หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 955

รษิกาไม่แปลกใจเลยกับคำพูดของเลอศิลป์

ท้ายที่สุดแล้ว คนร้ายที่เติมแบคทีเรียลงในน้ำของเด็กทำให้ไอรดาต้องทนทุกข์ทรมานอย่างหนัก

เมื่อพิจารณาถึงความสำคัญที่ไอรดามีต่อชายคนนั้น มันเป็นเรื่องธรรมดาที่เขามุ่งมั่นที่จะลงโทษคนที่ทำเช่นนี้

“คุณยังไม่คิดจะเปลี่ยนใจถึงจะมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นหรือ?” จู่ๆ เลอศิลป์ก็ถามอย่างไม่สมเหตุสมผลเลย

ความคิดของรษิกายังคงวนเวียนอยู่กับเรื่องคนร้ายที่เอาเชื้อแบคทีเรียมาใส่ในน้ำของเด็กๆ ดังนั้นเธอจึงค่อนข้างงุนงงเมื่อได้ยินคำถามนั้น

เลอศิลป์กล่าวเสริมโดยไม่ต้องรอคำตอบของเธอว่า “เบนนี่เรียกหาพ่อของเขาในขณะที่อยู่ในสภาพที่แทบไม่รู้สึกตัว ถ้าผมจำไม่ผิด เรื่องแบบนี้เคยเกิดขึ้นมาก่อน”

ย้อนกลับไปตอนนั้น พวกเขาทั้งหมดติดเชื้อแบคทีเรียมาจากไอรดา อชิและเบนนี่คันไปทั่วตัวก่อนที่จะมีไข้สูง

เมื่อเบนนี่หมดสติเขาก็เรียกหาพ่อด้วยเสียงพึมพำ

เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนั้น หัวใจของรษิกาก็บีบแน่น เธอกัดฟันและตอบโต้ว่า “เขาขาดความรักแบบพ่อมานานแล้ว มันจึงเป็นเรื่องธรรมดามาก”

แม้จะรู้ว่าเบนนี่แค่ละเมอในขณะที่เขาหลับ แต่เธอก็อดรู้สึกผิดไม่ได้

เธอคิดไปว่าชายคนนั้นถามคำถามนั้นกับเธออย่างกะทันหันเช่นนี้เป็นเพราะเขาค้นพบความลับของเธอ

แต่แล้วคำพูดต่อมาที่หลุดจากปากของเขาก็ทำให้เธอไม่ทันตั้งตัว

“นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงพูดถึงเรื่องนี้ คุณก็เห็นว่าพวกเขาโหยหาความรักจากพ่อมากแค่ไหน แต่คุณยังคิดจะกันพวกเขาจากความรักแบบนี้ต่อไปเหรอ?”

ขณะที่พูดอย่างนั้น เลอศิลป์ก็จ้องมองเธออย่างเปี่ยมความหมาย

ไม่จำเป็นต้องให้เขาอธิบายเพิ่มเติม รษิกาก็เข้าใจได้ทันที

กล่าวอีกนัยหนึ่ง เขาบอกเธออ้อมๆ ว่าเขาเต็มใจที่จะเป็นพ่อของอชิและเบนนี่ จึงขอความเห็นจากเธอในเรื่องนี้

เขาถามคำถามคล้ายๆ กันนี้มานับครั้งไม่ถ้วน แต่เธอก็ยังตื่นตระหนกเช่นเคย

ดวงตาของเธอจับจ้องชายที่อยู่ข้างๆ เธอครู่หนึ่งก่อนที่จะรีบหลบสายตา

“ฉันไม่ใช่คนเดียวที่จะตัดสินใจในเรื่องนี้ ฉันจะเคารพความคิดเห็นของพวกเขา”

แม้ว่าเธอจะนอนอยู่ในเต็นท์ แต่เธอก็ไม่รู้สึกง่วง

เธอไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับคำถามนั้นของเลอศิลป์ได้อย่างไร เธอต้องหาข้อแก้ตัวไปอย่างสุ่มๆ และสุดท้ายก็ต้องกลับเข้าไปในเต็นท์เพื่อหลีกเลี่ยงเขา

ก่อนหน้านี้เธอออกจากเต็นท์เพื่อหลีกเลี่ยงเขา

แต่เธอก็กลับเข้ามาทันทีด้วยเหตุผลเดียวกัน

เมื่อคิดถึงเรื่องนั้น เธอก็อดไม่ได้ที่จะพบว่าการกระทำของเธอมันตลด

มาลองคิดอีกที เลอศิลป์อาจจะรู้ว่าทำไมฉันจึงเข้าๆ ออกๆ จากเต็นท์ ฉันอยากรู้จังว่าตอนนี้เขาคิดอะไรอยู่...

เมื่อนึกถึงความเป็นไปได้ที่เขาอาจจะเข้ามาในเต็นท์อีกครั้ง หัวใจของเธอก็จุกอยู่ในลำคอ

น่าแปลกที่ไม่มีการเคลื่อนไหวจากภายนอก แม้ว่าเธอจะรอมาโดยไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้วก็ตาม

ในที่สุดเธอก็เริ่มง่วงนอน และเธอก็ผล็อยหลับไป