิดนั้น"

ความเยือกเย็นเปล่งประกายในดวงตาของอัญชสา “ฉันจะส่งรูปไปแน่นอน แต่การส่งโดยตรงไปยังเลอศิลป์ไม่ใช่วิธีที่จะทำอย่างนั้นแน่”