หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 907

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง รษิกาก็ระงับความสงสัยที่มีต่อคมสันไว้ และกวาดตามองกลุ่มพนักงานที่อยู่ตรงหน้าเธอ

“พวกคุณได้ดำเนินการตรวจสอบสมุนไพรและจัดเก็บตามกำหนดเป็นระยะๆ เมื่อเร็วๆ นี้หรือเปล่า?” เธอถาม

พนักงานที่ดูแลเรื่องการตรวจสอบเมื่อสัปดาห์ที่แล้วรีบก้าวออกมา

“ผมตรวจดูทุกห้องเก็บของเมื่อสัปดาห์ที่แล้วครับ และผมก็ออกไปหลังจากได้เห็นแล้วว่าทุกอย่างอยู่ในที่ของมันตามปกติ” เขาตอบ

รษิกาเพ่งมองชายคนนั้น และเธอก็จำได้ว่าเขาเป็นหนึ่งในพนักงานที่มีประสบการณ์ในสถาบันวิจัย ดังนั้นเธอจึงไม่สงสัยในจริยธรรมการทำงานของเขา

พนักงานทุกคนในที่นี้รู้ดีว่าการจัดเก็บสมุนไพรที่ไม่เหมาะสมอาจจะทำให้ห้องแล็บทั้งหมดตกอยู่ในอันตราย

ดังนั้นจึงไม่มีใครกล้าปล่อยผ่านกับเรื่องแบบนี้

แต่ถ้าไม่มีปัญหากับการจัดเก็บสมุนไพรเหล่านั้นจริงๆ ตามที่พนักงานคนนั้นบอก แล้วไฟจะไหม้ห้องเก็บของได้อย่างไร?

ยิ่งรษิกาคิดเรื่องนี้มากเท่าไร เธอก็ยิ่งสับสนมากเท่านั้น เธอจึงทำได้แค่พยักหน้ากับคำอธิบายของพนักงานเท่านั้น

“ตอนนี้ไฟดับหมดแล้ว พื้นที่อื่นในสถาบันก็ปลอดภัยแล้ว พวกคุณกลับไปประจำตำแหน่งตัวเองและทำงานกันเถอะค่ะ” เธอเสริม

จากนั้น เธอก็หันหลังเดินไปที่ห้องดูกล้องวงจรปิด

ราวกับว่าที่ห้องดูกล้องวงจรปิดนั้นจะมีคำตอบของสิ่งที่เธอกำลังค้นหาอยู่

ด้วยความกลัวว่าคมสันจะสัมผัสอะไรบางอย่างได้ รษิกาจึงรีบก้าวเข้าไป

เธอเจอเข้ากับคมสันที่กำลังออกมาจากห้องดูกล้องวงจรปิดทันทีที่เธอมาถึง

ขณะที่ทั้งคู่สบตากัน ใจของรษิกาก็จมดิ่ง

คมสันมีสีหน้าเศร้าหมอง ราวกับว่าเขาไม่เจออะไรที่เป็นประโยชน์จากกล้องวงจรปิดเลย

“คุณเจออะไรบ้างไหม?” กระนั้น รษิกาก็ตัดสินใจเสี่ยงถามดูก่อน

คมสันขมวดคิ้วและส่ายหน้า “ผมไม่เจออะไรเลยครับ”

รษิกาขมวดคิ้วแน่น

รษิการู้สึกใจแป้วไปอีกครั้ง

แม้ว่าเธอจะเชื่อใจพนักงานและเชื่อว่าพวกเขาไม่มีเหตุผลจะก่อเหตุร้ายในสถาบันวิจัย แต่มันก็ชัดเจนแจ่มแจ้งแล้วว่ามีคนจงใจทำให้กล้องวงจรปิดเสียหาย

ผ่านไปสักพัก รษิกาก็พยักหน้าให้คมสันและพูดว่า “เอาล่ะ ออกไปจากที่นี่กันเถอะค่ะ”

คมสันพยักหน้าและปิดภาพจากกล้องวงจรปิด สายตาเขามีแววเย็นชาแทรกเข้ามาขณะที่มองเธอเดินจากไป

พอรษิกาหันมาเร่งเขา แววเย็นชานั้นก็หายวับไปทันที

“คุณรู้หรือยังครับว่าเกิดอะไรขึ้น?” เขาถาม

รษิกาหลุบตามองต่ำ เธอไม่สามารถปกปิดความทุกข์เอาไว้ได้ “ไม่ค่ะ ฉันต้องไปถามคนอื่นๆ ดูและรู้ให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น”

รษิการู้สึกหนักอกหนักใจมากขณะที่คิดว่าจะต้องหาคำตอบให้ได้ในเร็วๆ นี้

คมสันไม่ได้ถามอะไรต่อและเดินตามเธอไปยังพื้นที่วิจัย