หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 904

รษิกามองออกว่าเด็กๆ กำลังกังวล เธอจึงพยายามอย่างหนักที่จะระงับอารมณ์ตัวเอง “แม่ไม่ได้โกรธ อันที่จริงแม่อยากขอบคุณลูกมากกว่าที่ช่วยปลอบใจไอวี่”

แม้การกระทำของเด็กๆ จะทำให้เลอศิลป์เข้าใจผิด รษิกาก็รู้ว่าอารมณ์ของไอรดาคงไม่ดีขึ้นมาหากไม่ได้พวกเขาช่วย

เด็กๆ ถอนหายใจโล่งอกหลังจากได้ยินแม่พูด แต่ก็ยังคงมีความหวาดระแวงเหลืออยู่บ้าง

“ขอโทษนะครับแม่ เราจะไม่แอบออกจากบ้านไปตามลำพังกันอีกแล้ว” อชิสัญญาหลังจากปีนเข้ามาในอ้อมกอดของเธอ

แม้ว่าแสงไฟในรถจะสลัว แต่ความเหนื่อยล้าบนใบหน้าของเธอก็เห็นได้อย่างชัดเจน

เด็กชายเชื่อว่าเขาไม่ได้ทำอะไรผิดมาก่อน แต่ว่าในตอนนี้เขากลับเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

เบนนี่เองก็เช่นกัน เขาคลานเข้าไปในอ้อมกอดของแม่และเอ่ยขอโทษ

จากนั้น รษิกาก็กอดลูกทั้งสองไว้แน่นก่อนที่จะลูบหัวพวกเขา “แม่รู้ว่าพวกหนูแค่เป็นห่วงไอวี่เท่านั้น”

เด็กๆ พยักหน้าตอบเพราะพวกเขาก็เป็นห่วงไอรดาจริงๆ

แต่พวกเขาก็มีเหตุผลอีกอย่างที่ไม่กล้าบอกรษิกา

ระหว่างทางกลับบ้าน รษิกาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตัวเกร็งเมื่อได้เห็นมาแต่ไกลว่าไฟในบ้านของเธอเปิดอยู่

หลังจากมาถึงประตูบ้านแล้ว รษิกาก็กำลังจะบอกให้เด็กๆ รออยู่ข้างนอกเพื่อที่เธอจะเข้าไปตรวจดูข้างในก่อน แต่ก็มีคนบิดลูกบิดเปิดประตูจากด้านในออกมา

“ในที่สุดก็กลับมาแล้ว!” เมธินีรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอกเมื่อเธอเห็นคนทั้งสาม

หลังออกมาจากบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์แล้ว เธอก็ตรงกลับมาที่บ้านของรษิกาและรอพวกเขาให้กลับมาบ้าน

หลังจากดุเด็กๆ แล้วเมธินีก็เงยหน้าไปมองเพื่อน เธออดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงรษิกาเมื่อเห็นว่าเธอดูเหนื่อยล้ามากแค่ไหน “เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า? เธอกับคุณเลอศิลป์…”

เมธินีอยากจะถามว่ารษิกากับเลอศิลป์ทะเลาะกันอีกหรือเปล่า แต่ก็ไม่ได้พูดออกไปเพราะเธอนึกได้ขึ้นมาว่าเด็กชายทั้งสองก็อยู่ข้างๆ เธอด้วย

เมื่อรู้ว่าเพื่อนต้องการจะถามอะไร รษิกาก็ยิ้มและแสร้งทำเป็นเหมือนทุกอย่างเรียบร้อยดี “เปล่าหรอก วันนี้ฉันแค่เหนื่อยเท่านั้นแหละ”

จากนั้นเมธินีก็มองรษิกาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย แต่เธอก็ตัดสินใจไม่คิดอะไรมากเกี่ยวกับสถานการณ์นี้

อย่างไรก็แล้วแต่ การค้นหาและการเป็นห่วงเด็กๆ ที่หายตัวไปมันก็เป็นเรื่องซับซ้อนมากอยู่แล้ว

แม้เมธินีจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างที่บ้านฟ้าศิริสวัสดิ์ เธอก็แน่ใจว่างานนี้คงดึงพลังงานในตัวรษิกาออกไปมากอยู่