หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 920

รษิกาสัมผัสได้ว่าเลอศิลป์กำลังจ้องแผ่นหลังเธออย่างเคร่งเครียด

แม้ว่าเธอจะหันหลังให้เขาอยู่ แต่เธอก็ไม่อาจเพิกเฉยต่อความจริงที่ว่าเขากำลังจ้องมองเธออยู่ได้

เนื่องจากเลอศิลป์อยู่ที่บ้านเธอด้วย เธอจึงไม่มีอารมณ์จะทานอะไรอีกต่อไป

“เด็กๆ กินข้าวกันก่อนเลยนะ แม่มีบางอย่างจะต้องไปคุยกับคุณเลอศิลป์” รษิกาพูดอย่างอ่อนโยนหลังจากทานข้าวเข้าไปเร็วๆ หลายคำและวางช้อนส้อมลง

เธอทนไม่ได้ที่เลอศิลป์จ้องมองเธออยู่ตลอดเวลา และเธอก็อยากจะรู้ว่าเขามาที่บ้านของเธอทำไม

เด็กๆ ไม่ได้คิดอะไรมากกับเรื่องนี้และพยักหน้ากันอย่างว่าง่าย

เมื่อเห็นว่าเด็กๆ ยอมให้เธอไป รษิกาก็ลุกขึ้นและเดินไปหาเลอศิลป์ “เราไปคุยกันที่ห้องทำงานเถอะค่ะ”

เลอศิลป์พยักหน้าเรียบๆ และยืนขึ้น ก่อนจะเดินตามเธอไปที่ห้องทำงาน

“คุณเลอศิลป์ ฉันไปทำเรื่องอะไรให้คุณต้องมาหาฉันที่บ้านหรือเปล่าคะ? คุณมีอะไรสำคัญอยากจะบอกฉันไหม?” รษิกายืนอยู่กลางห้องทำงานและมองเขาอย่างระแวง “ถ้าคุณมาที่นี่เพื่อเสนอตำแหน่งที่ปรึกษาด้านเทคนิคให้มโหสถกรุ๊ปอีกล่ะก็ ฉันเกรงว่าคุณคงจะต้องผิดหวังเพราะฉันคิดมาดีแล้วว่าคงรับข้อเสนอนั้นไม่ได้”

นั่นเป็นสิ่งเดียวที่เธอคิดอยู่ในใจ ณ ตอนนั้น

เมื่อเห็นว่ารษิกาดูหวาดระแวงเขามาก สายตาของเลอศิลป์ก็ยิ่งเคร่งเครียดมากกว่าเดิม

บรรยากาศในห้องทำงานกลับกลายเป็นเคร่งขรึมไปด้วยเช่นกัน

รษิกาจ้องมองเลอศิลป์ เธอกลัวว่าเขาจะจู่โจมเธออย่างไม่ทันตั้งตัวอีกเหมือนเมื่อคืนก่อนนั้น

หลังจากผ่านไปนาน เลอศิลป์ก็ยังคงจ้องมองเธออยู่อย่างนั้น เขากวาดตามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าราวกับต้องการจะอ่านใจเธอ

ความระแวงที่รษิกามีต่อเขาค่อยๆ เปลี่ยนไปเป็นความสับสน

หรือว่าเลอศิลป์จะเป็นคนวางแผนเรื่องไฟไหม้ทั้งหมดนั่น?

เขามีวิธีการมากมายหลายอย่างที่จะทำให้สถาบันวิจัยของเธอไม่สามารถดำเนินการต่อไปได้ถ้าเขาต้องการจะให้เธอได้รับบทเรียนจริงๆ ไฟนั่นมันไม่ได้มีความสำคัญอะไรเลย

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รษิกาก็ใจเต้นรัว เธอนึกถึงสถานการณ์ของมโหสถกรุ๊ปในตอนนี้ เธอรู้ว่าเลอศิลป์กำลังพูดความจริงกับเธออยู่ ถ้าหากเขาต้องการจะกำจัดสถาบันวิจัยของเธอแล้วล่ะก็ เขาจะไม่หยุดแค่เล่ห์กลเล็กๆ น้อยๆ อย่างนั้นแน่

เมื่อคิดได้เช่นนั้น ความสงสัยที่เธอมีต่อเขาก็จางหายไปเล็กน้อย “ฉันขอโทษนะ ฉันไม่ได้คิดเรื่องนี้ให้ดีก่อนและคิดไปว่าคุณมีส่วนกับเรื่องไฟไหม้ที่สถาบันของฉันเพราะความบาดหมางของคุณกับมโหสถกรุ๊ป”

พอได้ยินเธอขอโทษอย่างตรงไปตรงมา เลอศิลป์ก็ยิ่งขมวดคิ้วแน่นขึ้น

เขาได้รู้เรื่องนี้จากจักรภพและมาหาเธอที่บ้านเพื่อช่วยเธอในเวลาที่เธอต้องการความช่วยเหลือมากที่สุด แต่แล้วเธอกลับสงสัยเขาเป็นการตอบแทน

เลอศิลป์โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แต่คำขอโทษของเธอก็ทำให้เขากลืนความโกรธนั้นกลับไปและทำให้เขาไม่มีที่ระบายอารมณ์

ท่าทีของเขาก็ไม่อาจเข้าใจได้ไปชั่วครู่หนึ่ง