หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 921

เมื่อสัมผัสได้ถึงความโกรธของเลอศิลป์ รษิกาก็กะพริบตาและหลบตาด้วยความรู้สึกผิด

“ถ้ามันไม่ใช่เพราะเรื่องนี้ แล้วคุณมาที่นี่ทำไมคะ? คุณเลอศิลป์” เธอถาม

เลอศิลป์เหลือบมองเธออย่างหม่นหมอง เขาแค่มาเยี่ยมเธอตามคำแนะนำของจักรภพ นั่นคือเพื่อช่วยเธอในช่วงวิกฤติ

แต่ท่าทีเย็นชาของเธอที่มีต่อเขาก็ทำให้เขาไม่อยากจะบอกความจริงกับเธอ

ห้องทำงานปกคลุมไปด้วยความเงียบในทันที

รษิการู้สึกหนักใจมาก

ผ่านไปสักพัก เธอก็ทนความเงียบไม่ไหว เธอก้มหน้าลงและพูดว่า “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว เราออกไปกันเถอะค่ะ เด็กๆ รอพวกเราอยู่นานแล้ว”

พอพูดเช่นนั้นแล้ว รษิกาก็เดินเข้าไปหาเลอศิลป์เพื่อจะออกจากห้องทำงาน

หลังจากก้าวออกไป ข้อมือเธอก็มีมือใหญ่ของชายหนุ่มมาคว้าเอาไว้

รษิกาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหยุดเดินและขมวดคิ้วใส่เลอศิลป์

เขาเป็นอะไรไป? เขาไม่บอกฉันว่าเรื่องอะไร แล้วก็ไม่ให้ฉันออกไปด้วย เขาต้องการอะไรกันแน่?

รษิกาไม่รู้จริงๆ ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เธอจึงเหวี่ยงแขนอย่างหมดความอดทนเพื่อพยายามจะให้หลุดออกจากการเกาะกุมของเขา

“ตามข้อมูลที่ผมมี ไฟที่ไหม้ในสถาบันทำลายสมุนไพรที่คุณเอามาจากมโหสถกรุ๊ปไปจนหมดแล้ว” เลอศิลป์พูดด้วยเสียงทุ้มต่ำหลังจากใช้เวลาอยู่นานเพื่อระงับความโมโห

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รษิกาก็หยุดดิ้นรนเพราะความสงสัยในใจเธอก่อตัวขึ้นมาอีกครั้ง

เขารู้เรื่องราวทั้งหมดอย่างแจ่มแจ้งได้ยังไงถ้าเขาไม่ได้เป็นคนทำ? แต่ในเมื่อเขาอธิบายตัวเองไปแล้ว ฉันก็แสดงความสงสัยออกไปอย่างเปิดเผยไม่ได้อีก

ภายในไม่กี่นาทีที่ได้คุยกัน เธอก็แสดงความสงสัยในตัวเขามาหลายครั้งหลายครา

เลอศิลป์ต้องใช้พลังใจที่มีทั้งหมดเพื่อควบคุมความแข็งแกร่งของเขาและหยุดตัวเองไม่ให้บีบข้อมือของเธอจนหักด้วยความโกรธ

เมื่อรู้สึกถึงแรงกำลังของเขาที่ข้อมือ รษิกาก็ก้มหน้าลงไปมอง

เธอสงสัยว่าเธอคิดไปเองหรือเปล่า แต่เธอรู้สึกเหมือนว่าเขาจะหักข้อมือเธอได้ในทุกวินาที

สิ่งนี้ยังตอกย้ำว่าเธอสงสัยในความตั้งใจของเลอศิลป์อีกด้วย

“คุณเลอศิลป์ หากคณมาที่นี่แค่เพื่อจะคุยเรื่องนี้แล้วล่ะก็ ฉันทำได้แค่ขอโทษคุณเท่านั้นค่ะ” แม้รษิกาจะขอโทษเลอศิลป์ แต่เธอก็ไม่ได้กลัวเขาเลย “สมุนไพรพวกนั้นไหม้ไปหมดแล้ว ไม่มีอะไรที่ฉันทำได้ถึงจะต้องการมันกลับมาก็ตาม ถ้าคุณอยากได้มันกลับไป คุณก็ให้คนมาเอาเถ้าถ่านจากห้องเก็บของของเราไปได้เลย แบบนั้นคุณก็จะยังได้สกัดสมุนไพรพวกนั้นจากกองขี้เถ้าได้ไงล่ะคะ”

คำเสียดสีของเธอทำให้เลอศิลป์ขมวดคิ้วและกำข้อมือเธอไว้แน่นอย่างควบคุมไม่ได้