หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 954

หลังจากที่อชิ เบนนี่ และไอรดาหลับไปแล้ว รษิกาก็ปิดโคมไฟกลางคืนดวงเล็กๆ ในเต็นท์

ส่งผลให้เต็นท์มืดสนิทในตอนนั้น และเธอไม่รู้ว่าเลอศิลป์หลับอยู่อีกด้านหนึ่งหรือไม่

ฉันไม่ได้ยินการเคลื่อนไหวใดๆ มาเป็นเวลานานแล้ว เขาคงหลับไปแล้ว

เมื่อคิดเช่นนั้น รษิกาก็ลุกขึ้นอย่างเงียบๆ และออกจากเต็นท์ เธอนั่งอยู่ข้างนอกภายใต้แสงจันทร์เพียงลำพังพลางจ้องมองไปในอากาศอย่างว่างเปล่า

อากาศดีมากในช่วงสองวันที่ผ่านมา พระจันทร์ส่องแสงเจิดจ้า แต่บนท้องฟ้ามีดาวไม่มากนัก

ด้วยเหตุผลด้านความปลอดภัย เลอศิลป์จึงเปิดไฟหน้ารถเพื่อให้แสงสว่างไปยังบริเวณโดยรอบเต็นท์และทำให้ดูเหมือนแสงสว่างตอนกลางวัน

ขณะที่รษิกามองดูทิวทัศน์รอบตัวเธอ จิตใจของเธอก็ค่อยๆ ล่องลอยไป

วันนี้เกิดเรื่องมากมายเกินไป

ในตอนแรกเด็กๆ ติดเชื้อแบคทีเรียอย่างกะทันหัน จากนั้นเธอก็ไปจบลงที่เต็นท์เดียวกับเลอศิลป์อย่างอธิบายไม่ถูก

เหตุการณ์ทั้งสองทำให้อารมณ์ของเธอมีแต่ความยุ่งวุ่นวาย

ในขณะที่เธอกำลังวอกแวก เสียงการเคลื่อนไหวก็ดังขึ้นข้างหลังเธออย่างกะทันหัน

เธอสะดุ้งด้วยความหวาดกลัวและหันไปด้านหลัง ร่างกายของเธอตึงเครียด และพร้อมที่จะปกป้องตัวเองทุกเวลา

เมื่อมองเห็นคนที่อยู่ข้างหลังเธอ เธอก็ค่อยๆ ผ่อนคลายความระมัดระวัง

“คุณมานั่งคิดอะไรอยู่ข้างนอกนี้แทนที่จะนอนในเวลานี้?”

เลอศิลป์ก้าวออกจากเต็นท์และมองผู้หญิงตรงหน้าเขาพลางขมวดคิ้ว

อันที่จริง เธอก็พูดกับเขาแบบนั้นได้เหมือนกัน

ก่อนหน้านี้ เขาได้ยินเสียงกรอบแกรบโดยไม่คาดคิด ซึ่งเป็นสัญญาณว่ามีคนเดินออกจากเต็นท์อีกด้าน และคิดว่ารษิกาคงจะกลับมาในไม่ช้า

เขาประหลาดใจที่เขาไม่ได้ยินการเคลื่อนไหวใดๆ หลังจากรอมาระยะหนึ่งแล้ว

ด้วยความเป็นห่วงเขาจึงออกมาตรวจดูเธอ

ฉันไม่สามารถตอบเขาได้อย่างตรงไปตรงมาและบอกว่าฉันออกมาเพราะนอนไม่หลับในเมื่อเขาอยู่ในเต็นท์ใช่ไหม?

อย่างไรก็ตาม รษิกาส่ายหัวปฏิเสธ “นั่นเป็นไปไม่ได้หรอก ฉันคุ้นเคยกับแบคทีเรียชนิดนี้ มันไม่ได้มีอยู่ตามธรรมชาติและถูกสร้างขึ้น โดยทั่วไปจะใช้เฉพาะในห้องแล็บเท่านั้นและจะไม่ปรากฏในป่าแน่ๆ”

หลังจากเธอออกความเห็น สายตาของเลอศิลป์ก็หมองลง “คุณจะหมายความว่า…”

“ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันเป็นการตั้งใจจะทำร้ายกัน ไม่งั้นแบคทีเรียชนิดนี้จะไม่มาอยู่ในในป่าและปนไปในน้ำของเรา!” รษิกายืนยันอย่างหนักแน่น

ในตอนแรก เธอเพียงต้องการหาข้อแก้ตัวในการหลีกเลี่ยง แต่เธอก็กลายเป็นคนเคร่งขรึมอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เมื่อพูดถึงการติดเชื้อแบคทีเรีย

“แม้แต่ผู้ใหญ่ก็ไม่สามารถทนต่ออาการของแบคทีเรียชนิดนี้ได้ ไม่ต้องพูดถึงเด็กสองคนเลย ถ้าไม่ใช่เพราะคุณมาส่งยาได้ทันเวลา ฉันก็ไม่รู้ว่าเบนนี่กับไอวี่จะอดทนได้นานแค่ไหน”

ภาพที่เบนนี่และไอรดาเผชิญกับความเจ็บปวดรวดร้าวแวบขึ้นมาในใจของเธอ และดวงตาของเธอก็ลุกโชนด้วยความโกรธ

ใครกันที่โหดเหี้ยมพอที่จะทำเรื่องเลวร้ายเช่นนี้กับเด็กสองสามคน?

เลอศิลป์เข้าใจเหตุการณ์ทั้งหมดได้ชัดเจนขึ้น ใบหน้าของเขาดำทมึฬราวกับฟ้าคำราม และเสียงของเขาก็เย็นชาเป็นน้ำแข็ง

“หากเป็นเช่นนั้นจริงๆ ฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปจะจับคนร้ายที่แอบเอาแบคทีเรียมาใส่ในน้ำ ถึงจะต้องพลิกแผ่นดินหาตัวคนคนนั้นก็เถอะ!”