หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 928

วันต่อมา ไอรดาลุกจากเตียงและรออยู่นอกห้องเลอศิลป์ เธอยังคงอยากจะโน้มน้าวใจเขาให้ไปตั้งแคมป์กับพวกเขา

เมื่อเลอศิลป์เปิดประตูและกำลังจะออกมาจากห้อง เขาก็เห็นเด็กหญิงยืนอยู่ตรงหน้าเขา

ไม่ต้องบอก เขาก็รู้ว่าเธอต้องการอะไร

แทนที่จะให้โอกาสเธอพูด เขากลับพูดก่อนว่า “เราไปกินข้าวเช้ากันก่อนเถอะ คุณรษิกาน่าจะมาถึงในไม่ช้านี้แล้ว”

เด็กหญิงส่ายหน้า แต่ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไรออกมา เลอศิลป์ก็ตัดบทอีกครั้ง “พ่อต้องไปทำงานตอนนี้แล้ว หนูจะต้องเชื่อฟังคุณรษิกานะ โอเคไหม? ถ้าอยากได้อะไรก็โทรหาพ่อได้เลยนะ”

ก่อนที่ไอรดาจะเปิดปากพูด เขาก็เดินผ่านเธอลงไปข้างล่างทันที

ระหว่างนั้น คติยากำลังเตรียมมื้อเช้าให้พวกเขาอยู่ในห้องทานอาหาร

เมื่อเธอเห็นเขาเดินไปที่ประตูบ้าน เธอก็ถามด้วยความเป็นห่วง “มื้อเช้าพร้อมแล้วนะคะ คุณเลอศิลป์ คุณจะทานข้าวเช้าสักหน่อยก่อนออกไปไหมคะ?”

เลอศิลป์เดินต่อไป “ผมต้องไปก่อนแล้ว อย่าลืมเปิดประตูให้คุณรษิกาด้วย เธอจะมารับไอวี่”

คติยาขมวดคิ้ว เธออยากให้เขาอยู่ทานมื้อเช้าก่อน แต่เขาก็สวมรองเท้าแล้วและดูเหมือนจะรีบออกไปจากบ้าน

เธอมองแผ่นหลังเขาและสงสัยว่าเขากำลังหนีอะไรบางอย่างหรือใครบางคนอยู่ ไม่อย่างนั้น เขาคงจะไม่จากไปอย่างรีบร้อนแบบนี้

ขณะที่เธอกำลังพยายามเรียบเรียงความคิด ไอรดาก็ลงมาข้างล่างพอดี

คติยาตั้งสติได้ในทันที เธอเดินไปหาเด็กน้อยและพาไปห้องทานอาหารเพื่อทานมื้อเช้าด้วยกัน

เมื่อทานไปได้ไม่กี่คำ วิดีโออินเตอร์คอมก็ดังขึ้นมา

คติยาจำที่เลอศิลป์พูดก่อนหน้านี้ได้และรีบไปเปิดประตูทันที

รษิกากับเด็กชายสองคนยืนอยู่ที่หน้าประตูทางเข้า

คติยาทักทายเธออย่างสุภาพ “สวัสดีค่ะ คุณรษิกา”

รษิกาพยักหน้าตอบก่อนจะเหลือบมองไปที่ห้องนั่งเล่น เหมือนกับว่าเธอกำลังมองหาใครบางคนอยู่

เธอไม่แน่ใจว่าชายคนนั้นจะไปร่วมตั้งแคมป์ด้วยกันหรือเปล่าเพราะเธอไม่ได้ถามเขาเลยเมื่อวานนี้ แต่เธอรู้ว่าเธออาจลงเอยด้วยการหนีไปถ้าเขาตัดสินใจจะไปด้วย ขอบคุณพระเจ้าที่เขาไม่ไปกับเรา

รษิกาเองก็ดูเหมือนจะไม่ได้เป็นห่วงอะไร เพราะเธอก็เตรียมของทุกอย่างไว้แล้ว คงไม่มีอะไรแย่มากถึงเด็กหญิงจะลืมเอาของไปสักชิ้นสองชิ้น

“คุณทานข้าวแล้วหรือยังคะ? คุณรษิกา มาทานข้าวกับเราสิคะถ้ายังไม่ได้ทานอะไร” คติยาเชิญเธอไปที่โต๊ะอาหาร

รษิกายิ้ม “ไม่ล่ะค่ะ ขอบคุณนะคะ ฉันเอาของว่างมากินเป็นมื้อเช้าแล้วล่ะ เด็กๆ จะได้กินกันไประหว่างเดินทางไปตั้งแคมป์ด้วย”

จากนั้นเธอก็ก้มหน้ามาถามว่าไอรดาพอใจกับการจัดการมื้อเช้าแบบนี้หรือเปล่า

ไอรดาพยักหน้าโดยไม่คิดทบทวน “หนูจะไปกินมื้อเช้าในรถด้วยค่ะ!”

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอจะไปตั้งแคมป์ ไอรดากระตือรือร้นมากที่จะได้รับประสบการณ์เช่นนี้

คติยาไม่ได้พูดอะไรหลังจากนั้น เธอขึ้นไปข้างบนและเอาอุปกรณ์ตั้งแคมป์ที่เลอศิลป์เตรียมไว้ให้ไอรดาลงมาก่อนจะบอกลาพวกเขา

รษิกาอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าอะไรอยู่ในกระเป๋าบ้างเมื่อยกมันขึ้นไปวางท้ายรถ

เธอรู้สึกว่าอุปกรณ์ที่เลอศิลป์เตรียมไปให้ไอรดานั้นหนักมากเป็นพิเศษ นี่เป็นเพราะฉันเองหรือว่ากระเป๋านี่มันหนักมากเกินไปจริงๆ?