หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 984

ขณะที่ไอรดารินน้ำมา เธอก็เห็นคติยาออกจากห้องและปิดประตูตามหลัง

จากนั้นเธอก็เร่งฝีเท้าวิ่งไปที่ทางเข้าประตูก่อนจะมองคติยาอย่างโกรธเคือง

“หนูอยากเอาน้ำให้พ่อ!”

วินาทีที่คติยาหันกลับมา เธอก็พบกับเด็กหญิงที่บูดบึ้ง ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจพุ่งเข้ามาในสายตาเธอ

คุณเลอศิลป์สนุกที่ได้มอบความท้าทายแบบนี้ให้ฉันหรือไง?

"คุณหนูไอรดา คุณเลอศิลป์ไม่สบาย และเขานอนไปอีกแล้วค่ะ”

คติยาไม่กล้าสบตาไอรดาขณะพูด เพราะเธอทนไม่ได้ที่จะโกหกเด็กหญิง

เมื่อได้ยินว่าพ่อของเธอไปนอนแล้ว ไอรดาก็มองแก้วน้ำในมือด้วยความผิดหวังและเงียบไป

คติยาเหลือบมองดูเวลา กว่าหมอไกรสรจะมาถึงก็อีกสักพักหนึ่ง เธอจึงพาไอรดากลับไปพักที่ห้องก่อน

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ไกรสรก็เดินเข้าไปในคฤหาสน์พร้อมชุดอุปกรณ์การแพทย์ของเขา

เมื่อถึงตอนนั้น คติยาก็กล่อมให้ไอรดานอนไปแล้ว เธอจึงออกมาพาไกรสรเข้าไปในห้องนอนของเลอศิลป์

เลอศิลป์หลับไปอีกครั้ง

"วันนี้คุณเลอศิลป์ดูเหมือนจะไม่สบายเมื่อเขากลับมาถึงบ้านค่ะ” คติยาพูดกับไกรสรขณะที่เธอมองเลอศิลป์อย่างเป็นกังวล

ไกรสรพยักหน้า จากนั้นเขาก็ก้าวเข้าไปตรวจร่างกายเลอศิลป์

ระหว่างการตรวจร่างกาย เลอศิลป์ตื่นขึ้นเพราะการเคลื่อนไหวของหมอ เมื่อรู้ว่าเป็นไกรสร เขาจึงถามด้วยน้ำเสียงแหบห้าว “ผมเป็นอะไรเหรอครับ?”

“คุณล้มป่วยเพราะทำงานหนักเกินไป” ไกรสรกล่าว “และมีบางอย่างกวนใจคุณ อาการคล้ายไข้หวัดใหญ่ของคุณจึงแย่ลงไปอีก คุณจะต้องพักผ่อนให้มากในช่วงเวลานี้นะครับ”

มีบางอย่างรบกวนจิตใจฉัน...

ทั้งเลอศิลป์และคติยาขมวดคิ้ว

แน่นอนว่าเลอศิลป์รู้ว่าเขากังวลเรื่องอะไร

เป็นเพราะไม่ใช่ใครอื่นนอกจากรษิกาที่ต้องการตัดสัมพันธ์กับเขาอีกครั้ง

คติยาถึงกับผงะ

คืนนั้น คติยาแทบไม่ได้นอนเลย เธอจะตรวจดูเลอศิลป์เป็นระยะๆ

เธอคิดว่าเขาเป็นหวัดธรรมดาเท่านั้น และคงจะหายดีหลังจากพักผ่อนมาทั้งคืน

แต่พอเช้าวันรุ่งขึ้น เลอศิลป์ก็ยังมีไข้สูงอยู่

ทันทีที่ไอรดาตื่น เธอก็เริ่มยืนกรานที่จะไปพบพ่อของเธอ เมื่อไม่มีทางเลือก คติยาก็ทำตามที่เธอขอ

เลอศิลป์ยังคงหลับอยู่

เด็กหญิงมองเขาจากระยะไกล และน้ำตาก็ไหลออกมา

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นพ่อของเธอป่วยเช่นนั้น

"คุณเลอศิลป์สั่งให้ฉันไปส่งคุณหนูที่โรงเรียนถ้าวันนี้เขายังไม่สบายอยู่ค่ะ” คติยาบอกกับไอรดาขณะที่เธอลูบผมเด็กหญิง “พอฉันกลับมา ฉันจะดูแลคุณเลอศิลป์ให้เป็นอย่างดีนะคะ”

ไอรดาลังเลที่จะจากไป แต่เธอรู้ว่าไม่สามารถต่อต้านคำสั่งของพ่อเธอได้

นอกจากนี้พ่อของเธอยังป่วยอยู่ เธอไม่อยากให้เขากังวลเรื่องเธอ จึงพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง