หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 987

ศศิตาเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น

บ่ายวันนั้น อัญชสาปรากฏตัวที่ประตูบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์

คติยาจ้องมองอัญชสาผ่านหน้าจอวิดีโออินเตอร์คอม เมื่อนึกถึงคำแนะนำของเลอศิลป์ เธอจึงปล่อยให้อัญชสาเข้ามา

อัญชสาถือกระติกเก็บความร้อนอยู่ในมือ และเธอก็มุ่งหน้าไปยังบันไดทันทีที่เดินเข้าไป

“คุณอัญชสา” คติยาร้องออกมา อยากบอกเธอว่าเลอศิลป์กำลังทำงานอยู่และไม่ควรขึ้นไปรบกวนเขา

แต่เธอก็ต้องประหลาดใจเมื่ออัญชสาทำราวกับว่าเธอไม่มีตัวตนและเดินตรงขึ้นไปชั้นบนทันที

ขณะที่คติยามองอัญชสาเดินไป ความคิดของเธอก็เบนไปหารษิกาโดยไม่ได้ตั้งใจ

มันก็เหมือนกับที่ฉันคิด เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว คุณรษิกายังเป็นคนดีกว่ามาก

เธอถอนหายใจแล้วรีบตามอัญชสาไปอย่างรวดเร็ว

อัญชสาเดินขึ้นไปที่ประตูห้องนอนของเลอศิลป์ เธอยกมือขึ้นเคาะประตูแล้วเข้าไปในห้องโดยไม่รอคำตอบ

“เลอศิลป์…” เธอเลิกคิ้วทันทีเมื่อเห็นเขานั่งอยู่บนเตียงและทำงาน “ทำไมคุณถึงตื่นอยู่ล่ะคะ? คุณศศิตาบอกฉันว่าคุณกำลังพักผ่อน”

เลอศิลป์กำลังอ่านอีเมลของเขาอยู่ เมื่อเขาได้ยินสิ่งที่เธอพูด เขาก็เงยหน้าขึ้นมองอย่างหมดความอดทนและจ้องมองเธอ

“ถ้าผมพักผ่อนอยู่ มันหมายความว่าคุณสามารถบุกเข้ามาแบบนี้ได้เหรอ?”

การโต้ตอบของเขาทำให้เธอพูดไม่ออก หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็อธิบายอย่างรู้สึกผิดว่า “ฉันแค่เป็นห่วงคุณหลังจากได้ยินคุณศศิตาบอกว่าคุณรู้สึกไม่ค่อยสบาย”

หลังจากพูดอย่างนั้น เธอก็สงบสติอารมณ์และเข้าหาเขาด้วยสีหน้ากังวล จากนั้นเธอก็เปิดกล่องอาหารเก็บความร้อน

“ฉันทำน้ำซุปนี้เมื่อตอนบ่ายหลังจากที่รู้ว่าคุณป่วย ลองชิมดูสิคะ”

ขณะที่เธอพูดเธอก็ส่งน้ำซุปให้เขา

อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้ละสายตาจากเธอเลยในขณะที่เขาตอบว่า “ไม่เป็นไร ขอบคุณ ผมกินข้าวเที่ยงแล้ว”

ฉันแค่พูดความจริง นอกจากนั้น ยังเป็นเพราะฉันเห็นว่าคุณเลอศิลป์เองก็ไม่สนใจเธอเลย หากเป็นอย่างนี้เกรงว่าบรรยากาศจะตึงเครียดมาก

เมื่อสัมผัสได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของบรรยากาศรอบตัวเขา เธอจึงหยุดพูดอย่างรวดเร็ว

"ผมเหนื่อยแล้ว ผมจะไปนอนก่อน”

เลอศิลป์วางโทรศัพท์ลงแล้วกวาดตามองผู้หญิงสองคนที่อยู่ในห้อง

"คุณอัญชสา ให้ฉันพาคุณลงไปพักผ่อนข้างล่างก่อนดีไหมคะ?” คติยารีบพูดขึ้น

ไม่จำเป็นต้องพูดก็รู้ว่าอัญชสาไม่เต็มใจที่จะจากไปแบบนั้น

อย่างไรก็ตาม เลอศิลป์ล้มนอนบนเตียงโดยหันหลังให้พวกเธอ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่อยากพูดคุยกับพวกเธออีกต่อไป

เมื่อเห็นเช่นนั้น อัญชสาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเดินตามคติยาออกจากห้องไป

พออยู่นอกห้อง คติยาก็ก้าวออกไปด้วยความเคารพเพื่อให้อัญชสาเดินออกไปก่อน

ขณะที่อัญชสาเดินผ่านเธอ คติยาก็สัมผัสได้ชัดเจนว่าอัญชสามองเธอด้วยท่าทางไม่พอใจ