หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 903

“พ่อคะ”

เมื่อรษิกา อชิ กับเบนนี่หายไปจากสายตาแล้ว ไอรดาก็เงยหน้ามาจ้องมองพ่อของเธอ

เลอศิลป์ค่อยๆ ละสายตาและก้มหน้ามามองลูกสาวเมื่อได้ยินเสียงเธอแล้ว “ว่าไงเหรอ?”

ไอรดาพองแก้มตัวเองและพูดเรียกร้องด้วยเสียงฮึดฮัด “พ่อทำให้คุณรษิกาโมโหอีกแล้วเหรอคะ?”

คืนนี้ คุณรษิกาไม่ได้พูดกับพ่อมากนัก ไม่ว่าอชิ เบนนี่ กับฉันจะพยายามมากแค่ไหน เธอก็แทบจะไม่หลือบมองไปทางพ่อเลย

พอคิดได้เช่นนั้นแล้ว ความหงุดหงิดก็ท่วมท้นจิตใจเธอ

พ่อสัญญากับฉันไว้แล้วว่าจะให้อภัยเธอและไม่ทำให้เธอโมโหอีก แต่พ่อก็ไม่รักษาสัญญาเลย!

เมื่อเข้าใจความคิดของลูกสาว เลอศิลป์ก็ขมวดคิ้วและกำลังจะเอ่ยตอบแต่เขาก็นึกถึงคำแนะนำของจิรายุได้ในทันที

ดังนั้น เขาจึงเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะตอบว่า “เรามีความขัดแย้งกันในที่ทำงานน่ะลูก”

ทันทีที่ไอรดาได้ยินคำว่า “ความขัดแย้ง” สีหน้าเธอก็เศร้าหมอง

เลอศิลป์เหลือบมองเธอพลางขมวดคิ้ว “เราสองคนต้องทำงานด้วยกัน ดังนั้นมันก็จะมีความขัดแย้งในที่ทำงานซึ่งหลีกเลี่ยงไม่ได้หรอก หนูต้องเข้าใจเรื่องนี้นะ”

กระนั้น ไอรดาก็ทำหน้ามุ่ยด้วยความโกรธ “แต่ทำไมต้องเอาความขัดแย้งในที่ทำงานกลับมาบ้านด้วยล่ะคะ?”

คำถามของเธอทำให้เลอศิลป์พูดไม่ออก

“หรือเป็นเพราะว่าพ่อยังไม่ให้อภัยคุณรษิกากันแน่คะ?” ไอรดาสงสัย

เมื่อเลอศิลป์ได้ยินว่าเธอโทษเขาอีกแล้ว คิ้วของเขาก็ขมวดกันแน่น

เวลาผ่านไปพักหนึ่ง ริมฝีปากเลอศิลป์ก็กระตุกและเขาก็พูดออกมาว่า “ลูกก็รู้ว่าพ่อไม่เคยเอาความเครียดในที่ทำงานกลับมาที่บ้านเลยนะ”

ไอรดากะพริบตาอย่างลังเล เธอค่อยๆ นึกถึงเรื่องในอดีต

อันที่จริงมันก็ใช่อยู่นะ พ่องานยุ่งมากๆ แต่ก็จะอดทนกับฉันเสมอทุกครั้งที่กลับมาบ้าน ถ้างั้นเป็นคุณรษิกาเองหรือเปล่าที่เอาความเครียดในที่ทำงานกลับมาบ้านน่ะ?

แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ยังไงเธอก็ถูกเสมอ!

ฉันบอกทุกอย่างไปหมดแล้ว แต่เธอก็ยังเข้าข้างรษิกาอยู่นั่น!

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รษิกาก็เงยหน้ามาสบตากับพวกเขาด้วยความงุนงง

“เราไม่ควรแอบออกมาและทำให้แม่เป็นห่วง” เบนนี่กระซิบด้วยความรู้สึกผิดขณะที่ก้มหน้างุด

ทันทีที่รษิกาได้ยินเช่นนั้น เธอก็นึกได้ถึงคำพูดที่เลอศิลป์พูดออกมาก่อนหน้านี้

ฉันเข้าใจได้ว่าทำไมพวกเขาถึงแอบออกมาจากบ้าน แต่ฉันไม่รู้เลยว่าทำไมเลอศิลป์ถึงมองว่ามันเป็นกลลวงที่ฉันจัดฉากขึ้นมา

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เธอก็เริ่มรู้สึกปวดหัว

ในทางกลับกัน อชิกับเบนนี่คิดว่าเธอกำลังหงุดหงิด พวกเขาจึงอธิบายซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่เช่นนั้น

“เราแค่อยากไปเจอไอวี่เพราะเราเป็นห่วงเธอมากครับแม่”

“อีกอย่าง เรากลัวว่าเธอจะเศร้ามากกว่าเดิมเมื่อไม่เจอแม่ตอนที่ตื่นขึ้นมา เราก็เลยอยากทำให้เธออารมณ์ดีครับ”