หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 86

เป็นภาพหาดูได้ยากมากที่ไอรดาจะวิ่งไปหน้าโรงเรียนพร้อมกับโบกมือให้รษิกาและเด็กชายทั้งสองโดยที่ไม่พูดอะไรออกมา

เมื่อเห็นว่าเด็กหญิงตัวน้อยกำลังอยู่ในความตื่นเต้นเกินกว่าจะใส่ใจเรื่องความปลอดภัยบนท้องถนน รษิกาก็รีบวิ่งเข้าไปจูงมือเธอ แต่เมื่อเธอเห็นเลอศิลป์ที่กำลังค่อยๆ เดินตรงมายังพวกเธอ เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสิ้นหวัง

ไอรดายิ้มกว้างถึงใบหูขณะที่เธอจับมือกับรษิกา เมื่อพวกเขาหยุดเดินเธอก็ยังคงกอดขารษิกาด้วยความรักใคร่

อชิและเบนนี่ไม่ได้อิจฉาเธอเลยและยังทักทายไอรดาด้วยรอยยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตร

ในที่สุดเมื่อเลอศิลป์มาหยุดยืนอยู่ข้างพวกเขา เบนนี่ก็ดึงเสื้อสูทของเขาอย่างใจกล้า

ด้วยความงงงวย ชายหนุ่มก้มลงสบตากับเด็กชาย

“อรุณสวัสดิ์ครับคุณเลอศิลป์!” เบนนี่เอ่ยขึ้นอย่างตื่นเต้นและยิ้มกว้างอย่างไร้เดียงสา

เลอศิลป์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยและความประหลาดใจของเขาก็เปลี่ยนเป็นความอ่อนโยนอย่างรวดเร็ว “อ้อ อรุณสวัสดิ์เช่นกันครับ”

เมื่อได้รับการตอบสนองจากพ่อ เบนนี่ก็ยิ้มกว้างอย่างสดใส

แต่ทว่าอชิทำเพียงแค่เม้มปากและพยักหน้าให้เลอศิลป์

แน่นอนว่าเลอศิลป์ก็ตอบกลับการทักทายนั้นด้วยการพยักหน้าให้เช่นกัน

เมื่อเห็นว่าทั้งสองครอบครัวสนิทสนมกันมากเพียงใด ครูพิมพ์รภาก็เอ่ยขึ้นว่า “โอ้โห คุณรษิกาคะ ฉันคิดว่าคุณเข้ากันได้ดีกับไอรดานะคะ หายากมากเลยนะคะคุณรู้ไหม? ฉันสอนเธอมานานแต่เธอไม่เคยเกาะติดฉันแจแบบนี้เลย”

รษิกาชำเลืองมองไปยังเด็กหญิงตัวน้อยที่เกาะขาของเธออยู่และตอบกลับอย่างง่ายๆ ด้วยการหัวเราะเบาๆ

ไอรดาไม่ยอมออกห่างจากรษิกาเลย แต่นั่นก็ไม่ได้สำคัญนักเพราะว่ามันยังเช้ามากอยู่และเด็กคนอื่นก็ยังมาถึงโรงเรียนไม่มากนัก

ดังนั้นรษิกากับลูกๆ จึงตัดสินใจยืนอยู่ที่หน้าประตูเพื่อคุยกับครูพิมพ์รภา

โชคดีที่เลอศิลป์โทรบอกผู้อำนวยการโรงเรียนแล้วเมื่อคืนก่อนเรื่องยกเลิกการไล่ฝาแฝดทั้งคู่ออกจากโรงเรียน ดังนั้นครูพิมพ์รภาจึงไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องที่เบนนี่และอชิถูกไล่ออกจากโรงเรียน

และแน่นอนว่ารษิกาจะต้องไม่มีวันรู้เรื่องนี้

เมื่อได้ยินดังนั้น รษิกาก็นึกขึ้นได้ว่าเธอมีนัดการรักษากับอัครพล

คุณพระคุณเจ้า นี่ฉันยุ่งมากขนาดนี้เลยเหรอ นี่ถ้าไม่ใช่เพราะจักรภพโทรมาเตือน ฉันก็คงจะลืมนัดสำคัญนี้ไปแล้วแน่ๆ

เธอเรียกสติของเธอกลับคืนมา และชำเลืองมองกองงานที่เธอยังทำค้างไว้และให้เวลากับจักรภพ

แต่ไม่ว่าอย่างไร เธอก็ตั้งใจไว้ว่าจะไปถึงก่อนเวลานัดหมายในบ่ายนั้น

พ่อบ้านของตระกูลคชาเรศคุ้นเคยกับรษิกาและรู้ว่าการรักษาของเธอมีประสิทธิภาพกับสุขภาพของอัครพลอย่างน่าอัศจรรย์ ด้วยเหตุนี้ความคิดที่เขามีต่อเธอจากหนึ่งคะแนนก็พุ่งไปเป็นแปดสิบคะแนนทันที และตอนนี้เขาก็ปฏิบัติต่อเธอด้วยความเคารพอย่างที่สุด

ทันทีที่รษิกาก้าวเท้าเข้ามาในบ้านเธอก็ขมวดคิ้วให้กับคนที่นั่งอยู่บนโซฟา

“เราเจอกันอีกแล้วนะ คุณรษิกา” อัญชสาเอ่ยขึ้น

แม้ว่าเธอจะส่งยิ้มให้แต่ในนัยน์ตาของเธอนั้นก็ไม่ได้ปกปิดความเยือกเย็นเอาไว้เลย