หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 985

ไอรดายังคงรู้สึกไม่ดีเมื่อเธอมาถึงโรงเรียนอนุบาล

เมื่อก่อน เธอมักจะมองหาอชิกับเบนนี่ในช่วงพักเพื่อที่พวกเขาจะได้เล่นด้วยกัน

อย่างไรก็ตาม ในวันนั้น เด็กชายทั้งสองรออยู่นานแต่ไม่เห็นไอรดาเดินเข้ามาหาพวกเขา

ดังนั้นพวกเขาจึงเข้าไปหาเธอแล้วพูดว่า “มาเล่นเกมกันเถอะไอวี่!”

ดวงตาของเธอแดงขึ้นขณะที่ส่ายหัวอย่างอ่อนแรง

เมื่อเห็นเช่นนั้น อชิและเบนนี่ก็เปลี่ยนหน้าตากังวลกัน "เกิดอะไรขึ้น? มีคนรังแกเธอหรือเปล่า?”

ไอรดาส่ายหัวอีกครั้ง ภาพของเลอศิลป์ที่ดูอาการไม่ดีผุดขึ้นมาในใจของเธอ

พ่อป่วย...

ทันใดนั้น ความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัวของเธอ และดวงตาของเธอก็เป็นประกายขึ้น เธอเหลือบมองเด็กชายสองคนที่อยู่ข้างๆ

อชิและเบนนี่ยังคงมองเธออย่างกังวล เมื่อพวกเขาเห็นเธอจ้องมองพวกเขาอย่างครุ่นคิด พวกเขาก็สับสน

ชั่วครู่ต่อมา พวกเขาได้ยินไอรดาพูดด้วยน้ำเสียงน่ารักของเธอว่า “พ่อ...”

เธอดูราวกับว่ากำลังจะน้ำตาไหล

สีหน้าของเด็กๆ เปลี่ยนไปอย่างรุนแรง และพวกเขาก็จ้องมองเธออย่างจริงจัง

ไอรดามองพวกเขาอย่างน่าสงสาร เธอพูดต่อ “พ่อไม่สบาย แต่พ่อไม่ยอมให้ฉันอยู่ดูแลเขาที่บ้าน”

หน้าอกของอชิและเบนนี่แน่นขึ้นเมื่อได้ยินว่าเลอศิลป์ไม่สบาย พวกเขารีบถามว่า “เขาเป็นยังไงบ้าง? ทำไมจู่ๆ เขาถึงป่วยล่ะ?”

“ฉันคิดว่าพ่อเป็นไข้หวัดใหญ่ แต่พ่อตัวร้อนมากๆ เลย ฉันอยากดูแลพ่อ แต่พ่อบอกว่าฉันจะติดหวัดจากพ่อเลยไม่ยอมให้เข้าไป” ไอรดาตอบ

อชิและเบนนี่มองหน้ากัน โดยตระหนักว่าเลอศิลป์กำลังเป็นไข้

ดูจากท่าทางที่ไอวี่กังวล เขาก็คงจะมีไข้สูงแน่ๆ

ฉันยังไม่รู้ว่าแม่คิดจะทำอะไร หากแม่ยืนยันจะหลีกเลี่ยงพ่อกับไอวี่ สิ่งที่ฉันพูดไปก็จะจบลงด้วยความผิดหวังอีกครั้งสำหรับไอวี่

ในที่สุดรอยยิ้มจางๆ ก็กระจายไปทั่วริมฝีปากของไอรดา

ไม่ต้องบอกไอรดาก็รู้ว่ารษิกาเป็นหมอที่ดีที่สามารถรักษาพ่อของเธอได้ในเวลาอันรวดเร็ว

ถ้าคุณรษิกาไปรักษาพ่อ ฉันก็จะได้เจอเธอ!

เธอเริ่มมีพลังใจมากขึ้น และหัวใจของเธอก็เต็มไปด้วยความคาดหวัง

สำหรับอชิและเบนนี่ พวกเขาตกอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

แม้ว่าพวกเขาจะกังวลเกี่ยวกับเลอศิลป์ แต่พวกเขาไม่รู้ว่ารษิกาจะเต็มใจดูแลเขาหรือไม่หลังจากรู้ว่าเขาป่วย

หากเธอไม่เต็มใจ ไม่เพียงแต่พวกเขาจะต้องทำให้แม่สงสัยอีกครั้งเท่านั้น แต่พวกเขายังต้องเผชิญกับความผิดหวังของไอรดาด้วย

เราไม่อยากให้ไอวี่ผิดหวังจริงๆ...

เด็กชายทั้งสองตัดสินใจอย่างเงียบๆ ว่าจะทำให้แน่ใจว่ารษิกาไปดูแลเลอศิลป์โดยสบตาที่เปี่ยมความหมายต่อกัน