หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 992

รษิกาขมวดคิ้วจนรอยย่นปรากฏขึ้นมา

ก่อนหน้านี้ ถ้าไปรับไอรดา เลอศิลป์มักจะขับรถไปเอง

แต่คราวนี้เขายอมให้คนขับรถขับให้...

เมื่อคิดเช่นนั้น รษิกาก็รู้สึกราวกับว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง

“แล้วคติยาไม่อยู่ด้วยเหรอ? ทำไมเขาถึงไปรับไอรดาเองถ้าเขาไม่สบาย?” รษิกามองอชิและเบนนี่ด้วยความสับสน

คำถามของเธอทำให้อชิและเบนนี่นึกถึงอัญชสา

บางทีแม่อาจจะไปเยี่ยมพ่อถ้าแม่รู้ว่านางปีศาจวนเวียนอยู่รอบตัวเขา... แต่พอลองคิดๆ ดูอีกที ถ้าแม่ไปเยี่ยม ผู้หญิงคนนั้นอาจจะออกไป และไอวี่ก็จะได้ไม่ต้องกลัวเธออีก

ด้วยเหตุนี้ อชิจึงเริ่มอธิบายสถานการณ์

“นางปีศาจกำลังจะพาไอวี่กลับบ้าน แต่ไอวี่ไม่ยอมไปกับเธอ คุณเลอศิลป์มาถึงทันเวลาพอดีก่อนที่เรื่องจะไปกันใหญ่ครับ”

น้ำเสียงของอชิค่อนข้างร่าเริงขณะที่เขาพูดว่า “คุณเลอศิลป์รู้ว่าไอวี่ไม่ชอบเธอ”

รษิการู้ดีเกี่ยวกับตัวตนของ “นางปีศาจ” แต่ตอนนี้เธอก็ไม่อาจที่จะแก้ไขคำที่ลูกๆ เรียกอัญชสาได้

ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าอัญชสาจะกล้าไปที่โรงเรียนอนุบาล ซึ่งแปลว่าเธอต้องรู้ดีว่าเลอศิลป์กำลังป่วย ซึ่งจริงๆ แล้วเธออาจจะมาจากบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์ก็ได้!

เมื่อคิดเช่นนี้ รษิกาก็นึกถึงเหตุการณ์ติดเชื้อแบคทีเรียในตอนนั้น

แม้ว่าพวกเขาจะไม่มีหลักฐานที่ชัดเจน แต่พวกเขาก็รู้ว่าครั้งหนึ่งนันทพรเคยทำงานให้กับสถาบันวิจัยของครอบครัวภักดีสรวง ข้อเท็จจริงนั้นเพียงอย่างเดียวก็เพียงพอที่จะปักหมุดความสงสัยไว้ที่อัญชสาได้

ถ้าอัญชสากล้าที่จะลงมือกับไอรดา ไม่ใช่เพียงครั้งเดียว แต่ตั้งสองครั้ง คราวนี้จะมีอะไรมาหยุดเธอจากการทำร้ายเลอศิลป์ได้?

เมื่อคิดแบบนี้ รษิกาก็รู้สึกวูบไหวไปตามกระดูกสันหลัง

ฉันรู้จักเลอศิลป์มาหลายปีแล้ว แต่ฉันไม่เคยเห็นเขาป่วยเลย! จะต้องไม่ใช่โรคธรรมดาๆ แน่...

การตรวจสุขภาพแบบพื้นฐาน อาจไม่เพียงพอต่อการวินิจฉัยการติดเชื้อแบคทีเรีย

“แม่จะไปเยี่ยมเขาหลังมื้อเย็น” เธอกล่าว

ว่ากันตามตรง อชิและเบนนี่ไม่ได้คาดคิดมาก่อนว่าแม่จะตกลงง่ายๆ แบบนี้ พวกเขาจึงใช้เวลาดึงสติจากความรู้สึกตกใจอยู่หลายวินาที

“เราก็อยากไปเหมือนกัน!”

รษิกาขมวดคิ้ว “ไม่ พวกลูกๆ ควรอยู่บ้าน มันคงจะไม่ดีถ้าเขาเอาหวัดมาแพร่ให้ลูกทั้งคู่”

อชิและเบนนี่ยืนกรานว่า “เราแค่อยากไปเยี่ยมไอวี่เท่านั้นครับ พวกเราสัญญาว่าจะไม่เข้าไปข้างใน!”

พวกเขาเป็นห่วงพ่อและอยากไปดูว่าเลอศิลป์เป็นยังไงบ้างเหมือนกัน

รษิกาคิดว่าเด็กๆ อยากไปเล่นกับไอรดาจริงๆ ดังนั้นเธอจึงไม่ได้เก็บเอามาคิดอีก

ทันทีที่พวกเขาทานอาหารเย็นเสร็จ เด็กๆ ก็เร่งเร้าให้เธอออกไปอย่างรวดเร็ว