หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 942

“คุณรษิกา…” ไอรดาที่อยู่ในอ้อมแขนของรษิกาเรียกออกมาอย่างอ่อนแรง

รษิกาลูบแก้มของเธอและยืนยันกับเธอไปว่า “ไม่เอาน่า หนูจะไม่ปวดท้องมากอีกต่อไปหลังจากดื่มยานี้แล้วนะจ๊ะ”

เป็นธรรมดาที่ไอรดาจะเชื่อเธอและเอนตัวมาดื่มยา

ไอรดาขมวดคิ้วทันทีที่จิบยาเข้าไป

รษิกาจ่อแก้วไว้ใกล้ริมฝีปากเด็กหญิง แต่เด็กหญิงก็ไม่ยอมเปิดปากดื่มอีกครั้ง

ตั้งแต่ไอรดาเป็นเด็ก เธอก็มักจะกินยาเม็ดหรือไม่ก็ฉีดยาเข้าเส้นหากว่าเธอป่วย เธอจึงแทบไม่เคยได้ดื่มยาแผนโบราณมาก่อน

ดังนั้น ไอรดาจึงทนกับรสชาติขมไม่ไหว

ขณะที่รษิกากำลังเป็นห่วงว่าเธอจะทำให้ไอรดาดื่มยาหมดได้ไหม อชิก็เดินเข้ามา

“เร็วเข้า ดื่มยาให้หมด ไอวี่ พอดื่มยาหมดแล้วฉันจะให้ลูกอมเธอ!”

เขาย่อตัวลงนั่งตรงหน้าไอรดาและกำมือโบกไปมาต่อหน้าเธอ

ไอรดาลังเล เธอมองอชิอยู่พักหนึ่งก่อนจะเปิดปากดื่มยาเข้าไป จากนั้นก็หันไปมองอชิอีกทีอย่างคาดหวัง

อชิเกาจมูกอย่างเขินอายและพูดว่า “ก่อนหน้านี้เรากินลูกอมจนหมดไปแล้ว”

เขาไม่มีทางเลือกนอกจากต้องโกหกไอรดาไปเมื่อครู่ ไม่อย่างนั้น เธอก็จะไม่ยอมดื่มยาจนหมด

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ไอรดาก็ไม่พอใจเล็กน้อย แต่เธอรู้ว่าเด็กชายทำเพื่อสุขภาพของเธอ ดังนั้นเธอจึงตั้งสติใหม่และยิ้มให้อชิ

ตอนนั้นเองที่อชิถอนหายใจโล่งอกและหันไปตรวจดูเบนนี่

มันง่ายมากกว่าเมื่อให้เบนนี่ดื่มยา

ตั้งแต่เด็ก อชิกับเบนนี่มักจะไปอยู่กันที่สถาบันวิจัย พวกเขาได้ลองชิมยาสมุนไพรมามากมายราวกับว่าพวกมันเป็นขนม

สมุนไพรหลายๆ อย่างมีรสขมมากกว่ายาที่พวกเขาดื่มในตอนนี้

รษิกาคอยสังเกตดูอาการของเบนนี่และไอรดาอย่างประหม่าหลังจากที่พวกเขาดื่มยาเข้าไป

“หนูสองคนรู้สึกยังไงบ้าง?” รษิกาถามด้วยความเป็นห่วงขณะที่เธอไม่เห็นว่ามีอะไรผิดปกติกับพวกเขาหลังจากผ่านเวลาไปสักพักแล้ว

ใจของรษิกาปวดร้าวขณะที่ยีผมเด็กชายและพูดว่า “ลูกก็เหมือนกัน ไม่ต้องทำตัวแข็งแกร่งต่อหน้าแม่หรอกนะ”

เช่นนั้นแล้ว รษิกาจึงดึงตัวเบนนี่เข้ามาในอ้อมแขนเธอมากขึ้น

“เราจะขับรถกลับไปในเมือง และมันอาจจะใช้เวลาสักหน่อย ถ้าใครปวดท้องก็ต้องบอกให้แม่รู้นะ อย่าอดกลั้นเอาไว้คนเดียว”

เด็กๆ พยักหน้าอย่างว่าง่าย

พวกเขาออกจากเต็นท์แต่ไม่มีเวลาจะเก็บข้าวของ

รษิกาบอกอชิให้ไปเอาสมุนไพรที่เธอเก็บมาเมื่อครู่นี้ จากนั้นก็ตรงไปที่รถและขับเข้าเมืองไป

อย่างไรก็ตาม รษิการู้สึกเสียใจเมื่อเธอกำลังเลี้ยวรถ เธอไม่น่ามาตั้งแคมป์ที่นี่เลย

ถนนนั้นแคบมากๆ

หากรษิกามีเวลามากกว่านี้ เธอคงจะเลี้ยวรถและออกจากที่นั่นได้

แต่ตอนนี้เธอคิดไม่ออกและไม่สามารถเลี้ยวรถได้อย่างสงบเลย