หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 933

ไอรดาสับสนมาก แต่เธอก็ยังคงยิ้มอย่างไร้เดียงสา เพราะเธอรู้ว่ารษิกากำลังชื่นชมเธออยู่ จากนั้น เด็กหญิงก็ดึงมือตัวเองกลับมาทันทีอย่างว่าง่าย

เวลาต่อมา รษิกาก็หยิบเครื่องไม้เครื่องมือที่เธอเตรียมมาด้วยและค่อยๆ ตักดอกไม้สีเหลืองพร้อมกับรากของมันออกมาจากพื้นดิน

ไอรดาเอียงคอไปด้านหนึ่ง เธอสับสนกับสิ่งที่เธอได้เห็น

“สำหรับสมุนไพรทางการแพทย์แบบนี้ เราควรจะต้องเก็บรากของมันมาด้วยจ้ะ” รษิกาอธิบายให้เด็กน้อยฟัง

เมื่อได้ยินอย่างนั้น เด็กหญิงก็พยักหน้าแม้ว่าจะไม่เข้าใจคำพูดของรษิกาทั้งหมดก็ตาม

ตอนนี้ไอรดารู้แล้วว่ารษิกากำลังมองหาดอกไม้ประเภทไหนอยู่ เด็กน้อยจึงลุกขึ้นเดินตระเวณไปทั่วพื้นที่นั้น

ไอรดาสำรวจอยู่ไม่นานก็เจอพื้นที่ขนาดใหญ่ที่มีดอกไม้เหล่านั้นมากมาย รษิกาจึงเก็บดอกไม้เหล่านั้นมาเพิ่มเพื่อเอาไปรักษาไว้

ไม่นานนักก็ถึงเวลาเที่ยง เด็กๆ ดูจะหิวกันแล้วเพราะเดินช้าลงไปมาก

พอเห็นอย่างนั้น รษิกาก็พาพวกเด็กๆ กลับไปที่เต็นท์เพื่อเตรียมอาหารให้พวกเขา

เธอเคยตื่นแต่เช้ามาทำอาหารมากมายหลายอย่างให้เด็กๆ ได้เลือกทาน

สายตาของเด็กๆ ที่มองอาหารในจานซึ่งเธอเป็นคนเตรียมไว้ให้ ทำให้เธอยิ้มออกมาอย่างสุขใจ

“ไอวี่ นี่ของเธอนะ” เบนนี่กล่าวขณะหยิบขนมออกมาจากกระเป๋าของเขา

ไอรดายิ้มกว้างขณะที่รับขนมมาจากเบนนี่ “ขอบใจนะเบนนี่”

เช่นเดียวกันกับอชิ เขาเองก็หยิบขนมมากมายออกมาจากกระเป๋าและกองมันไว้ต่อหน้าไอรดา

พ่อคิดอะไรของพ่ออยู่เนี่ย? พ่อเตรียมแต่อุปกรณ์ต่างๆ แต่ไม่มีขนมหรืออาหารอะไรให้ไอวี่เลย โชคดีนะที่เราคิดไว้และเตรียมมาให้เธอบ้าง

เมื่อเห็นว่าเด็กๆ จะต้องทานขนมกันจนอิ่มแน่ๆ รษิกาจึงรีบห้ามพวกเขาไว้โดยพูดว่า “อย่าเพิ่งกินขนมมากนะ แม่กำลังทำบาร์บีคิวให้พวกหนูกัน”

ทันทีที่เด็กๆ ได้ยินคำว่า “บาร์บีคิว” พวกเขาก็วางขนมลงทันทีและหันมาจ้องมองตะแกรงย่างอาหารที่รษิกาถืออยู่ในมือ

ไอรดารับเนื้อแกะเสียบไม้เหล่านั้นมา จากนั้นก็ละสายตาจากอาหารไปมองรษิกาที่กำลังย่างอาหารเหล่านี้ให้พวกเขาอยู่

“คุณรษิกาคะ!” ไอรดาร้องเรียกและถือเนื้อแกะเสียบไม้ไปใกล้ปากของรษิกา ก่อนจะจ้องมองหญิงสาวด้วยดวงตาเป็นประกาย

รษิกาใจละลายเมื่อเห็นเนื้อแกะเสียบไม้ที่อยู่ตรงหน้าเธอ “ขอบใจนะจ๊ะ ไอวี่”

หลังจากไอรดาป้อนรษิกาเสร็จแล้ว เธอก็หยิบเนื้อแกะเสียบไม้อีกอันที่ได้มาจากเด็กชายแล้วกินมันเอง

บรรยากาศในตอนนั้นกลมเกลียวกันมากขณะที่ทั้งสี่คุยกันและหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน

ระหว่างนั้น รถสีดำก็ค่อยๆ เข้าไปจอดที่ถนนซึ่งห่างจากทุ่งตรงนั้น

คนที่นั่งอยู่ในรถคืออัญชสาที่กำลังเดือดดาล เธอมองคนทั้งสี่กำลังคุยกันผ่านกระจกรถ

คนนอกคงคิดว่าพวกเขาเป็นครอบครัวเดียวกันถ้าได้เห็นภาพนี้ นังบ้ารษิกา! กล้าดียังไงถึงบอกว่าไม่อยากจะกลับมาในตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์อยู่แล้ว? มันเป็นไปไม่ได้หรอก ถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ทำไมรษิกาถึงได้ดูแลไอวี่เป็นอย่างดีทั้งที่ไม่รู้ว่าแม่แท้ๆ ของไอวี่เป็นใคร?