หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 976

ครึ่งชั่วโมงต่อมา รถของศศิตาก็ค่อยๆ เคลื่อนเข้าไปจอดที่ทางเข้าบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์

เมื่อถึงเวลานั้น ไอรดาซึ่งนั่งอยู่เบาะหลังก็เงียบไป

ศศิตาถอนหายใจด้วยความโล่งอกเพราะเธอคิดว่าในที่สุดไอรดาก็หยุดร้องไห้แล้วหลังจากร้องมาตลอดทางกลับบ้าน

แล้วเธอก็ต้องประหลาดใจเมื่อเห็นว่าใบหน้าของไอรดายังคงเต็มไปด้วยน้ำตาเมื่อเธอเปิดประตูรถ

ไอรดาเหนื่อยจากการร้องไห้มาตลอด แต่เธอยังคงสะอื้นอยู่เงียบๆ

เมื่อเห็นศศิตาเปิดประตู ไอรดาก็ไม่หันหน้าไปทางศศิตาด้วยซ้ำ

ศศิตาปวดใจเมื่อเห็นหลานสาวสะอื้นอยู่เงียบๆ เช่นนั้น

เธอเอื้อมไปอุ้มไอรดาไว้ในอ้อมแขนและปลอบใจอย่างหมดหนทาง “ทำไมถึงยังร้องไห้อยู่ล่ะ? หนูชอบรษิกามากขนาดนั้นเลยเหรอ? ย่าดูแลหนูไม่ดีพอหรือไง?”

ไอรดาส่ายหัว

ใจของศศิตาจมดิ่งลงเมื่อเธอเห็นแบบนั้น ไอวี่กลายเป็นเด็กหัวรั้นเพราะรษิกาหรือเปล่า? เด็กน้อยคนนี้ไม่ต้องการฉันอีกต่อไปแล้วสินะ

ความโกรธของเธอที่มีต่อรษิกาก็รุนแรงขึ้น

ตอนที่ศศิตากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง จู่ๆ ไอรดาก็โอบแขนของเธอไว้รอบคอของศศิตา

เธอใช้การกระทำของเธอเพื่อแสดงให้ศศิตารู้ว่าเธอยังรักย่าคนนี้อยู่

เมื่อสังเกตเห็นท่าทางแบบนี้ ศศิตาก็รู้สึกดีขึ้นและสีหน้าของเธอก็อ่อนลง

ขณะที่เช็ดน้ำตาออกจากแก้มของไอรดา ศศิตาก็พูดว่า “ฟังย่านะ โอเคไหม? ในเมื่อเธอไม่ต้องการหนู เราก็จะไล่เธอไป!”

ย้อนกลับไปตอนนั้น การตัดสินใจอันโหดร้ายของรษิกาที่ละทิ้งไอรดาไปถือเป็นสิ่งที่ติดค้างในใจศศิตามาโดยตลอด

ไอรดาไม่รู้ว่าศศิตากำลังพูดถึงอะไร เธอคิดว่าศศิตาพูดไม่ดีถึงรษิกา และเธอก็เริ่มร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้ง

เลอศิลป์ขมวดคิ้วและยื่นมือออกไปจะอุ้มไอรดา

ศศิตาตอบสนองไม่ทัน เธอจึงไม่ปล่อยไอรดาทันที ในขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกผิด

ในไม่ช้า เสียงสะอื้นของไอรดาก็ดังขึ้น และเธอก็เริ่มดิ้นรนที่จะหลุดพ้นจากอ้อมแขนของย่า

ในที่สุด ศศิตาก็ตั้งสติได้และเห็นหลานสาวของเธอดิ้นรนอยู่ในอ้อมแขน เธอเสียใจมากจึงทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาโดยที่ไอรดายังอยู่ในอ้อมแขนของเธอ

“หนูต้องการพ่อ!” ไอรดาร้องไห้และจ้องมองเลอศิลป์

เลอศิลป์ยืนอยู่ตรงที่เดิมและพูดว่า "ไม่ว่าแม่จะโกรธแค่ไหน แม่ก็มาลงที่ผมได้ ไอวี่กำลังไม่สบายใจ ผมขอแนะนำให้แม่ส่งเธอมาให้ผมเถอะครับ”

ไม่จำเป็นต้องพูดก็รู้ได้ว่าหัวใจของศศิตาเจ็บปวดมากแค่ไหน

เธอปล่อยไอรดาไปได้ แต่เธอไม่อยากยอมรับความจริงที่ว่าหลานสาวของเธอกำลังต่อสู้อย่างหนักเพื่อหลุดพ้นจากอ้อมแขนของเธอ เมื่อคิดถึงความผูกพันที่ไอรดามีต่อรษิกา ก็ทำให้ความโกรธของเธอเพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ