หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 927

“พ่อคะ!” ไอรดาตะโกนออกมาด้วยความกังวลเมื่อเลอศิลป์กำลังจะปิดประตู

เลอศิลป์จับประตูไว้และถาม “ว่าไง? ไอวี่”

เด็กหญิงมองเขาอย่างเจ็บปวด

เธอเคยคิดว่าเลอศิลป์จะยอมทำตามที่เธอร้องขอหลังจากแสดงอาการหงุดหงิดและโมโหไปแล้ว

แต่เลอศิลป์กลับไม่สนใจไยดีเธอเลย!

ไอรดาไม่คุ้นเคยกับการที่เขาปฏิบัติต่อเธอเช่นนั้น

เลอศิลป์เลิกคิ้วขึ้น “เข้านอนไวๆ เถอะถ้าหนูไม่มีอะไรจะพูดแล้ว”

ขณะที่เขากำลังจะปิดประตูอีกครั้ง เด็กหญิงก็ถามเสียงใสว่า “พรุ่งนี้พ่อจะไปกับเราไหม?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เลอศิลป์ก็ขมวดคิ้วจนหน้าบึ้งตึงแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรออกมาในทันที

ไอรดาก้มหน้าและดึงนิ้วตัวเองเล่น “พรุ่งนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ พ่อน่าจะใช้เวลากับเราได้ใช่ไหมคะ?”

แม้เลอศิลป์กับรษิกากำลังทะเลาะกันอยู่ แต่ไอรดาก็เชื่อว่าพวกเขาจะคืนดีกันได้หากไปตั้งแคมป์ด้วยกันในวันพรุ่งนี้

เธอนึกได้ว่ารษิกามักจะหลบเลี่ยงพวกเขาเสมอ แต่การไปเที่ยวด้วยกันเมื่อคราวก่อนช่วยพัฒนาความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาได้ นั่นเป็นเหตุผลที่ไอรดาเชื่อว่าการไปตั้งแคมป์วันนี้จะช่วยได้เช่นกัน

เลอศิลป์ได้แต่เดาสุ่มว่าเธอกำลังคิดอะไร

ใจของเขาอ่อนลงเมื่อเห็นว่าใบหน้าเธอมีความตื่นเต้นปะปนอยู่กับความเศร้าหมอง

กระนั้น เมื่อภาพของรษิกาผุดขึ้นมาในหัว เขาก็ระงับความรู้สึกของเขาทันที ผู้หญิงคนนั้นมักจะสงสัยฉันเสมอ ดังนั้นฉันมั่นใจเลยว่าพวกเขาจะไม่สนุกแน่ถ้าฉันไปด้วย

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เลอศิลป์ก็ตัดสินใจปฏิเสธคำเชิญของลูกสาว “พ่อต้องทำงานพรุ่งนี้น่ะไอวี่ เอาไว้คราวหน้าพ่อค่อยไปด้วยก็แล้วกันนะ โอเคไหม?”

ไอรดาพยักหน้าตอบรับ แม้เธอจะรู้สึกผิดหวังอยู่บ้างก็ตาม ในเมื่อเรื่องมันไม่เป็นไปตามที่ฉันคิดไว้ ฉันก็ไม่รู้ว่าเมื่อไรพ่อกับคุณรษิกาจะคืนดีกันได้สักที

เด็กหญิงมองพ่อของเธอด้วยความงุนงง

“พ่อจะไปหลังจากลูกหลับแล้ว” เลอศิลป์พูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ

ดวงตาของไอรดาเป็นประกายทันทีขณะที่เธอรู้ว่าเขาใจอ่อนลงแล้ว เธอลุกขึ้นนั่งและกอดพ่อเอาไว้แน่น

ในตอนนี้ เลอศิลป์รู้แล้วว่าเธอคิดอะไรอยู่ แม้เธอจะพยายามโน้มน้าวให้เขาไปเที่ยวด้วยกันอีกครั้ง เขาก็เอาแต่พึมพำ

ไอรดายอมแพ้ไปในที่สุดเพราะเธอไม่ได้รับการตอบสนองใดจากเขา เมื่อไม่มีทางเลือกอื่นใด เธอก็คลานกลับขึ้นไปบนเตียงและซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม

เมื่อเธอเริ่มหายใจสม่ำเสมอแล้ว เลอศิลป์ก็ลุกขึ้นและเดินออกจากห้องไป

หลังจากปิดประตู เลอศิลป์ก็ยืนอยู่ข้างนอก เขาดูขัดแย้งในใจ

ไม่ใช่แค่ว่าเขาจะผงะกับการที่ไอรดาติดรษิกาแจมากเท่านั้น แต่เขายังแปลกใจที่ลูกสาวเขามักจะเข้าข้างผู้หญิงคนนั้นเสมอ ถ้าต่อไปพวกเธอรู้ว่าเป็นสายเลือดเดียวกันแล้วล่ะก็ ฉันคิดว่าไอวี่คงไล่ฉันออกจากบ้านไปนอนข้างถนนและลืมเลือนฉันไปแน่ๆ