หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 925

ระหว่างทางที่ไปบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์ ไอรดาพองแก้มของเธอขณะนั่งอยู่ที่เบาะหลัง เธอจ้องมองพ่อผ่านกระจกมองหลัง

“พ่อคะ พ่อทำให้คุณรษิกาโกรธอีกแล้วเหรอ?”

เลอศิลป์ขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงอ่อนหวานน่ารักของไอรดา

ไอรดาจับการเปลี่ยนแปลงในสีหน้าของเลอศิลป์ได้และรู้ว่าเธอเดาถูก จึงถอนหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด

เธอคิดว่าเลอศิลป์อยากจะพาเธอมาหารษิกา

แต่กลายเป็นว่าเขาไปสร้างปัญหาให้รษิกาแทน

“หนูจะไม่เชื่อฟังพ่ออีกต่อไปแล้ว!” ไอรดาพูดอย่างเศร้าสร้อย

เลอศิลป์ขมวดคิ้วแน่นขึ้น เขาอธิบายอย่างอดทนว่า “มันเป็นเพราะเรื่องงาน”

คำแก้ตัวแบบนี้อีกแล้ว!

ไอรดามองผ่านกระจกมองหลังอย่างไม่พอใจและพูดว่า “พ่อรู้แค่ว่าจะหลอกเด็กได้ยังไงเท่านั้นแหละ”

ดวงตาของเลอศิลป์กระตุกด้วยความโกรธเมื่อเขาได้ยินเช่นนั้น

ไอรดาพูดความทุกข์ใจของเธอออกมาต่อ “คราวก่อนพ่อก็บอกหนูแบบนี้! ก่อนหน้านี้พ่อหลอกให้หนูพาพ่อมาหาคุณรษิกาด้วยเหมือนกัน…”

แต่พอเราไปถึงบ้านคุณรษิกา พ่อก็แอบไปทำให้เธอโมโหอีก!

ไอรดาสาบายว่าจะไม่เชื่อพ่อเธออีกเลย

เลอศิลป์ฉวยโอกาสตอนที่รถติดไฟแดงยกมือขึ้นมากุมขมับที่ปวดตุบๆ “พ่อพูดความจริง ไม่จำเป็นที่พ่อต้องโกหกลูกเลยนะ”

“ตอนที่เรากินข้าวกัน คุณรษิกาก็อารมณ์ดีๆ อยู่! แต่เธอกลับเป็นแบบนั้นหลังจากไปคุยกับพ่อ!”

คำกล่าวหาของไอรดาสมเหตุสมผลและยังมีหลักฐานด้วย

เลอศิลป์ไม่อาจตอบโต้เธอได้ เขาทำได้แต่เงียบแม้ว่าจะหงุดหงิดมากก็ตามที

ว่ากันตามตรง รษิกาเป็นคนที่ไม่พอใจไปเอง แต่แล้วไอรดาที่ไม่รู้ความจริงก็โทษเขากับเรื่องนี้

ไอวี่…

ไอรดาขมวดคิ้วด้วยความพยายามจะตีหน้าดุดัน “พ่อคะ พ่อสัญญากับหนูว่าจะให้คุณรษิกามาเป็นแม่ของหนู!”

พ่อสัญญาว่าจะพยายามอยู่กับคุณรษิกาให้ได้ แต่พ่อก็ชอบทำให้เธอโมโห ถ้ายังเป็นอย่างนี้ต่อไป แล้วเมื่อไรคุณรษิกาจะได้มาเป็นหนึ่งในครอบครัวของเรา?

ไอรดาไม่รอคำตอบ เธอพูดด้วยท่าทีน่าสงสาร “พ่อคะ พ่อต้องปลอบใจคุณรษิกาสิคะ”

ในเมื่อพ่อไม่ยอมให้ฉันปลอบคุณรษิกาก่อนหน้านี้ เขาก็ต้องทำอย่างนั้นเอง!

เลอศิลป์ขมวดคิ้วอีกครั้งขณะที่คิดว่าคำขอของไอรดานั้นไร้เหตุผล

รษิกาเป็นคนป้ายความผิดให้ฉันมาตั้งแต่แรก แล้วฉันจะไปปลอบใจเธอได้ยังไง? แล้วจะเป็นยังไงถ้าฉันยิ่งปลอบใจเธอ แต่กลับยิ่งทำให้เธอคิดว่าฉันมีจุดประสงค์แอบแฝง?

ขณะที่เลอศิลป์พูดเช่นนั้น เขาก็ยิ่งเศร้ามากขึ้นเรื่อยๆ

ไอรดาสัมผัสได้ว่าอารมณ์เขาเปลี่ยนไป และความรู้สึกผิดก็ปรากฏบนใบหน้าเล็กๆ ของเธอ แต่เธอไม่กล้าจะพูดอะไรเพราะรู้ว่าพ่อกำลังโกรธอยู่

เลอศิลป์เหลือบมองไอรดาผ่านกระจกมองหลังและเปลี่ยนเรื่องพูดไป

“พ่อต้องเตรียมอะไรไปให้ลูกตั้งแคมป์พรุ่งนี้บ้างเนี่ย?”

เขาแทบจะไม่เคยทำกิจกรรมแบบนี้ และไม่เคยคิดจะพาลูกไปร่วมกิจกรรมนี้กับเขาด้วยเช่นกัน

เลอศิลป์ไม่รู้เลยว่าจะต้องเตรียมอะไรไปให้ไอรดาตั้งแคมป์บ้าง