หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 986

ขณะที่เรื่องนั้นเกิดขึ้น ไกรสรยังได้แจ้งศศิตาด้วยว่าเลอศิลป์ไม่สบาย

แม้ว่าเธอเคยทะเลาะกับเลอศิลป์มาก่อน แต่เธอก็ยังตัดสินใจไปดูลูกชายของเธอเป็นการส่วนตัวเมื่อทราบอาการของเขา

“คุณศศิตา”

เมื่อคติยาเห็นศศิตาเดินผ่านประตูไป เธอก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงครั้งล่าสุดที่คู่แม่ลูกทะเลาะกัน เธอลังเลและสงสัยว่าจะปล่อยให้ศศิตาขึ้นไปข้างบนหรือไม่

เป็นธรรมดาที่ศศิตาจะไม่สนใจกับความลังเลของเธอ “เลอศิลป์อยู่ในห้องของเขาหรือเปล่า?”

คติยาพยักหน้า “เขาไม่สบายและกำลังพักผ่อน เอาอย่างนี้ไหมคะ…"

ก่อนที่เธอจะพูดจบประโยค ศศิตาก็ขัดจังหวะอย่างไม่อดทน “ลูกชายของฉันป่วย ในฐานะแม่ของเขา แน่นอนว่าฉันอยากเจอเขา”

จากนั้นเธอก็เดินขึ้นไปข้างบน

คติยาไม่กล้าห้ามเธอ และทำได้เพียงตามหลังอย่างเชื่องช้า

ในห้องนอน เลอศิลป์คิดว่าคติยามาตรวจดูเขาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู

“เข้ามา” เขาตอบรับด้วยเสียงแผ่วเบา

ไม่นานประตูก็เปิดออก และเขาก็ได้ยินเสียงแม่ดังขึ้น “แม่ได้ยินจากคุณหมอไกรสรว่าลูกป่วย ลูกเป็นยังไงบ้าง?”

คิ้วของเลอศิลป์ขมวดเข้าหากันอย่างรวดเร็วขณะที่เขาหันไปทางต้นเสียง

เมื่อถึงเวลานั้น ศศิตาก็เดินไปที่เตียงของเขาแล้ว เธอดึงเก้าอี้ออกมาแล้วนั่งลงพร้อมกับขมวดคิ้ว

“หมอไกรสรบอกว่าเป็นเพราะลูกทำงานหนักเกินไป เขายังบอกด้วยว่ามีบางอย่างรบกวนใจลูก เป็นเพราะรษิกาหรือเปล่า? อะไรทำให้เธอคุ้มค่ากับความกังวลของลูกน่ะ? ย้อนกลับไปตอนนั้น รษิกาจากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ เธอจากไปตั้งหกปี เธอเคยคำนึงถึงความรู้สึกของลูกบ้างไหม” ศศิตาพูดพลางมีสีหน้าสงสัยอย่างยิ่ง

เลอศิลป์ไม่กล้าโต้เถียงกับเธอและตอบเพียงว่า “แม่คิดมากไป ผมแค่เหนื่อยนิดหน่อย ผมอยากนอน”

หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็ไม่สนใจเธอและหลับตาลง

ศศิตาเห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขาพยายามหลีกเลี่ยงหัวข้อนี้ และความโกรธก็เพิ่มขึ้นภายในตัวเธอ

ตอนที่เธอกลับมาที่ห้องนอน เลอศิลป์ก็ลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงและทำงานอยู่

หัวใจของคติยาดิ่งลง "คุณเลอศิลป์คะ คุณควรพักผ่อนนะคะ”

เขาเงยหน้าขึ้นและมองดูเธอ “ไม่จำเป็น ผมนอนหลับมานานและเพียงพอแล้ว”

เมื่อรู้ว่าเธอไม่สามารถเปลี่ยนใจเขาได้ คติยาจึงเงียบไป

หลังจากนั้นไม่นานเธอก็นึกถึงบางสิ่งบางอย่างและพูดอย่างลังเลว่า “คุณศศิตาบอกว่าอยากให้คุณอัญชสาแวะมา ถ้าเธอมา...”

ฉันควรให้เธอเข้ามาหรือขอให้เธอออกไป?

เลอศิลป์รู้ว่าหญิงสาวกำลังคิดอะไรอยู่ เขาขมวดคิ้วและเงียบไปหลายวินาที ก่อนจะตอบว่า “ปล่อยให้เธออยู่ไปเถอะ”

เห็นได้ชัดเจนว่าแม่หงุดหงิดกับท่าทีของฉัน ถ้าฉันไม่อดทนกับสิ่งที่แม่ต้องการสักหน่อย ฉันกลัวว่าแม่จะไปก่อปัญหาให้รษิกาอีก

หลังจากได้รับคำตอบที่ชัดเจน คติยาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและออกจากห้องไป