หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 908

ในพื้นที่ส่วนวิจัย นักวิจัยเพิ่งจะตั้งสติกันได้จากเหตุการณ์ไฟไหม้ก่อนหน้านี้และกำลังกลับไปทำงาน

เมื่อพวกเขาเห็นคนทั้งสองเดินเข้ามา พวกเขาก็หยุดชะงักสิ่งที่ทำอยู่โดยพร้อมเพรียงกัน

รษิกากวาดตามองทุกคนด้วยสีหน้าเคร่งเครียดและถามว่า “เมื่อวานนี้ช่วงบ่ายมีใครเข้ามาในสถาบันบ้างคะ?”

บังเอิญว่ากล้องวงจรปิดเสียหายไป รษิกาจึงได้แต่เดาว่าในตอนที่กล้องพังคงจะมีคนเดินผ่านกล้องมา

ขณะที่รษิกาพูดเช่นนั้นไปแล้ว ทุกคนก็มองหน้ากันเงียบๆ เมื่อวานเป็นวันอาทิตย์ ซึ่งมันเหมาะมากกับการพักผ่อน แล้วใครจะมาสถาบันในเวลาแบบนั้นโดยไม่มีเหตุผล? อีกอย่าง เธอกำลังถามเหมือนว่ามันเกี่ยวข้องกับเหตุไฟไหม้ ถึงจะมีใครสักคนอยู่ที่นี่จริงๆ คนคนนั้นจะยอมรับได้ยังไง?

ทันใดนั้น รษิกาก็แผ่ความน่ากลัวออกมาขณะที่จ้องมองพวกเขาอย่างเย็นชา “ฉันไม่ได้มีเจตนาจะสงสัยใครที่นี่ทั้งนั้น แต่คิดไม่ออกเลยว่าจะมีเหตุผลใดที่พนักงานในสถาบันของเขาจะทำอะไรอย่างนี้ได้ แต่ความจริงก็คือคนที่ลอบวางเพลิงเป็นคนในสถาบันนั่นเอง ดังนั้นฉันถึงอยากรู้ว่าคนคนนั้นเป็นใคร รบกวนช่วยก้าวออกมาเพื่อที่จะไม่ทำให้คนอื่นๆ ต้องลำบากโดยไม่จำเป็น”

หลังจากนั้นเธอก็เสริมอย่างเย็นชาว่า “ไฟไหม้คราวนี้สร้างความเสียหายใหญ่หลวงให้สถาบันของเรา ถ้าฉันรู้ว่าใครเป็นคนทำเรื่องนี้ ฉันก็ไม่มีทางเหลือนอกจากต้องแจ้งความ แต่ถ้าคนคนนั้นยินดีที่จะก้าวออกมาในตอนนี้ ฉันคิดว่ายังพอมีทางที่จะเจรจากันได้บ้าง”

ทุกคนต่างก้มหน้าลงเมื่อเห็นสายตาของเธอ

ทันใดนั้น ความเงียบก็เข้าปกคลุมและเสียงเดียวที่เหลืออยู่คือเสียงของเหลวที่กำลังเดือดในพื้นที่วิจัย

“อะแฮ่ม!” คมสันกระแอมทันทีเพื่อคลี่คลายบรรยากาศที่ตึงเครียด

ในตอนนั้นเอง พนักงานชายคนหนึ่งก็ตัวสั่นเทิ้ม

แต่รษิกาไม่สังเกตเห็นเพราะเธอละสายตาไปหาคมสัน

คมสันเริ่มพูดช้าๆ “ผมปิดบังเรื่องบางอย่างจากคุณอยู่ หลังจากได้ยินคุณพูดแบบนั้นแล้ว ผมว่าผมควรจะพูดออกมา เพราะเห็นแก่คนคนนั้น”

เช่นนั้นแล้ว เขาก็เงยหน้าไปมองทุกคน

ผู้คนต่างผงะไปเมื่อได้ยินคำเหล่านั้น ดูจากน้ำเสียงของคมสัน ดูเหมือนคนลอบวางเพลิงจะเป็นคนในสถาบันวิจัยของเราจริงๆ!

พอเห็นเช่นนั้น ใจของรษิกาก็จมดิ่ง แต่เธอพยายามระงับอารมณ์ไว้และรอให้คมสันพูดต่อ หลังจากนี้ เขาจะเปิดเผยตัวผู้กระทำความผิด ฉันอยากจะรู้ว่าใครที่เป็นคนทำเรื่องเลวร้ายแบบนี้กับสถาบันวิจัยของเรา!

เสียงของคมสันดังออกมาอย่างไร้ความหมาย และทุกคนก็หันไปมองทางต้นกำเนิดของความวุ่นวายนั้น

“ผมเอง” ชายร่างผอมเดินเข้ามายืนตรงหน้ารษิกาด้วยสีหน้ารู้สึกผิด

ทุกคนอึ้งไปทันทีที่ได้เห็นเช่นนั้น

“เจริญเหรอ?”

“เป็นไปได้ยังไง? ทำไมเจริญต้องทำอะไรแบบนั้นด้วย? เขาทำงานที่สถาบันนี้มาเป็นสิบปีแล้วนะ เขาทำงานได้ดีมากๆ ด้วย…”

เหล่าพนักงานพึมพำกันในหมู่พวกเขา

รษิกาก็ไม่อยากจะเชื่อเช่นกัน ถึงแม้ว่าฉันจะทำงานที่สถาบันวิจัยนี้มาได้ไม่นานนัก แต่ฉันก็รู้จักทุกคนดี ชายที่อยู่ต่อหน้าฉันนี้เป็นพนักงานที่มากประสบการณ์ในสถาบันวิจัย อีกอย่าง เขาก็ดูเป็นคนซื่อสัตย์มาก เขาดูไม่เหมือนว่าจะทำอะไรแบบนั้นได้เลย ฉันคิดไม่ออกเลยว่าเขาทำไปเพื่ออะไร