หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 922

ขณะที่รษิการู้สึกเจ็บข้อมือ เธอก็หายใจเข้าลึกและเงยหน้าขึ้นมาจ้องมองเลอศิลป์ด้วยความระแวง

สีหน้าของเลอศิลป์ดูเคร่งเครียดจนน่ากลัว

หลังจากผ่านไปนาน เขาก็ขยับเข้าไปใกล้เธออย่างรวดเร็ว เธอต้องการถอยหลังหนีไป แต่ข้อมือเธอถูกจับเอาไว้อยู่ซึ่งทำให้มันยากที่จะเคลื่อนไหว

ชั่วครู่หนึ่ง ระยะห่างระหว่างพวกเขาก็ลดน้อยลง พวกเขาอยู่ใกล้กันจนแทบจะสัมผัสลมหายใจของกันและกันได้

รษิกาหายใจช้าลงและกำหมัดที่ห้อยอยู่ข้างลำตัวแน่น

เธอรู้สึกได้ถึงสายตาที่เข้มข้นของเลอศิลป์ขณะที่เขาจ้องมองทุกตารางนิ้วของร่างกายเธอโดยยังจับข้อมือของเธอไว้แน่นมาก

ขณะที่เธอกำลังคิดว่าเขาจะทำอะไรเธอ เขาก็ปล่อยข้อมือเธอไปโดยไม่คาดคิด

รษิกาผงะไปกับการกระทำของเขา

“มโหสถกรุ๊ปยังมีสมุนไพรพวกนั้นเก็บไว้ในอีกเมืองหนึ่ง ผมจะให้คนส่งไปให้คุณเร็วที่สุดเท่าที่คุณต้องการ” เลอศิลป์พูดด้วยเสียงทุ้มต่ำและอึดอัดใจ

อันที่จริง เขาแทบจะเสียการควบคุมตัวเองไปแล้วเมื่อรษิกาจุดประกายไฟโทสะในตัวเขาขึ้นมา

ทว่า เขาก็นึกได้ถึงจุดประสงค์ที่เขามาหาเธอและนึกถึงคำที่จักรภพพูดเมื่อเช้านี้ ดังนั้นเขาจึงพยายามระงับใจไว้และไม่ทำอะไรตามใจตัวเอง

ความสงสัยปรากฏเต็มในดวงตาของรษิกาเมื่อได้ยินคำพูดเขา เพราะสิ่งที่เขาพูดมันไม่เข้ากับท่าทีของเขาเลยแม้แต่น้อย

แต่แล้ว หลังจากที่จ้องมองเขาเป็นเวลานาน เธอก็เห็นว่าไม่มีอะไรแปลกๆ ในสีหน้าาของเขา

ดังนั้น เธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นอีกนอกจากเชื่อเขา เธอตอบกลับไปอย่างเย็นชาว่า “ขอบคุณนะคะ คุณเลอศิลป์ แต่เราไม่ต้องการมันแล้วค่ะ”

สีหน้าของเลอศิลป์เคร่งเครียดขึ้นเมื่อเขาจับความหมายที่แฝงในคำพูดของเธอได้แล้ว “คุณคิดว่าผมเป็นคนแบบไหนกันนะ?”

รษิกาเลี่ยงสายตาเขาและตอบอย่างไม่แยแส “ฉันไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้นแหละ แต่นี่คือตัวตนที่คุณเป็นมาเสมอ”

มโหสถกรุ๊ปเป็นบริษัทยาสมุนไพรขนาดใหญ่ แต่พวกเขาก็ทำลายลงได้ภายในไม่กี่วันหลังจากฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปเริ่มลงมือต่อต้าน

กลยุทธ์ทางธุรกิจของเลอศิลป์นั้นน่ากลัวเป็นอย่างมาก อีกอย่าง รษิกาก็ทำงานอยู่ในสถาบันวิจัยเล็กๆ เท่านั้น ไม่มีทางใดเลยที่เธอจะเอาสถาบันไปเสี่ยงเพียงเพื่อจะต่อต้านเลอศิลป์

เลอศิลป์หรี่ตาลงอย่างเป็นอันตราย “มโหสถกรุ๊ปหันหลังให้สัญญานั่นก่อน และพวกเขาก็เป็นส่วนสำคัญในโครงการของผม มันจะมีปัญหาอะไรล่ะที่จะใช้วิธีการของผมเพื่อให้โครงการกลับมาดำเนินการต่อไปได้? ส่วนสถาบันวิจัยเล็กจ้อยของคุณนั่น มันมีค่ามากพอที่ผมจะจัดการอะไรกับมันงั้นเหรอ?”

รษิกายังคงไม่สะทกสะท้านใดๆ “บางทีตอนนี้อาจจะยังไม่มีเหตุผลอะไร แต่เราไม่สามารถรับประกันได้ว่าในอนาคตมันจะไม่เกิดขึ้น”

นอกจากนี้ เธอยังไม่รู้ว่าใครเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ไฟไหม้ที่เกิดขึ้นในสถาบันวิจัยเมื่อวันก่อน ดังนั้น เธอจึงไม่อาจเชื่อใจเลอศิลป์เร็วเกินไปได้