หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 85

เช้าวันถัดมาขณะที่อัญชสาทานอาหารเช้า บอดี้การ์ดก็โทรศัพท์เข้ามา

“คุณอัญชสาครับ ผมไปสืบมาเรียบร้อยแล้ว เมื่อคืนคุณเลอศิลป์พาคุณไอวี่ไปหาผู้หญิงที่ชื่อรษิกา พวกเขาอยู่ที่บ้านของเธอราวสามชั่วโมงก่อนจะกลับ…”

แต่ก่อนที่บอดี้การ์ดจะทันได้พูดจบ เสียงวางสายจากฝั่งอัญชสาก็ดังขึ้นเพื่อตัดบทสนทนา

คำถามที่เธอสงสัยอยู่ในใจนั้นถูกเฉลยแล้วว่าผู้หญิงคนนั้นคือ รษิกา จารุวิทย์

ยิ่งเธอนึกถึงภาพที่เลอศิลป์กับรษิกาใช้เวลาอยู่ร่วมกันก็ยิ่งทำให้ใบหน้าของเธอบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ

พวกเขาทำอะไรกันบ้างในสามชั่วโมงนั้น? ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าไอรดาก็อยู่กับพวกเขาด้วย!

อัญชสาเดือดดาลด้วยความโกรธขณะที่เธอลุกขึ้นยืนและขว้างโทรศัพท์ของเธอทิ้ง แววตาของเธอเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว

สุเมธที่นั่งทานอาหารเช้าของเขาอยู่ที่ฝั่งตรงข้ามเธอ เงยหน้าขึ้นพร้อมกับขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย

เขาประหลาดใจมากเมื่อเห็นลูกสาวของเขายืนด้วยท่าทางที่น่ากลัวอยู่ข้างโต๊ะทานอาหารขณะที่โทรศัพท์มือถือของเธอแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ อยู่ที่พื้น

“เป็นอะไรไป?” สุเมธเอ่ยถามขึ้นอย่างเคร่งขรึมและวางช้อนส้อมลง

อัญชสาสบตากับพ่อของเธอและขบกราม “รษิกากลับมาแล้วและเลอศิลป์ก็ตีตัวออกห่างจากหนู หนูคิดว่าเขาจะต้องมีแผนการที่จะกลับไปคืนดีกับมันแน่” เธอคำรามอยู่ในลำคอ ในตอนท้ายน้ำเสียงของเธอดูน่าสมเพช

แววตาของสุเมธคร่งขรึมขึ้นในทันที “เอกพลกับศศิตารู้เรื่องนี้แล้วหรือยัง?”

เท่าที่เขารู้มา รษิกานั้นหนีไปโดยไม่บอกลาใคร ทิ้งเพียงข้อตกลงการหย่าร้างเอาไว้เบื้องหลัง

ด้วยเหตุผลนั้นเองทำให้เอกพลกับศศิตาไม่พอใจเธออย่างมาก

ตอนนี้รษิกากลับมาหาลูกชายของเขาอย่างน่าไม่อาย นึกภาพไม่ออกเลยว่าพวกเขาจะมีท่าทีอย่างไรหากรู้เรื่องนี้

เมื่อได้ยินพ่อเธอพูดแบบนั้น คิ้วของอัญชสาก็กระตุกเมื่อเธอคิดอะไรบางอย่างขึ้นได้

ระหว่างที่พวกเขากำลังคุยกัน เสียงเปิดและปิดประตูรถก็ดังขึ้น

ทุกคนหันไปมองในทันที ก็ได้เห็นรถเบนท์ลีย์สุดหรูจอดเด่นเป็นสง่าอยู่ริมถนน

เลอศิลป์ก้าวลงจากรถและอุ้มไอรดาจากเบาะด้านหลังมาไว้ในอ้อมแขน

ถึงแม้ว่าเลอศิลป์อยากจะอุ้มเธอไปที่ทางเข้าโรงเรียนแต่ไอรดาก็ดิ้นทันทีที่เห็นรษิกาและลูกชายของเธอ

โชคดีที่เลอศิลป์ไม่ได้ขัดอะไรและวางลูกสาวของเขาลงที่พื้นตามที่เธอต้องการ แต่ขณะที่เขาจะเอื้อมมือไปคว้าไอรดา เธอก็วิ่งหนีไปเสียแล้ว

วินาทีนั้น เลอศิลป์ตกตะลึงในขณะที่เขาหันไปมองด้านหลังเขาโดยไม่รู้ตัว

เขาประหลาดใจที่เห็นรษิกาและลูกๆ ของเธอยิ้มให้ไอรดาด้วยความรัก ก่อนที่รษิกาจะเดินเข้าไปหาเด็กหญิงตัวน้อย